Staurakios: Różnice pomiędzy wersjami

W [[807]] ożenił się z [[Ateny|Atenką]] Teofano, krewną zdetronizowanej cesarzowej [[Irena (cesarzowa bizantyjska)|Ireny]]. Po wielkiej klęsce Bizantyjczyków w wąwozie [[Bitwa na przełęczy Wyrbica|pod Wyrbicą]] [[26 lipca]] [[811]] Staurakiosa, ciężko rannego strzałą w szyję, uratowali żołnierze, którzy przenieśli go w bezpieczne miejsce, a następnie przetransportowali do [[Adrianopol]]a. Zgodnie z wolą cesarza przewieziono go następnie do [[Konstantynopol]]a, gdzie zaopiekowali się nim lekarze, jednak rana nie poddawała się leczeniu.

Nowy cesarz był bezdzietny, więc największe prawo do tronu miał po nim jego szwagier [[Michał I Rangabe|Michał Rangabe]], mający poparcie wojskowych i patriarchy [[Nicefor I (patriarcha Konstantynopola)|Nicefora]]. Wyniesieniu Michała na tron sprzeciwiała się jednak żona Staurakiosa, ambitna Teofano, która chciała sama objąć władzę jak niegdyś jej krewna [[Irena (cesarzowa bizantyjska)|Irena]]. Cesarz długo zwlekał z decyzją, wobec tego armia przy poparciu senatu dokonała przewrotu. Korzystając z choroby cesarza po władzę sięgnął jego szwagier, mąż jego siostry Prokopii -– [[Michał I Rangabe|Michał]], który zebrał wokół siebie grupę ludzi zdecydowanych na zamach stanu. [[2 października]] [[811]] r. Staurakios został zmuszony do [[abdykacja|abdykacji]]. Zmarł niedługo potem, [[11 stycznia]] [[812]] r.