Orientowanie (architektura): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
Zmiana dotyczy podania właściwego powodu orientowania świątyń chrześcjańskich. Gdyby rzeczywiście kościoły miały być zwrócone prezbiterium w stronę Jerozolimy to kościoły w Polsce musiałyby być zwrócone prezbiterium na południe |
||
Linia 1:
[[Plik:Church-plan.png|thumb|230px|Schematyczny plan typowego '''orientowanego''' średniowiecznego kościoła z zaznaczeniem kierunków świata]]
'''Orientowanie''' – w architekturze sakralnej zwrócenie części [[Prezbiterium|prezbiterialnej]], mieszczącej [[ołtarz]] główny, ku [[Wschód|wschodowi]] ([[Łacina|łac.]] ''oriens'' - „wschód”) — w stronę, z której ma nadejść [[
Jeżeli prezbiterium kościoła zwrócone jest w inną stronę, mamy do czynienia z kościołem '''nieorientowanym'''. Nie jest poprawny zwrot „kościół orientowany na zachód” (bo orientowanie oznacza zwrot ku wschodowi) ani „kościół orientowany na wschód” (bo to [[pleonazm]]). Spotyka się natomiast określenie „odwrotna orientacja kościoła” w odniesieniu do kościołów, których prezbiterium skierowanie jest na zachód.
Historycznie orientowanie nowo powstających budynków kościelnych pojawiło się w [[Kościoły wschodnie|chrześcijaństwie wschodnim]] w V wieku n.e., a w [[Kościół łaciński|kościele rzymskim]] w końcu wieku X.
[[Kategoria:Architektura sakralna]]
| |||