Czesław Łuczak: Różnice pomiędzy wersjami

'''Czesław Łuczak''' (ur. [[19 lutego]] [[1922]] w [[Kruszwica|Kruszwicy]], zm. [[10 sierpnia]] [[2002]] w [[Poznań|Poznaniu]]) – polski historyk specjalizujący się w historii gospodarczej, profesor i [[rektor]] ([[1965]]–[[1972]]) [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza]].

 

 

Urodzony w Kruszwicy, w 1932 r. wraz z rodziną przeprowadził się do Mogilna. W 1939 r. ukończył Gimnazjum i Liceum w Trzemesznie. Po wojnie rozpoczął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył w 1949 r. W trakcie studiów związał się z Katedrą Historii Gospodarczej. Obroniwszy magisterium w styczniu, już w październiku 1949 r. obronił rozprawę doktorską (promotor: [[Jan Rutkowski]], a po jego śmierci [[Zygmunt Wojciechowski]]). Pracował w Katedrze Historii Gospodarczej, która do 1953 r. istniała przy Wydziale Prawno-Ekonomicznym, po czym przeniesiono ją do Zespołu Katedr Historycznych UP. W 1955 r. Łuczak został docentem, w 1960 r. profesorem nadzwyczajnym, a w 1966 r. profesorem zwyczajnym.

 

Był rektorem UAM w okresie długoletnich rządów historyków w uniwersytecie (byli nimi poprzednim i następca Łuczaka). Za jego kadencji uniwersytet przeżywał konsekwencje Marca'68 (władze musiały rozstrzygnąć problem zidentyfikowanych uczestników studenckich protestów), w następstwie których zgodnie z dyrektywami ministerialnymi przeprowadzono głęboką reformę struktur uniwersyteckich. Równocześnie znacząco rozbudował bazę lokalową uczelni. np. poprzez oddanie gmachu ''[[Collegium Novum Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza|Collegium Novum]]''. W [[1969]] r. zorganizował z rozmachem obchody 50-lecia uniwersytetu. Objąwszy stanowisko dyrektora Instytutu Historii w [[1969]] r. (po odejściu na emeryturę [[Henryk Łowmiański|Henryka Łowmiańskiego]] i krótkim [[wakat|wakacie]]), początkowo łączył je ze sprawowaniem funkcji rektora. Doprowadził Instytut do wiodącej pozycji w kraju. Bez problemu zapewniał sobie reelekcje na kolejne kadencje, jednak w [[1981]] r. po wygranych wyborach w geście protestu zrezygnował, gdy nie zaakceptowano jednego z jego kandydatów na wicedyrektora. Na stanowisko powrócił, ale już z nominacji rektorskiej (zgodnie z nową ustawą), w [[1987]] r. i sprawował je kolejne cztery lata.

 

== Działalność społeczna ==