The Great Society: Różnice pomiędzy wersjami

Zespół zadebiutował repertuarem wzorowanym na The Beatles i '''The Byrds'''. W pierwszym skladzieskładzie znależliznaleźli się : Grace Slick - voc, git, org, rec,bas, Jerry Slick - dr, perc, Darby Slick - voc ,git , Bard Dupont - bas, David Miner - voc, git oraz Jennie Piersol -voc ,która jednak opuścilaopuściła zespół po kilku miesiącach działalności. Początkowo zespół wykonywał bluesowe standardy (m.in "Downhome Blues", "Black Crow Blues"). Z czasem dodał własny repertuar (m. in."When I Get To The Ocean", "You Can`t Cry"). Na uwagę zasługuje utwór "Father Bruce" będący hołdem dla lewicowego komika Lenny Bruce`a, wspomniany w pierwszej wzmiance o zespole w lokalnej prasie w 1965 roku. Koncerty w klubie The Matrix oraz na scenie Fillmore Auditorium ugruntowały renomę grupy wsródwśród lokalnej młodzieży. Uwagę publiczności zwracała zwłaszcza Grace Slick utalentowana wokalistka, grając również na gitarze, organach i rekorderze. W grudniu 1965 roku zespół pod okiem Sylvestra Stewarda (znanego pózniejpóźniej jako "Sly" Stone) zarejestrował próbny materiał dla Autumn Records, a w lutym 1966 roku wydał jedyny oficjalny singiel z utworami "Free Advice" oraz "Someone To Love". Słaba dystrybucja singla, obejmująca jedynie lokalne stacje radiowe była pretekstem do zaniechania dalszej promocji zespołu. Nagrania z sesji dla Autumn Records zostały po latach opublikowane na płycie "Born To Be Burn" wydanej przez Sundazed Records. Płyta, zawierała przeważnie muzykę typowa dla połowy lat 60., pokazała jednak talent i młodzieńczą charyzmę Grace Slick ("Someone To Love", "Heads Up")oraz orientalne i folkowe zainteresowania grupy ("Free Advice", "Daydream - Nightmare - Love").

W połowie 1966 roku grającego na basie Brada Duponta zastąpił grający rownież na saksofonie i organach Peter Van Gelder. Wprowadził on do zespołu zainteresowanie nowoczesnym jazzem i muzyką wschodu. Koncerty uświetniały awangardowe brzmienia fletu ("Nature Boy"), recordera ("Daydream Nightmare"), saksofonu ("I Talk To Your Father")oraz rythm`n`bluesowe stylizacje ("What Your looking For", "Bulfrog Blues", "Downhome Girl"). Mocnymi punktami koncertów grupy była hipnotyczna, psychodeliczna wersja "Sally Go Round the Roses" ozdobiona orientalnym śpiewem Grace Slick i ciekawą barwą organów hammoda oraz inspirowany tworczościątwórczością Milesa Davisa "White Rabbit" z dlugim improwizowanym wstępem (niekiedy z ponad dziesieciominutowądziesięciominutową solówką Van Geldera na saksofonie) i narkotycznym tekstem Grace Slick nawiązującym do "Alicji w Krainie Czarów" L. Carolla.

Utwory "White Rabiit" oraz "Someone To Love" (przemianowany na "Somebody To Love") stały się wielkimi przebojami w wykonaniu Jefferson Airplane, kiedy znalazły sie one na legendarnej płycie "Surrealistic Pillow" (1967).Obydwie piosenki w nowej aranżacji zyskały miano jednych z najważniejszych hymnów [[ruch hippisowski|hippisowskich]] lat 60. Na fali popularności Grace Slick i Jefferson Airplane Columbia Records wydała dwie archiwalne plytypłyty zawierajacezawierające fragmenty wystepuwystępu The Great Society w klubie The Matrix 1966 roku ("Conspicious Only In It`s Absence" oraz "How It Was" obie wydane w 1968).

Pozostawiając po sobie skromny dorobek artystyczny, istniejąca zaledwie rok grupa popadła w zapomnienie. Wydane po latach wznowienia dwóch płyt koncetrowychkoncertowych oraz studyjnych nagrań dla Autumn zyskały jednak aprobatę słuchaczy sceny alternatywnej.