Fluxus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Festiwale: katalog |
→Festiwale: koncerty |
||
Linia 6:
Nazwa ''Fluxus'' została wymyślona przez [[George Maciunas]]a jako tytuł czasopisma, które zamierzał wydać. Czasopismo miało traktować o tym rodzaju twórczości (akcje, eksperymenty itd.), a każde wydanie miało być inne, stanowić jakąś osobną całość. Stąd też nazwa nawiązywała do zmiany, do łacińskiego słowa znaczącego ''płynąć''. Pierwszy koncert Fluxusu zorganizowany w [[Wiesbaden]] ([[1962]]) miał wypromować to przedsięwzięcie<ref>{{cytuj stronę| url =http://www.artnotart.com/fluxus/dhiggins-childshistory.html | autor=[[Dick Higgins]] | tytuł=''A Child's History of Fluxus'' | data=1979 | język=en | data dostępu = 2011-01-13}}</ref>. Czasopismo się nie ukazało, ale nazwa przylgnęła do koncertów. W 1963 Maciunas przeniósł się do [[Nowy Jork|Nowego Jorku]]. Tam swoje wydawnictwo „Something Else Press” otworzył [[Dick Higgins]], publikując teksty artystów związanych z Fluxusem (1964–1974). Festiwale grupy szybko stały się sławne, a grupa Fluxus przerodziła się w międzynarodowy ruch z różnymi ośrodkami na całym świecie m.in. w Nowym Jorku (Maciunas), w Kolonii ([[Tomas Schmidt]], Wolf Vostell), we Francji ([[Ben Vautrier]]), w Pradze ([[Mílan Knižak]]), w Kalifornii ([[Ken Friedman]])<ref>{{cytuj książkę | rozdział = ''Happening, Fluxus, performance'' | nazwisko = Krakowski | imię = Piotr | tytuł = O sztuce nowej i najnowszej | wydawca = PWN | miejsce = Warszawa | rok = 1981 | strony = 33-65 | isbn = 83-01-02583-2}}</ref>.
== Festiwale i koncerty ==
Pierwszy z wielu międzynarodowych festiwali – ''Fluxus International Festspiele'' – odbył się w [[Muzeum Wiesbaden]] (Niemcy) w 1962 i składał się z czternastu koncertów, które łączyły muzykę ze sztuką akcji ([[happening]]). Brali w nim udział m.in. [[Joseph Beuys]], [[George Brecht]], [[John Cage]], [[Alison Knowles (artystka)|Alison Knowles]], [[Wim T. Schippers]], Wolf Vostell, [[Robert Watts]]. Wykonano na nim trzy ''Bagatele'' [[György Ligeti]]ego (pierwsza zawierała 1 dźwięk, w dwóch następnych panowała cisza - różniły się tylko opisem)<ref>Nr 1: ''L'istesso tempo, molto espressivo''; Nr 2: ''Piu lento''.</ref> Piłowano fortepian, a w utworze Nam June Paika ''One for Violin solo'' zniszczono skrzypce.<ref>[[Danuta
Wydarzenia organizowane przez artystów Fluxus często tytułowano koncertami. Program festiwalu w Pradze w 1966 obejmował 7 koncertów, na których wykonywano "musical pieces". M.in. wykonano wtedy ''III Symfonię'' [[George Brechta]]: ''Na znak dyrygenta muzycy cicho i w [[unisono]] zsuwają się z krzeseł''. W 1964 w Berlinie wiolonczelistka Charlotte Moorman wykonała Wariacje na temat Saint-Saënsa skomponowane przez Nam Youn Paika, wchodząc do wanny z wodą i polczkując kompozytpra, zgodnie z zaleceniami partytury. W 1966 w Nowym Jorku za wykonanie ''Opera sexatronique'' parętych artystów aresztowała policja, gdyż w trakcie utworu Moorman robiła striptiz..<ref>[[Danuta Gwizdalanka|Gwizdalanka]], ''Historia muzyki - Przemiany kultury muzycznej w XX wieku'', Kraków, PWM 2011, s. 129-130.</ref>
Fluxus charakteryzował się znoszeniem granic między tradycyjnie pojmowaną sztuką a prozą życia. Formy działania artystycznego były tylko częściowo zaplanowane, dopuszczały udział widzów. Były bardzo różnorodne: od rzeźby i malarstwa do [[happening]]ów i eksperymentalnej muzyki i poezji. Niekiedy akcje Fluxusu nosiły akcenty polityczne. Artyści Fluxusu wnieśli duży wkład w rozwój happeningu, [[performance]], [[sztuka konceptualna|konceptualizmu]] i [[mail art]] (sztuka poczty). Charakterystyczne dla tego ruchu jest uznanie w działaniach sztuki czynnika przypadku, amatorskości (tendencja, której można szukać już u dadaistów). Działania te cechuje też spontaniczność, podobne poczucie humoru, czasem ironiczne ale bardziej przypominające dziecięcą radosność (była to zabawa w sztukę, zabawa sztuką, sztuka zabawy), jednak przy całym dystansie tej sztuki okazały się te działania również trafną refleksją i ważnym głosem w dialogu o sztuce (miejscu, roli...). Fluxus poszerzał wąskie dyscypliny sztuki (wprowadzono termin: [[intermedia]]). Wielu artystów uczestniczących w tym ruchu rozwinęło później swoją twórczość w indywidualnym kierunku, reprezentującą często odmienne postawy. Największy rozkwit tego ruchu przypada na lata 60. i 70. XX wieku. Fluxus uważany był za kierunek głównie zachodnioeuropejsko-amerykański. O udziale artystów z Polski i innych krajów komunistycznych w tym ruchu opinia publiczna szerzej dowiedziała się dopiero w wyniku wystawy zorganizowanej w 2007 roku w Berlinie, a później pokazanej także w Krakowie.<ref>Dokumentacja: ''Fluxus East'', katalog wystawy, Berlin 2007.</ref> W Polsce głównym ośrodkiem Fluxusu był Poznań. Obecnie prace artystów z kręgu Fluxusa znajdują się w wielu zbiorach, m.in. w [[Muzeum Narodowe w Warszawie|Muzeum Narodowym w Warszawie]].▼
== Główne cechy ==
▲Fluxus charakteryzował się znoszeniem granic między tradycyjnie pojmowaną sztuką a prozą życia. Formy działania artystycznego były tylko częściowo zaplanowane, dopuszczały udział widzów. Były bardzo różnorodne: od rzeźby i malarstwa do [[happening]]ów i eksperymentalnej muzyki i poezji. Niekiedy akcje Fluxusu nosiły akcenty polityczne. Artyści Fluxusu wnieśli duży wkład w rozwój happeningu, [[performance]], [[sztuka konceptualna|konceptualizmu]] i [[mail art]] (sztuka poczty). Charakterystyczne dla tego ruchu jest uznanie w działaniach sztuki czynnika przypadku, amatorskości (tendencja, której można szukać już u dadaistów). Działania te cechuje też spontaniczność, podobne poczucie humoru, czasem ironiczne ale bardziej przypominające dziecięcą radosność (była to zabawa w sztukę, zabawa sztuką, sztuka zabawy), jednak przy całym dystansie tej sztuki okazały się te działania również trafną refleksją i ważnym głosem w dialogu o sztuce (miejscu, roli...). Fluxus poszerzał wąskie dyscypliny sztuki (wprowadzono termin: [[intermedia]]). Wielu artystów uczestniczących w tym ruchu rozwinęło później swoją twórczość w indywidualnym kierunku, reprezentującą często odmienne postawy. Największy rozkwit tego ruchu przypada na lata 60. i 70. XX wieku.
Fluxus uważany był za kierunek głównie zachodnioeuropejsko-amerykański. O udziale artystów z Polski i innych krajów komunistycznych w tym ruchu opinia publiczna szerzej dowiedziała się dopiero w wyniku wystawy zorganizowanej w 2007 roku w Berlinie, a później pokazanej także w Krakowie.<ref>Dokumentacja: ''Fluxus East'', katalog wystawy, Berlin 2007.</ref> W Polsce głównym ośrodkiem Fluxusu był Poznań. Obecnie prace artystów z kręgu Fluxusa znajdują się w wielu zbiorach, m.in. w [[Muzeum Narodowe w Warszawie|Muzeum Narodowym w Warszawie]].
== Członkowie ==
|