Fluxus: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszy z wielu międzynarodowych festiwali – ''Fluxus International Festspiele'' – odbył się w [[Muzeum Wiesbaden]] (Niemcy) w 1962 i składał się z czternastu koncertów, które łączyły muzykę ze sztuką akcji ([[happening]]). Brali w nim udział m.in. [[Joseph Beuys]], [[George Brecht]], [[John Cage]], [[Alison Knowles (artystka)|Alison Knowles]], [[Wim T. Schippers]], Wolf Vostell, [[Robert Watts]]. Wykonano na nim trzy ''Bagatele'' [[György Ligeti]]ego (pierwsza zawierała 1 dźwięk, w dwóch następnych panowała cisza - różniły się tylko opisem)<ref>Nr 1: ''L'istesso tempo, molto espressivo''; Nr 2: ''Piu lento''.</ref> Piłowano fortepian, a w utworze Nam June Paika ''One for Violin solo'' zniszczono skrzypce.<ref>[[Danuta Gwizdalanka|D. Gwizdalanka]], ''Historia muzyki - Przemiany kultury muzycznej w XX wieku'', Kraków, PWM 2011, s. 129.</ref> Podobne festiwale miały miejsce w [[Düsseldorf]]ie, [[Wuppertal]], [[Paryż]]u, [[Kopenhaga|Kopenhadze]], [[Amsterdam]]ie, [[Nica|Nicei]], [[Sztokholm]]ie i [[Oslo]] w latach 1962 i [[1963]]<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.moma.org/collection/details.php?theme_id=10457 | tytuł = Fluxus | data dostępu = 2011-01-13| autor = Michael Corris| opublikowany = Oxford University Press| język = en}}</ref>. W 1966 festiwal odbył się w Pradze.

Fluxus charakteryzował się znoszeniem granic między tradycyjnie pojmowaną sztuką a prozą życia. Formy działania artystycznego były tylko częściowo zaplanowane, dopuszczały udział widzów. Były bardzo różnorodne: od rzeźby i malarstwa do [[happening]]ów i eksperymentalnej muzyki i poezji. Niekiedy akcje Fluxusu nosiły akcenty polityczne. Artyści Fluxusu wnieśli duży wkład w rozwój happeningu, [[performance]], [[sztuka konceptualna|konceptualizmu]] i [[mail art]] (sztuka poczty). Charakterystyczne dla tego ruchu jest uznanie w działaniach sztuki czynnika przypadku, amatorskości (tendencja, której można szukać już u dadaistów). Działania te cechuje też spontaniczność, podobne poczucie humoru, czasem ironiczne ale bardziej przypominające dziecięcą radosność (była to zabawa w sztukę, zabawa sztuką, sztuka zabawy), jednak przy całym dystansie tej sztuki okazały się te działania również trafną refleksją i ważnym głosem w dialogu o sztuce (miejscu, roli...). Fluxus poszerzał wąskie dyscypliny sztuki (wprowadzono termin: [[intermedia]]). Wielu artystów uczestniczących w tym ruchu rozwinęło później swoją twórczość w indywidualnym kierunku, reprezentującą często odmienne postawy. Największy rozkwit tego ruchu przypada na lata 60. i 70. XX wieku. Fluxus uważany był za kierunek głównie zachodnioeuropejsko-amerykański. O udziale artystów z Polski i innych krajów komunistycznych w tym ruchu opinia publiczna szerzej dowiedziała się dopiero w wyniku wystawy zorganizowanej w 2007 roku w Berlinie, a później pokazanej także w Krakowie.<ref>Dokumentacja: ''Fluxus East'', katalog wystawy, Berlin 2007.</ref> W Polsce głównym ośrodkiem Fluxusu był Poznań. Obecnie prace artystów z kręgu Fluxusa znajdują się w wielu zbiorach, m.in. w [[Muzeum Narodowe w Warszawie|Muzeum Narodowym w Warszawie]].