Heim ins Reich: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze przesiedlenia Niemców miały miejsce jeszcze na krótko przed wybuchem II wojny światowej. Na podstawie umowy podpisanej między Berlinem a Rzymem w czerwcu 1939 roku przesiedlono ok. 56 tys. ludności pochodzenia niemieckiego z południowego Tyrolu i osiedlono ich na terenie Austrii. Kolejne przesiedlenia Volksdeutschów nastąpiły po rozbiorze terenów Polski między Rzeszą niemiecką i ZSRR, kiedy to z jednej strony Niemcy włączyli w granice Niemiec [[Wielkopolska|Wielkopolskę]], [[Pomorze Gdańskie]], polską część [[Śląsk]]a oraz [[Rejencja łódzka|rejencję łódzką]], a z drugiej wschodnia Polska, Łotwa, Estonia i część Rumunii została wchłonięta przez ZSRR. Na przełomie października i listopada 1939 roku Niemcy podpisali z ZSRR umowy o przesiedleniach Niemców z terenów Łotwy i Estonii oraz okupowanego przez ZSRR Wołynia i Galicji wschodniej. W 1940 Niemcy podpisali kolejną niemiecko-radziecką umowę o przesiedleniach z Bukowiny i Besarabii, oraz umowę z [[Rumunia|Rumunią]] o przesiedleniach Niemców z południowej Bukowiny i [[Dobrudża|Dobrudży]]. Przesiedlenia w ramach akcji "Heim ins Reich" były dobrowolne. Niemiecko-radziecki układ o przesiedleniu z Besarabii i Północnej Bukowiny z 5 września 1940 głosił "(...) Chęć przesiedlenia może być wyrażona ustnie bądź pisemnie. Przesiedlenie jest dobrowolne; nie może być przy tym stosowany żaden pośredni lub bezpośredni nacisk".<ref>Praca zbiorowa "Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939–1945. Atlas ziem Polski", Demart 2008, str. 162, ISBN 978-83-7427-391-6</ref> W latach 1939-1944 miały miejsce następujące przesiedlenia: