Leonard Piskorski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Robot automatycznie usuwa linki zwrotne; zmiany kosmetyczne |
uzupełnienie |
||
Linia 20:
|www =
}}
'''Leonard Piskorski''' (ur. [[22 lipca]] [[1883]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[27 sierpnia]] [[1957]] w Warszawie) – ostatni z najsłynniejszego rodu warszawskich [[Białoskórnictwo|białoskórników]], starszy [[Cech rzemiosła|cechu]] tych rzemieślników. Prowadził zakład białoskórniczy w Warszawie, przekazany mu przez ojca, [[Wacław Piskorski|Wacława Piskorskiego]], od 1922 r. do [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]], kiedy zakład spłonął.
== Nauka i doświadczenie ==
Linia 30:
Po powrocie do kraju Leonard Piskorski pracował w zakładzie ojca. W celu podniesienia jakości wyrobów m.in. przeprowadzał analizę składu chemicznego wody w [[Wisła|Wiśle]], wysyłając próbki do Niemiec.
W Warszawie zastała go [[I wojna światowa]]. Był m.in. członkiem [[Straż Obywatelska|Straży Obywatelskiej]] w 1915 r. z ramienia [[Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie|Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego]]. W listopadzie 1918 r. rozbrajał Niemców.
Został mistrzem białoskórniczym w 1918 r. Od 1929 r. (po śmierci ojca) był starszym cechu do co najmniej 1937 r.<ref>{{cytuj książkę | autor r = Jędrzej Świerzewski | rozdział = Rzemiosło warszawskie 1918-1939 | autor1 = Barbara Grochulska | autor2 = Witold Pruss (red.) | tytuł = Z dziejów rzemiosła warszawskiego | wydanie = | wydawca = PWN | miejsce = Warszawa | rok = 1983 | strona = 520 | isbn = 8301032707}}</ref>. Był również przewodniczącym cechowych komisji egzaminacyjnych, zarówno na mistrza, jak i na czeladnika w tym zawodzie<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Sprawozdanie Izby Rzemieślniczej w Warszawie za 1936 r. | miejsce = Warszawa | rok = 1937 | wydawca = Izba Rzemieślnicza w Warszawie}}</ref>. Siedziba cechu mieściła się również w jego fabryce. Jego zakład i fabryka (w latach 20. XX wieku pod nazwą „Wacław Piskorski i syn”, a później pod nazwą „Leonard Piskorski – Fabryka Białoskórnicza”) mieściły się przez 100 lat (od założenia przez Augusta Piskorskiego w 1844 r.) w Warszawie przy [[Ulica Białoskórnicza w Warszawie|ul. Białoskórniczej]] 3 i specjalizowały się w wyprawianiu skór systemem glacé, mocha (sztuczny [[zamsz]]), wyrobie skór rękawiczkowych i obuwiowych na białe damskie pantofle. Średnia produkcja miesięczna w [[Lata 30. XX wieku|latach 30.]] wynosiła ok. 3 tysięcy skór<ref name="LP">{{cytuj książkę |nazwisko = Piskorski| imię = Leonard| autorlink = Leonard Piskorski| tytuł = Stulecie cechu białoskórników m.st. Warszawy | wydawca = Nakładem Cechu Białoskórników w Warszawie| miejsce = Warszawa| rok = 1933| strony = 37}}</ref>.
W 1936 r. Piskorski wykładał skórnictwo w Instytucie Naukowym Rzemieślniczym im. [[Józef Piłsudski|J. Piłsudskiego]].
| |||