Bitwa koło wyspy Rennell: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→30 stycznia: lit. |
m drobne techniczne |
||
Linia 29:
Zwiększona aktywność japońskiego lotnictwa oraz stała obecność jednostek morskich w Rabaulu, w połączeniu z wcześniejszymi wiadomościami o skoncentrowanych tam oddziałach przeznaczonych do przerzutu na Guadalcanal dała amerykańskiemu wywiadowi podstawy do wnioskowania o mającej nastąpić akcji wzmocnienia japońskiej obrony wyspy. Dowodzący amerykańskimi siłami morskimi w rejonie Wysp Salomona admirał [[William Halsey|William F. Halsey]], obarczony dodatkowo zadaniem przetransportowania na wyspę własnych oddziałów dla zluzowania wyczerpanej 2. Dywizji Piechoty Morskiej, opracował plan złożonej operacji morskiej, która miała zabezpieczyć własną akcję konwojową i jednocześnie wykluczyć ofensywne działania japońskiej marynarki<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Frank|imię=Richard B.|tytuł=Guadalcanal|strony=577}}</ref>.
Admirał Halsey miał do dyspozycji 48 okrętów różnych klas (dwa [[lotniskowiec|lotniskowce]], dwa [[lotniskowiec eskortowy|lotniskowce eskortowe]], trzy [[pancernik]]i, trzy [[krążownik ciężki|ciężkie]] i dziewięć [[krążownik lekki|lekkich krążowników]] oraz 29 [[niszczyciel]]i), podzielonych na pięć zespołów operacyjnych (TF: 11, 16, 18, 62 i 67) oraz wydzieloną grupę TG 62.8 – konwój czterech transportowców wojska osłanianych przez cztery niszczyciele<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Frank|imię=Richard B.|tytuł=Guadalcanal|strony=577–578}}</ref>. Konwój ten miał dostarczyć żołnierzy na Guadalcanal, zaś bezpośrednią osłonę podczas ostatniej fazy rejsu i rozładunku miał mu zapewnić TF 18, dowodzony przez kontradmirała [[Robert Carlisle Giffen|Roberta C. Giffena]]: krążowniki ciężkie {{USS|Wichita|CA-45|
== Bitwa ==
Linia 51:
=== 30 stycznia ===
[[Plik:ChicagoTow.jpg|thumb|300px|„Louisville” holujący „Chicago” rankiem 30 stycznia]]
Na wieść o starciu i uszkodzeniu „Chicago”, admirał Halsey rozkazał lotniskowcom eskortowym „Chenango” i „Suwanee” podążać w stronę TF 18 i zapewnić mu od rana osłonę z powietrza. Zwrócił również w tym kierunku lotniskowiec {{USS|Enterprise|CV-6|
Noc na amerykańskich okrętach minęła spokojnie, chociaż kadłub „Chicago” pomimo wysiłków załogi nabierał coraz więcej wody. Po wschodzie słońca nad zespołem pojawiły się pierwsze myśliwce [[Grumman F4F Wildcat]]<ref name=Kopacz49>{{cytuj książkę|nazwisko=Kopacz|imię=Michał|nazwisko2=Brzeziński|imię2=Sławomir|tytuł=Amerykańskie krążowniki typu Northampton|strony=49}}</ref>. Jednak dowodzący siłami japońskimi w Rabaulu admirał Kusaka nie zamierzał zrezygnować z szansy zadania przeciwnikowi poważnej straty. Wczesnym popołudniem wysłane przez niego samoloty rozpoznawcze zlokalizowały zarówno „Enterprise” jak i TF 18. Z lotniska w [[Buka (miasto)|Buka]] na Nowej Gwinei wystartowało 11 samolotów G4M należących do 751 Kokutai z [[Kavieng]]u. Dowodził nimi komandor podporucznik Kazuo Nishioka. Bombowce zostały wkrótce zauważone przez australijskich strażników wybrzeża na wyspach archipelagu i ostrzeżenie o kierującej się na Rennell formacji zostało przekazane amerykańskiemu dowództwu<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Frank|imię=Richard B.|tytuł=Guadalcanal|strony=579–580}}</ref><ref name=Tagaya67>{{cytuj książkę|nazwisko=Tagaya|imię=Osamu|tytuł=Mitsubishi type 1 Rikko 'Betty' Units of World War 2|strony=67}}</ref>.
| |||