Vought F4U Corsair: Różnice pomiędzy wersjami

|załoga = 1 pilot

|data oblotu = 29 maja [[1940]]

|wycofany =

|egzemplarze =

}}

 

 

== Historia ==

Plany pierwszego samolotu powstały w [[1938]] roku jako propozycja nowoczesnego, jednomiejscowego myśliwca pokładowego dla Marynarki Wojennej USA. Samolot ten miał posiadać najpotężniejszy ówczesny silnik lotniczy - [[Pratt & Whitney]] XR-2800 ''Double Wasp''. Zamontowanie tego silnika, a co za tym szło, dużego śmigła o średnicy 4,06 [[metr|m]], wymagałoby stosunkowo długiego wysuwanego podwozia, podatnego na uszkodzenia podczas lądowań. Projektanci postanowili więc zmienić profil skrzydła na łamany - charakterystyczny później dla ''Corsaira'', z niższymi punktami mocowania podwozia. Dzięki temu pilot zyskał dodatkowo lepszą widoczność. Grupą konstruktorów przewodził Rex B. Beisel. Pierwszy prototyp oblatano [[29 maja]] [[1940]] roku. Uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe [[Karabin maszynowy Browning M1919|Browning M1919]] kalibru 7,62 [[milimetr|mm]] w przedniej części kadłuba oraz pojedyncze karabiny maszynowe [[Karabin maszynowy M2|Browning M2]] kal. 12,7 mm po jednym w każdym skrzydle. Podczas lotów próbnych w 1940 roku, samolot odniósł uszkodzenia podczas awaryjnego lądowania. Po remoncie, podczas testów samolot osiągnął prędkość 650 [[Kilometr na godzinę|km/h]]. Produkcję samolotu uniemożliwiały jednak pewne problemy z silnikiem, który dość często ulegał pożarowi podczas lotu oraz problemy ze sterowaniem. Doświadczenia z walk w [[Europa|Europie]] przekonały dowództwo US Navy do zamówienia cięższego uzbrojenia. Zamontowane w kadłubie karabiny maszynowe wymontowano, dodając po dodatkowym karabinie kal. 12,7 mm w każdym skrzydle. Takie rozwiązanie wymagało zlikwidowania skrzydłowych zbiorników z paliwem, więc konstruktorzy postanowili przy jednoczesnym przesunięciu kokpitu do tyłu, dodać dodatkowy samouszczelniający się zbiornik w kadłubie.

 

Trzy egzemplarze F4U-1A wyposażono w silnik P&W XR-2800-16C ''Double Wasp'' z dwustopniową [[turbosprężarka|turobosprężarką]]. Samoloty te otrzymały oznaczenie XF4U-3 (w zakładach Goodyear FG-3) i miały charakteryzować się lepszymi osiągami na dużych wysokościach, jednak nie zdecydowano się na produkcję tego wariantu.

 

Ostatnią wersją produkowaną w dużych ilościach w czasie II wojny światowej była '''F4U-4''' z silnikiem P&W R-2800-18W ''Double Wasp'' o mocy 2100 KM. Nowością było też zastosowanie czterołopatowego śmigła. Samolot ten osiągał prędkość maksymalną 718 km/h (o ok. 48 km/h więcej niż F4U-1D). Uzbrojenie było identyczne z wersją F4U-1D (6 karabinów 12,7 mm, 8 rakiet oraz 2 bomby 450 kg). Zbudowano 2037 egzemplarzy tej wersji, oraz dodatkowo: 297 F4U-4B i F4U-4C (wyposażonych w 4 działka 20 mm zamiast karabinów maszynowych), jeden samolot F4U-4N (myśliwiec nocny) i 9 F4U-4P (samoloty zwiadu fotograficznego).

 

 

== Wersje eksportowe ==

'''Corsair I''' - 95 samolotów F4U-1 dla lotnictwa [[Royal Navy]] (Fleet Air Arm),<br />

'''Corsair II''' - 510 F4U-1A dla Wielkiej Brytanii,<br />

 

=== Wojna futbolowa ===

Ostatnim teatrem działań, a zarazem jedynym gdzie walczyły przeciw sobie, była dla ''Corsairów'' tak zwana [[wojna futbolowa]] - konflikt pomiędzy [[Salwador]]em a [[Honduras]]em. Lotnictwo obydwu krajów posiadało ''Corsairy'' wycofane ze służby w US Navy. W lotnictwie Salwadoru (Fuerza Aérea de El Salvador) służyło obok kilku [[North American P-51 Mustang|''Mustangów'']] 13 samolotów FG-1D (z czego jednak tylko około połowa była zdolna do walki), a w lotnictwie Hondurasu (Fuerza Aérea Hondureña) 9 F4U-5N oraz 8 F4U-4 (przynajmniej 10 maszyn gotowych do walki). Początkowo samoloty obydwu stron skoncentrowały się na atakowaniu baz lotniczych przeciwnika oraz na wsparciu piechoty. Podczas późniejszych walk powietrznych Salwador utracił 4 ''Corsairy''. Lotnictwo Hondurasu najprawdopodobniej nie utraciło żadnego ze swoich F4U, tracąc jednak kilka samolotów innych typów.