Stanisław Puchalski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Życiorys: lit. |
m →Życiorys: poprawa linków |
||
Linia 26:
Kształcił się w wojskowych szkołach w [[Kőszeg|Güns]], Hranicach, Akademii Wojskowo-Technicznej w [[Wiedeń|Wiedniu]] (1884-1887) oraz Szkole Sztabu Generalnego (1890-1893). W 1887 rozpoczął karierę oficerską jako [[podporucznik]] w 10 Pułku Piechoty. W 1890 awansował do stopnia [[porucznik]]a, a w 1896 – [[kapitan (ranga)|kapitana]] z przydziałem do Wojskowego Biura Kolei Żelaznych. W 1903 już w randze [[major]]a został szefem sztabu 45 Dywizji Piechoty [[Landwehra|Landwehry]]. W 1910 otrzymał awans na stopień [[pułkownik]]a. Od 1911 był dowódcą [[20 Pułk Piechoty Austro-Węgier|20 Galicyjskiego Pułku Piechoty "Księcia Pruskiego Henryka"]], stacjonującego w [[Kraków|Krakowie]] i [[Nowy Sącz|Nowym Sączu]], który w 80% składał się z Polaków. We wrześniu tego roku został dowódcą [[12 Dywizja Piechoty Austro-Węgier|XXIV Brygady Piechoty]]. 1 listopada 1914 mianowany [[Generał|generałem majorem]], brał ze swoją dywizją udział w walkach z [[Armia Imperium Rosyjskiego|Rosjanami]] na [[I wojna światowa|froncie galicyjskim]].
Od lutego do października 1916 był następcą [[Karol Durski-Trzaska|Karola Durskiego]] na stanowisku komendanta Legionów Polskich. Nieprzychylny [[Józef Piłsudski|Piłsudskiemu]], nie umiał z nim współpracować. Odwołany ze stanowiska komendanta Legionów, dd 1917 dowodził [[12 Dywizja Piechoty Austro-Węgier|12 Dywizją Piechoty]], walcząc na [[Bukowina (kraina historyczna)|Bukowinie]]. 1 listopada 1917 został awansowany do stopnia stopień marszałka polnego porucznika ([[Język niemiecki|niem.]] ''feldmarschalleutnant''). Uczestniczył w walkach na froncie nad [[Piawa|Piawą]]. W listopadzie 1918 [[Walki o Przemyśl w 1918 roku|został internowany]] przez [[Ukraińcy|Ukraińców]] w [[Przemyśl]]u, gdzie pełnił funkcję komendanta [[Twierdza Przemyśl|Twierdzy Przemyśl]]. Mianowany po rozpadzie [[Austro-Węgry|Austro-Węgier]] komendantem wojsk polskich Galicji i [[Śląsk]]a, bez potrzeby podpisał rozkaz dla jednostek polskich, nakazujący im opuszczenie miasta i powiatu przemyskiego, oraz oddanie ich w ręce ukraińskie<ref name=OP>[http://www.kki.pl/pioinf/przemysl/dzieje/pomnik_orlat/obrona/pom2.html Andrzej Szeliga, ''Obrona Przemyśla w 1918 r.''] {{lang|pl}} [dostęp 2011-12-16]</ref>. Polacy ([[Polska Organizacja Wojskowa|POW]]) nie zastosowali się do rozkazu i obronili Przemyśl. Polska komisja generalska rozpatrująca pod koniec 1918 zarzuty przeciwko Puchalskiemu – przed którą stanął na własne życzenie – uznała jego duże doświadczenie i wiedzę wojskową, jednocześnie stwierdzając, że ze względu na słabe nerwy nie nadaje się do służby frontowej i samodzielnych komend, i oddała go do dyspozycji Naczelnego Dowództwa.
18 marca 1919 został przyjęty w stopniu generała porucznika do Wojska Polskiego i przydzielony z dn 1 marca tego roku do Rezerwy Oficerskiej w Warszawie<ref>Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 37 z 3.04.1919 r.</ref>. Kierował Kursem Adiutantów Sztabowych i uczestniczył w pracach Komisji Weryfikacyjnej. 10 czerwca 1919 wyznaczono go na stanowisko dowódcy [[Wyższa Szkoła Wojenna|Szkoły Sztabu Generalnego]]. Równocześnie przewodniczył Centralnej Komisji Wyszkolenia WP (od 21 sierpnia) oraz kierował dywizyjnym Centrum Wyszkolenia w [[Lida|Lidzie]] (od 17 listopada). 10 lutego 1920 został zwolniony z funkcji komendanta SSG, a 10 marca otrzymał nominację na stanowisko szefa Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych [[Ministerstwo Spraw Wojskowych|Ministerstwa Spraw Wojskowych]] i członka [[Rada Wojskowa (II RP)|Rady Wojskowej]]. Funkcję szefa departamentu sprawował do listopada 1920. Z dn. 1 marca 1921 został przeniesiony – na własną prośbę – do [[Rezerwa|rezerwy armii]]<ref>Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 12.03.1921 r.</ref>, a z dn. 31 marca – w stan spoczynku z prawem noszenia munduru<ref>Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 40 z 23.11.1921 r.</ref>. 26 października 1923 Prezydent RP [[Stanisław Wojciechowski]] zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.
| |||