Władysław Grzegorz Branicki: Różnice pomiędzy wersjami

'''Władysław Grzegorz Branicki''' ([[1783]]-[[1843]]). Jedyny syn [[Franciszek Ksawery Branicki|Franciszka Ksawerego]] i [[Aleksandra von Engelhardt|Aleksandry]] (prawdopodobnie córki carycy Katarzyny Wielkiej). W dzieciństwie ulubieniec [[car]]ycy [[Katarzyna II Wielka|Katarzyny]] - tuż po urodzinach zapisany jako ''praporszczik'' do [[Armia Imperium Rosyjskiego|rosyjskiego]] [[Lejb-Gwardyjski Preobrażeński Pułk|Lejb-Gwardyjskiego Przeobrażeńskiego Pułku]], a już w wieku 9 lat wstąpił do niego jako [[porucznik]]. Wraz z ojcem brał aktywny udział w [[VII wojna rosyjsko-turecka|wojnie Rosji z Turcją]], zyskując w [[1809]] r. manowanie na [[Adiutant|fligeladiutant]]a, a w [[1810]] r. na [[kapitan (ranga)|kapitana]]. W czasie [[wojny napoleońskie|wojny]] [[1812]] r. był w świcie [[car]]a [[Aleksander I Romanow|Aleksandra I]] i w [[sztab]]ie 1 Armii Zachodu. Za udział w [[bitwa pod Smoleńskiem (1812)|bitwie pod Smoleńskiem]] został mianowany [[pułkownik|pułkownikiem]] - walczył pod [[bitwa pod Borodino|Borodino]]. W czasie kampanii [[1813]] r. brał udział w [[bitwa pod Dreznem|bitwie pod Dreznem]] i [[bitwa pod Lipskiem|Lipskiem]], za które otrzymał [[Order św. Włodzimierza]]. W [[1814]] r. wziął udział w bitwach pod [[Bitwa pod La Rothière|La Rothière]] i [[Bitwa pod Arcis-sur-Aube|Arcis-sur-Aube]] oraz w [[obrona Paryża|zdobyciu Paryża]] - w tym samym roku mianowano go [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generał-majorem]]. Później związany był z [[Konstanty Pawłowicz Romanow|Wielkim Księciem Konstantym]], którego miał powstrzymać przed wystąpieniem przeciwko jego bratu [[Mikołaj I Romanow|Mikołajowi I]] w czasie [[powstanie|powstania]] [[dekabryści|dekabrystów]]. W [[1826]] r. przyjął służbę na dworze w randze ''Jägermeistra''. Po wybuchu [[Powstanie listopadowe|Powstania Listopadowego]] nie wystąpił czynnie po stronie [[Imperium Rosyjskie|Rosji]], ale powstania nie poparł. [[8 maja]] [[1831]] r. został senatorem, a w [[1838]] r. [[tajny radca|tajnym radcą]]. W tym samym [[1838]] r., po śmierci matki, został jedynym właścicielem dóbr [[Biała Cerkiew|białocerkiewnych]] i jednej z największych fortun w ówczesnej Europie. W [[1839]] r. uzyskał potwierdzenie w Rosji tytułu [[hrabia|hrabiowskiego]] (do dzisiaj nie jest jasne kiedy tutuł ten [[Braniccy herbu Korczak|Braniccy]] mieliby otrzymać), a w [[1841]] r. [[Order Orła Białego]]. Karierę zakończył jako wielki [[łowczy]] [[carstwo|cesarstwa]] [[Rosja|rosyjskiego]].