Ferdynand I Rumuński: Różnice pomiędzy wersjami

28 sierpnia Ferdynand przejął dowodzenie armią i tytuł Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych Rumunii. Po mobilizacji Siły Zbrojne Rumunii liczyły 564 tys. żołnierzy, w tym 23 dywizje piechoty i 2 dywizje kawalerii. W rzeczywistości w jednostkach bojowych służyło 250 tys., tylko 10 dywizji pierwszego rzutu miało artylerię szybkostrzelną, było po kilka haubic na dywizję, artylerii ciężkiej i nowejnowoczesnego technikiuzbrojenia w armii nie było, oficerowie nie byli wyszkoleni do prowadzenia współczesnejnowoczesnej wojny. Rumuńska 4 Armia była na styku z rosyjską 9 Armią (dowódca gen. [[Platon Aleksiejewicz Leczicki]] w składzie Frontu Południowo-Zachodniego). 1 i 2 Armia rumuńska zajmowały front od OituzOituzu do Orşowy. 3 Armia od Orşowy wzdłuż [[Dunaj]]u. Ogólny plan działania armii rumuńskiej przewidywał przeprowadzenie głównego uderzenia armiami skoncentrowanymi na granicy z [[Siedmiogród|TransylwaniąSiedmiogrodem]], w kierunku ogólnym na [[Budapeszt]]. W czasie natarcia w sierpniu Armia Rumuńska poniosła szereg klęsk, ale była ratowana przez podchodzące wojska rosyjskie. 28 października armia niemiecka uderzyła na wojska rumuńskie, rozgromiła 1 i 2 Armię rumuńską i wyszła pod [[Bukareszt]]. W tej sytuacji Ferdynand I przekazał Front Mołdawski 9 Armii rosyjskiej gen. Leczickiego, a Dobrudżę armii gen. W. W. Sacharowa. Do obrony Bukaresztu ześrodkowano ok. 120 tys. żołnierzy. W czasie obrony Bukaresztu w dniach 14 - 18 listopada wojska rumuńskie zostały rozgromione. 20 listopada Bukareszt został zdobyty, a wojska rumuńskie w panice rozpoczęły wycofywanie. Straty rumuńskie wyniosły 73 tys. zabitych i rannych, 147 tysięcy dostało się do niewoli, Rumuni stracili także 359 armat i 346 karabinów maszynowych.

[[12 grudnia]] [[1916]] roku, po utworzeniu nowego (głównie z armii rosyjskich) [[Front Rumuński|Frontu Rumuńskiego]], Ferdynand I został jego naczelnym dowódcą, faktycznie dowodził pomocnik naczelnego dowódcy, gen. [[Dymitr Szczerbaczew]]. W składzie Frontu były dwie armie rumuńskie 1 (dowódca gen. Cristescu)i 2 (dowódca gen. Averescu), które zostały doprowadzone do stanu bojowego przez specjalistów francuskich. Ferdynand I zatwierdził plan natarcia Frontu na [[Wołoszczyzna|Wołoszczyznę]]. Już po rozpoczęciu natarcia premier nowego rządu rosyjskiego, [[Aleksander Kiereński]] zerwał natarcie Frontu Rumuńskiego w dniu [[25 lipca]] [[1917]] roku i rozkazał jego prowadzenie tylko siłami armii gen. Averescu. W związku z rozpadem armii rosyjskiej i przerwaniem pomocy ze strony tego kraju rząd A. Marghilomana podpisał 7 maja [[1918]] roku pokój z [[Państwa centralne|państwami centralnymi]]. W pokoju tym Rumunia utraciła całą Dobrudżę, oddała Austro Węgrom pasypas nadgraniczneterytorium wprzy Transylwaniigranicy śiedmiogrodzkiej(5,6 tys. kmkw.), zobowiązała się na 90 lat powierzyć eksploatację złóż [[Ropa naftowa|ropy]] Niemcom. W czerwcu parlament rumuński zatwierdził warunki pokoju, lecz Ferdynand I wstrzymywał się z jego podpisaniem, czekając na rozwój wydarzeń. Kiedy klęska Niemiec była wiadoma, rząd gen. C. Coandy [[9 listopada]] [[1918]] denonsował [[pokój bukareszteński]] i zażądał wycofania wojsk niemieckich z terytorium Rumunii w ciągu 24 godzin albo ich kapitulacji. Tym samym Rumunia weszła w skład państw zwycięskich w I wojnie światowej.

W rezultacie I wojny światowej w skład Rumunii weszła Transylwaniawszedł [[Siedmiogród]](obszar Rumunii zwiększył się o 131,3 tys, kmkw, a ludność o 7,9 mln.). Straty Rumunii w wojnie wyniosły ok. 250 tys. zabitych i zmarłych od ran. Straty wojenne wyniosły ok. 17,7 mld. złotych lei (przy majątku ocenianym w 1914 na 36 mld. złotych lei). Po wojnie Ferdynand I pozostał na tronie, jednak realna władza pozostawała w rękach premier ministrów państwapremiera.