Wojny albigeńskie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Belissarius (dyskusja | edycje)
Linia 19:
 
=== Początkowy sukces 1209-1215 ===
W połowie roku [[1209]] 10 000 krzyżowców zebrało się w [[Lyon]]ie i ruszyło na południe. W czerwcu hrabia [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmund z Tuluzy]], zdając sobie sprawę z potencjalnego zagrożenia, obiecał współdziałać przeciwko katarom, przez co jego ekskomunika została zawieszona. Krzyżowcy ruszyli w kierunku [[Montpellier]] oraz posiadłości [[Rajmund Roger Trencavel|Rajmunda Rogera Trencavela]], mierząc głównie w społeczność katarów wokół [[Albi (Tarn)|Albi]] i [[Carcassonne]]. Podobnie jak [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmund hrabia Tuluzy]], Rajmund Roger Trencavel szukał porozumienia z krzyżowcami opowiadając się przeciw katarom, nie dano mu jednak wiary i zmuszony został do wycofania się do Carcassone by zorganizować obronę.
 
W lipcu krzyżowcy zdobyli małą wioskę [[Servian]] i następnie skierowali się na [[Rzeź Béziers|Béziers]], gdzie przybyli [[21 lipca]]. Otoczyli miasto i zażądali, by wydano wszystkich katarów. Miasto odmówiło i doszło do walki. Miasto zostało zdobyte następnego dnia po nieudanym wypadzie, który został zepchnięty z powrotem do miasta. Pomimo tego, że powszechnie szacowano ilość katarów w Béziers na 500 ludzi, wymordowano wszystkich mieszkańców.
Linia 36:
 
=== Walki w latach 1216-1225 ===
W kwietniu [[1216]] roku [[Rajmund VI z Tuluzy]] wraz ze swym synem, także [[Rajmund VII z Tuluzy|Rajmundem]], wrócił do swego hrabstwa i szybko zgromadził znaczące siły z niedotkniętych wojną miejscowości. W maju oblężone zostało miasto [[Beaucaire (Gard)|Beaucaire]] i zostało zdobyte po trzech miesiącach. W czasie oblężenia [[Szymon z Montfort (starszy)|Montfort]] usiłował dać oblężonym odsiecz, został jednak odparty. Podczas walk o Beaucaire [[16 czerwca]] [[1216]] zmarł główny inicjator wojny papież [[Innocenty III]]. Wobec utraty Beaucaire [[Szymon z Montfort (starszy)|Montfort]] stłumił powstanie w Tuluzie i ruszył w kierunku zdobytego [[Bigorre]], jednak w grudniu 1216 został znów odparty pod [[Lourdes]].
 
W roku [[1217]], podczas gdy [[Szymon z Montfort (starszy)|Montfort]] okupował region Foix, [[Rajmund VI z Tuluzy|hrabia Rajmund]] zdobył we wrześniu Tuluzę. [[Szymon z Montfort (starszy)|Montfort]] pośpieszył z powrotem, by czym prędzej odzyskać stratę, lecz jego siły okazały się zbyt małe, by zdobyć tak duże miasto przed zimą, która siłą rzeczy kończyła działania wojenne w tym roku. [[Szymon z Montfort (starszy)|Montfort]] wiosną [[1218]] wznowił oblężenie Tuluzy, jednak w czerwcu zginął w walce z jedną z wycieczek przeprowadzonych przez obrońców miasta. Śmierć naczelnego wodza wprowadziła siły krzyżowców w stan tymczasowego zamieszania. Komenda wkrótce przeszła w ręce króla [[Filip II August|Filipa II]], którego Tuluza interesowała znacznie bardziej niż herezja.
Do roku [[1219]] wojna była prowadzona leniwie, i to pomimo faktu, że syn [[Szymon z Montfort (starszy)|Montforta]] [[Amalryk z Montfort|Amalryk]] zdobył [[Beaucaire (Gard)|Beaucaire]] i obległ pod koniec roku [[1218]] [[Marmande]], które ostatecznie padło [[3 czerwca]] [[1219]]. Po tym sukcesie usiłowano odzyskać Tuluzę, jednak bez powodzenia. W roku [[1220]] krzyżowcy utracili Castelnaudary. [[Amalryk z Montfort]]u chcąc odzyskać stratę rozpoczął oblężenie miasta w lipcu [[1220]] roku. Castelnaudary pomimo ośmiomiesięcznego oblężenia nie poddało się. Rok [[1221]] to dalsze sukcesy [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmunda]] i jego syna, którzy zdobyli Montréal i Fanjeaux. W roku [[1222]] [[Rajmund VI z Tuluzy]] zmarł, a zastąpił go jego syn, [[Rajmund VII z Tuluzy]]. W [[1223]] zmarł król Francji [[Filip II August|Filip II]]. Jego następcą został [[Ludwik VIII Lew]]. W następnym, [[1224]] roku [[Amalryk z Montfort]]u, w związku z pogarszającą się sytuacją, porzucił Carcassonne i uciekł. Jednocześnie powrócił z wygnania syn [[Rajmund Roger Trencavel|Rajmunda Rogera Trencavela]] by upomnieć się o swe rodowe włości. Ostatnie niepowodzenia Krzyżowców sprawiły, że [[Amalryk z Montfort]]u, nie mogąc ich utrzymać, ofiarował swoje posiadłości w Langwedocji królowi Francji [[Ludwik VIII Lew|Ludwikowi VIII]], a ten je przyjął.
 
=== Interwencja króla Francji ===
W listopadzie [[1225]] [[Rajmund VII z Tuluzy]], tak jak jego ojciec, został ekskomunikowany. Na czele kolejnej krucjaty stanął król Francji [[Ludwik VIII Lew]], wkraczając na tereny katarów w czerwcu [[1226]]. Miasta i zamki poddawały się bez oporu. Jedynie [[Awinion]] podlegający nominalnie [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|cesarzowi niemieckiemu]] stawił opór i został wzięty po trzymiesięcznym oblężeniu we wrześniu 1226 roku. [[Ludwik VIII Lew|Ludwik VIII]] zmarł [[8 listopada]], a jego następcą został jego 12-letni syn [[Ludwik IX Święty|Ludwik IX]]. Władająca w zastępstwie nieletniego monarchy matka, królowa Francji [[Blanka Kastylijska]], pozwoliła na kontynuację krucjaty pod wodzą Humberta de Beaujeu. W roku [[1227]] padło [[Labécède-Lauragais|Labécède]], a w [[1228]] [[Vareilles (Creuse)|Vareilles]] i Tuluza. Pomimo tych sukcesów królowa [[Blanka Kastylijska|Blanka]] zaoferowała [[Rajmund VII z Tuluzy|Rajmundowi VII]] układ przywracający mu władzę nad Tuluzą w zamian za jego wystąpienie przeciwko katarom, zwrot całej własności Kościoła Katolickiego, przekazanie swoich zamków i zniszczenie fortyfikacji Tuluzy. Znajdujący się w beznadziejnej sytuacji Rajmund zgodził się na te warunki i podpisał traktat w kwietniu [[1229]] roku w [[Meaux]]. Następnie został aresztowany, potem biczowany i przez krótki czas więziony.
 
== Inkwizycja ==