Paleolit dolny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m dr. językowe
Linia 9:
Druga faza rozpoczyna się ok. 1,5 mln lat temu. Okres ów charakteryzuje się pojawieniem tzw. narzędzi pięściakowatych. Wyznaczenie daty końcowej tej fazy nastręcza badaczom wielu problemów i jest nadal dyskutowane, jednak uznaje się, że dla obszaru Afryki związana jest ona z początkami Środkowej Epoki Kamienia, zaś w Eurazji cezurą jest początek środkowego paleolitu.
 
W dolnym paleolicie technologia obróbki kamienia przechodzi stopniową ewolucję, poczynając od najprostszych form narzędzi otoczkowych reprezentowanych przez tzw. choppery - z obróbką jednostronną, chopping-tool'stools - z obróbką dwustronną oraz narzędzi steroidów - z obróbką wielokierunkową. Narzędzia otoczkowe były zawsze wykonywane z zastosowaniem ciężkiego tłuka kamiennego, którym uderzano bezpośrednio w powierzchnię [[Narzędzia otoczakowe|otoczaka]]. Dalszy etap ewolucji narzędzi kamiennych związany jest z zastosowaniem bifacjalnej techniki retuszu oraz użyciem miękkiego tłuka wykonywanego z miękkich skał oraz kości i rogu. Udokumentowane jest także używanie przez społeczności dolnopaleolityczne pośredników wykonywanych z elementów kości i rogu. Postęp technologiczny w dolnym paleolicie wiąże się także z coraz bardziej świadomym doborem materiału przeznaczonego do produkcji narzędzi, a także skał które mogły służyć jako tłuczki-retuszery.
 
Dobór odpowiedniego surowca miał wpływ na możliwość naprawy narzędzi kamiennych np ostrzenie stępionej krawędzi tnącej. Sposób pozyskiwania surowców kamiennych przeznaczonych do produkcji narzędzi można podzielić na dwa okresy
: '''a)''' wcześniejszy trwający do ok. 1,6 mln temu, w którym praludzie korzystali głównie z surowca lokalnego, znajdującego się w odległości do 4 km. Z tego surowca wykonywano niemal 99,9 wszystkich narzędzi kamiennych. Surowce przynoszone z dalszejwiększej odległości, ok. 7-11 km, stanowią jedynie 0,1%.
 
: '''b)''' późniejszy 1,6-1,2 mln lat temu, kiedy to nadal przeważa surowiec lokalny, jednak odległość, jaką byli gotowi przebyć praludzie w celu uzyskania innego materiału, wzrasta do 10-15 km.