Szymon z Montfort (starszy): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
historyczność wypowiedzi wątpliwa, a Szymona nie dot. w najmniejszym stopniu |
lit., WP:SK |
||
Linia 1:
[[Plik:Simon de Montfort - Versailles.jpg|thumb
'''Szymon z Montfort''' starszy, '''Simon IV de Montfort''', 5. [[earl]] Leicester (ur. [[1160]], zm. [[25 czerwca]] [[1218]]), [[Francja|francuski]] możnowładca, uczestnik [[IV wyprawa krzyżowa|IV krucjaty]] ([[1202]]-[[1204|04]]), przywódca krucjaty przeciwko [[albigensi|albigensom]]. Ojciec [[Szymon z Montfort (młodszy)|Szymona z Montfort]]
Syn Szymona III z Montfort, potomka [[senior
Podczas turnieju rycerskiego w Ecry-sur-Aisne w [[1199]] wraz z [[Tybald III (hrabia Szampanii)|Tybaldem z Szampanii]] podjął wezwanie [[Fulko z Neuilly|Fulka z Neuilly]] do wzięcia udziału w krucjacie. Jego rodzina miała już w tej dziedzinie pewne tradycje
IV krucjata, nękana problemami personalnymi (jak m.in. śmierć Tybalda z Szampanii i Fulka z Neuilly) i materialnymi, została zmuszona do skierowania się do [[Zadar]]u nad [[Morze Adriatyckie|Adriatykiem]], by w celu wypełnienia zobowiązań finansowych wobec Wenecjan zdobyć dla nich to miasto. [[Papież Innocenty III]] zaprotestował przeciwko walkom chrześcijan z [[Dalmacja|dalmatyńskimi]] współwyznawcami. Szymon z Montfort zapewnił mieszkańców Zadaru, że miastu nic nie grozi, lecz mimo to zostało ono zaatakowane i zdobyte [[24 listopada]] [[1202]]. Szymon, nie chcąc uczestniczyć w tych działaniach, porzucił krucjatę i udał się ze swoim oddziałem przez morze do Syrii, gdzie brał udział w walkach państewek chrześcijańskich z muzułmanami. Papież obłożył walczących przeciwko Dalmatyńczykom ekskomuniką, co spowodowało kuriozalną sytuację
W [[1204]] r., po bezpotomnej śmierci Roberta z Baumont, 4. earla Leicester, brata matki Szymona, Amicia de Baumont odziedziczyła połowę jego posiadłości, wraz z prawem do tych związanych z tytułem earla Leicester. Podział ziem dokonał się w [[1207]] r.
Postawa Szymona podczas IV krucjaty na tyle wzbudziła zaufanie Innocentego III, że papież powierzył Montfortowi dowództwo wojskowe w krucjacie przeciwko albigensom ([[1209]]), którzy dominowali na obszarach otaczających [[Tuluza|Tuluzę]], [[Carcassonne]], [[Albi (Tarn)|Albi]] i [[Béziers]]. Miejscowi władcy sprzyjali ruchowi albigensów, krucjata przerodziła się więc szybko w podbój [[Langwedocja|Langwedocji]] przez feudałów z północy. Walki charakteryzowały się wyjątkowym okrucieństwem i bezwzględnością: dokonywano rzezi ludności całych miast. W samym Béziers zabito 20 000 mieszkańców.
Po szybkim zdobyciu Béziers i Carcassonne Szymon został wyznaczony namiestnikiem [[hrabstwo Tuluzy|hrabstwa Tuluzy]], jednak po upływie czterdziestodniowego okresu, na jaki wyznaczona była krucjata, większość krzyżowców powróciła do domu i dalsze zdobycze stały się trudniejsze. Mimo to, Szymon w ciągu kilku lat dokonał podboju całej Langwedocji. Decydujące znaczenie miała [[bitwa pod Muret]] w [[1213]] r., gdzie Montfort pokonał znacznie większą armię [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmunda VI]] hrabiego Tuluzy i wspomagającego go szwagra i zarazem [[suweren (feudalizm)|
Tymczasem syn Rajmunda z Tuluzy, [[Rajmund VII z Tuluzy|Raymond VII]], zebrał siły do walki z de Montfortem. W maju [[1216]] r. rozpoczął oblężenie [[Beaucaire (Gard)|Beaucaire]]
Sukcesor Szymona i współuczestnik podboju, syn [[Amalryk z Montfort|Amaury]], próbował przeciwstawiać się ofensywie Rajmundów, wkrótce jednak musiał się wycofać i przekazał swe prawa do terenów Langwedocji królom Francji.
Szymon z Montfort pozostawił po sobie pięcioro potomstwa: trzech synów
[[Kategoria:Francuscy wojskowi]]
|