Muzyka liturgiczna: Różnice pomiędzy wersjami

W [[Kościół rzymskokatolickiłaciński|Kościele katolickim]] reguły wykonywania utworów muzycznych są [[Kodyfikacja|skodyfikowane]] i określają je [[Encyklika|encykliki]] i [[konstytucja apostolska|konstytucje]]: motu proprio Tra le sollecitudini [[Pius X|św. Piusa X]] ([[1903]]), Divini cultus [[Papież Pius XI|Piusa XI]] ([[1928]]), Mediator Dei ([[1947]]) oraz Musicae sacrae disciplina [[Papież Pius XII|Piusa XII]] ([[1955]]), konstytucja [[sobór powszechny|soborowa]] Sacrosanctum Concilium ([[1963]]). Udział muzyki w liturgii mogą również regulować instrukcje Kongregacji do Sprawspraw Seminariów i Uniwersytetów i do Sprawspraw Kultu. Muzyka spełnia rolę służebną w stosunku do liturgii, i ma na celu uświęcać człowieka i głosić chwałę [[Bóg|Boga]]. Była też inna interpretacja muzyki liturgicznej, której reprezentantem był [[Pius XII]], zakładająca równorzędność muzyki wobec liturgii.

Muzyka liturgiczna rozwinęła się z jednogłosowego [[Chorał gregoriański|chorału gregoriańskiego]]. Poprzez dodawanie doń głosów powstawały wielogłosowe formy [[organum]], konduktusu, [[motet]]u. Szczytową komplikację [[Polifonia|polifoniczną]] osiągnęła w twórczości kompozytorów [[Niderlandy (region historyczny)|niderlandzkich]]. Styl [[Chór (muzyka)|chóralnychór]]alny [[a cappella]] stał się wzorem muzyki kościelnej uznanym przez [[Sobór trydencki]] ([[1545]]-[[1563]]). [[Barok]] w kościele katolickim rozwinął gatunki wokalno-instrumentalne: [[oratorium]] i [[Kantata|kantaty]].

W [[Anglikanizm|Kościele anglikańskim]] odpowiednikiem motetu-kantaty był [[anthem (muzyka)|anthem]]. Do najsłynniejszego anthems zalicza się hymn koronacyjny [[Georg Friedrich Händel|Georga Friedricha Händla]] "„[[Zadok the Priest]]"”. [[Luteranizm|Kościół luterański]] wykształcił [[Chorał luterański|chorał ewangelicki]], śpiewany najpierw jednogłosowo, później zaś w technice nota [[Kontrapunkt (muzyka)|contra notam (kontrapunkt)]].