Johann Georg Albrechtsberger: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.1) (robot dodaje: da:Johann Georg Albrechtsberger |
Uzupełnienie wiadomości |
||
Linia 3:
Komponował utwory kameralne i muzykę kościelną. Był nauczycielem [[Ludwig van Beethoven|Ludwiga van Beethovena]].
Był austriackim muzykiem, urodzonym w Klostenburgu, nieopodal Wiednia. Początkowo studiował muzykę na Melk Abbey i filozofię w seminarium benedyktynów w Wiedniu i został jednym z najlepiej wykształconych i najlepszych kontrapunktystów swojego wieku. Wśród jego kolegów znajdowali się Michael Haydn i Franz Joseph Aumann. Po tym, jak był zatrudniony jako organista w Raab w roku 1755 i w Maria Taferl w 1757, został mianowany Thurnermeisterem, z powrotem w Melk Abbey. I 1772 roku został organistą na dworze w Wiedniu, a w 1792 został kapelmistrzem w Katedrze Św. Stefana.
Jego sława jako teoretyka przyciągnęła do niego w wiedeńskiej stolicy dużą grupę podopiecznych, z niektórych później wyrośli wybitni muzycy. Wśród nich Johann Nepomuk Hummel, Ignaz Moscheles, Josef Weigl (1766–1846), Ludwig-Wilhelm Tepper de Ferguson, Antonio Casimir Cartellieri, Ludwig van Beethoven, oraz Franz Xaver Wolfgang Mozart, a Beethoven pojawił się co prawda w Wiedniu by uczyć się u Haydna, lecz prędko się zniechęcił, gdy jego pracom nie poświęcano uwagi i nie korygowano. Haydn polecił więc swego przyjaciela, Albrechtsbergera, z którym Beethoven studiował harmonię i kontrapunkt. Na zakończenie studiów, młody kompozytor otrzymał notę "cierpliwość, pracowitość, wytrwałość i szczerość prowadzą do sukcesu", co odzwierciedla kompozytorską filozofię Albrechtsbergera. Kiedy Beethoven ukończył naukę, chciał uzyskać jeszcze jakieś uwagi i wskazówki od Haydna. Później prawdopodobnie uczył się u Salieriego, ale nie jest to pewne. Całkiem prawdopodobne, że po prostu zaprzestał nauki i zaczął zarabiać.
Albrechtsberger zmarł w Wiedniu, jego grób znajduje się na cmentarzu St. Marx.
Jego wydanie dzieła składają się z preludiów, fug, sonat na fortepian i organy, kwartetów smyczkowych itd; jednak większość jego dzieł, wokalnych i instrumentalnych, występuje tylko w rękopisach. Znajdują się w bibliotece Wiedeńskiego Towarzystwa Przyjaciół Muzyki.
Około 1765, Albrechtsberger napisał co najmniej 7 koncertów na jaw harp (?) i smyczki ( trzy przetrwały w Węgierskiej Bibliotece Narodowej w Budapeszcie). Są to przyjemne, dobrze napisane utwory w stylu galant.
Prawdopodobnie największą jego zasługą dla muzyki są dzieła teoretyczne. W 1790 w Lipsku opublikował traktat o kompozycji, którego trzecie wydanie pojawiło się w 1821. Kolekcja jego dzieł nt. harmonii, w trzech wolumenach została opublikowana pod patronatem jego ucznia, Ignaza von Seyfrieda (1776–1841) w 1826. Wersja angielska została opublikowana w 1855 roku.
Jego styl kompozytorski wywodzi się z kontrapunktu Johanna Josepha Fuxa, który był kapelmistrzem na w Katedrze św Stephena w latach 1713-1741, funkcję tę Albrechtsberger posiądzie 52 lata później.
Jednym z jego najbardziej wartych uwagi dzieł jest koncert na puzon altowy i orkiestrę b moll. Jako, że na puzon mało jest utworów datujących się na okres klasyczny, ten koncert jest często wyróżniany przez puzonową społeczność.
| |||