|
Jako ciekawostkę należy nadmienić udział bolidów z napędem turbinowym (zamiast silnika tłokowego), w dwóch edycjach wyścigów Indianapolis 500 w 1967 oraz 1968 roku. Silniki te nie odniosły jednak sukcesu zwycięstwa.
Na początku lat 70. firma [[Cosworth]] stworzyła komercyjną wersję swojego silnika wcześniej zastosowanego w [[Formuła 1|Formule 1]], na potrzeby teamów walczących w wyścigach Champ Car. Był to 8 -cylindrowy silnik dostosowany do rygorów długich (500 mil, lub 800 km) wyścigów na torach owalnych, gdzie kierowcy pokonują obwód toru z minimalnym zdejmowaniem nogi z pedału "gazu". Silnik Ford Cosworth DFX, jak go później nazwano posiadał podobnie jak Offenhauser, jedną turbosprężarkę, osiągając moc ok. 600 KM przy 10,000 obr/min. Na początku lat 70. ciśnienie turbodoładowania było dowolne i niekontrolowane przez organizatorów serii Champ Car. Warunki wytrzymałościowe silnika podczas wyścigów stanowiły granice ich mocy jakie były udostępniane przez teamy do dyspozycji kierowców, często z różnym skutkiem.
W połowie lat 70. liczne wypadki spowodowane nagłymi wybuchami silników, spowodowały nałożenie ograniczeń przez organizatorów na maksymalny dopuszczalny poziom ciśnienia turbodoładowania. Początkowo był to limit 60 inHga, (ciśnienie 60 cali słupa rtęci w sensie absolutnym), czyli ok. 1 bara ciśnienia relatywnego. Z uwagi na eskalacje mocy oraz prędkości osiągane przez bolidy, limit ten był stopniowo bardziej ograniczany przez lata 1980-te80. (do 45 inHga) i 1990-te90. (do 40 a następnie do 38 inHga i do 35 inHga). Należy dodać, że w szczytowej formie tych silników we wczesnych latach tego wieku, ich moc osiągała poziom 950 KM przy 16,000 obr/min, dając bolidom Champ Car możliwości uzyskania prędkości znacznie przewyższających bolidy Formuły 1. Tak duża prędkość obrotowa jest szczególnie imponująca zważywszy, że konstrukcja głowic tych silników nakładała obowiązek stosowania [[sprężyna śrubowa|sprężyn śrubowych]]. Dodatkowo, korbowody musiały być wykonane ze [[stal]]i, a nie jak w Formule 1 z [[Tytan (pierwiastek)|tytanu]]. Dla porównania, w Formule 1 od 1993 r. stosowano pneumatyczne zamykanie zaworów zamiast sprężyn śrubowych, co dawało wymierne korzyści w sensie możliwości zwiększenia prędkości obrotowych silnika w celu uzyskania większej mocy.
Podczas ostatnich 30 lat istnienia tej serii, partycypowało w niej kilku prominentnych producentów samochodów. W latach 70. Ford wodził prym ze swoim silnikiem [[DFX]] skonstruowanym przez firmefirmę Cosworth. W 1986 roku zadebiutował silnik nowej konstrukcji marki Chevrolet budowany przez brytyjską firmę [[Ilmor]]. Silnik ten zapoczątkował swoisty " wyścig zbrojeń" przez kilka następnych lat dominując serieserię Champ Car, wtedy zwanazwaną CART lub [[Indy Racing League|Indy Car]]. W tym czasie aczkolwiek krótko, Alfa Romeo również partycypowała, jednak bez znaczących wyników. W latach 90. Ford, Honda oraz w późniejszym okresie Toyota bardzo intensywnie współzawodniczyły pomiędzy sobą o wygranie trofeum.
U schyłku komercyjnego istnienia tej serii, ekskluzywnie stosowano osłabioną wersję tych silników w wydaniu sponsorskim Forda. Ograniczono obroty na konto podwyższenia ciśnienia turbodoładowania, w celu uzyskania maksymalnie 750 KM.
|
