|
W okresie od 11 czerwca do 8 lipca 1948 w Palestynie obowiązywał [[I wojna izraelsko-arabska 1948-1949#Pierwszy rozejm (11 czerwca - 8 lipca 1948)|pierwszy rozejm]]. Pomimo utrzymania linii frontu, sytuacja Izraelczyków była trudna i niezwykle skomplikowana. Dla izraelskiego dowództwa kwestia utrzymania Jerozolimy była priorytetowym zadaniem. Szefem [[Centralne Dowództwo (Izrael)|Centralnego Dowództwa]] był generał [[Cwi Ajalon]], który bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z trudności swego położenia. Najsłabszy odcinek izraelskiej obrony znajdował się właśnie na centralnym froncie. Górzysta Droga Birmańska była trudna do pokonania, a ilość przewożonych towarów była niewystarczająca dla Jerozolimy. Droga była zagrożona infiltracją przeciwnika i atakami arabskich milicji, które posiadały zaplecze w postaci arabskich wiosek i ich mieszkańców. Szczególnie ważne strategiczne miejsca zajmowały miasta [[Lod|Lidda]] i [[Ramla (Izrael)|Ramla]], które były położone przy skrzyżowaniu najważniejszych dróg w centralnej części [[Palestyna|Palestyny]]. Dodatkowo w Lidzie znajdował się główny węzeł kolejowy Palestyny, a na północ od miasta znajdowała się była brytyjska [[baza lotnicza Lidda]]. Dodatkowo, w rejonie Latrun znajdowały się dobrze ufortyfikowane siły Legionu Arabskiego, których ewentualny atak stanowiły bardzo poważne zagrożenie dla całego obszaru obronnego Tel Awiwu. Cwi Ajalon, zdając sobie sprawę z kruchości rozejmu, rozpoczął ze swoim sztabem przygotowywać plan działań na wypadek wznowienia walk.
Przedstawiony plan początkowo nosił nazwę Operacji Larlar, od pierwszych liter miast, które miały być zajęte: Lidda'''L'''idda, Ramla'''a'''l-'''R'''amla, Latrun'''La'''trun i Ramallah'''R'''amallah. MiałoPóźniej tozmieniono zmniejszyćjej zagrożenienazwę obszaruna TelOperacja Awiwu i przywrócić komunikację z [[Zachodnia Jerozolima|Zachodnią Jerozolimą]]Danny<ref name="morris">{{cytuj książkę | autor = Benny Morris | tytuł = 1948. A History of the First Arab-Israeli War | wydawca = Yale University Press | miejsce = New Haven | rok = 2008 | strony = 286 | isbn = 978-0-300-12696-9}}</ref>. W pierwszej fazie operacji zakładano zajęcie arabskich wiosek oraz miast [[Lod|Lidda]] i [[Ramla (Izrael)|Ramla]], w których znajdował się największy węzeł kolejowy Palestyny oraz [[baza lotnicza Lidda|port lotniczy Lidda]]. Miejscowa ludność miała zostać wysiedlona, aby w ten sposób pozbawić arabskie milicje zaplecza. Miasto Ramla było jedną z największych przeszkód blokujących swobodę komunikacji żydowskiej w tym rejonie. Arabskie milicje działające z Liddy i Ramli wielokrotnie zadały ciężkie straty siłom żydowskim. Stąd zajęcie tych miast wydawało się niezbędnym krokiem do osiągnięcia zamierzonych celów operacji. W drugiej fazie zakładano zajęcie fortu Latrun i kontynuowanie natarcia w kierunku na Ramallah, aby w ten sposób wyprzeć siły Legionu Arabskiego z okolic Jerozolimy. Do przeprowadzenia tej operacji wyznaczono część sił z pięciu brygad, liczące ogółem 6 tys. żołnierzy<ref>{{cytuj książkę | autor = Benny Morris | tytuł = 1948. A History of the First Arab-Israeli War | wydawca = Yale University Press | miejsce = New Haven | rok = 2008 | strony = 293 | isbn = 978-0-300-12696-9}}</ref>.
Zawieszenie broni zostało zerwane 8 lipca 1948 przez [[Egipt|Egipcjan]], którzy zajęli kilka ważnych strategicznie punktów na [[pustynia Negew|pustyni Negew]]. W odpowiedzi izraelskie dowództwo wydało rozkaz do rozpoczęcia Operacji Danny.
== Układ sił ==
=== Siły arabskie ===
W odróżnieniu od innych państw arabskich, Transjordania zdecydowanie opowiadała się za przedłużeniem zawieszenia broni. Postawa ta znalazła swoje odbicie w niezrealizowaniu zamówień dostarczenia uzupełnień dla Legionu Arabskiego. Samo wznowienie walk zastało przywitane z wielkim niezadowoleniem, a król [[Abd Allah I ibn Husajn|Abdullah]] i jordański premier [[Taufik Abu al-Huda]] wystąpili nawet do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], aby wpłynęła na [[Rada Bezpieczeństwa ONZ|Radę Bezpieczeństwa ONZ]] w celu nałożenia sankcji na państwa, które złamały rozejm<ref>{{cytuj książkę | autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948 roku i jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 203-204 | isbn = | język = pl| data dostępu = 2011-12-22}}</ref>. Generał John Bagot Glubb dysponował tymi samymi siłami Legionu Arabskiego, i z racji ograniczonych rezerw amunicji nie planował żadnych działań ofensywnych.
Rejonu miast Lidda i Ramla broniły siły [[Arabska Armia Wyzwoleńcza|Arabskiej Armii Wyzwoleńczej]], liczące około 1 000 arabskich ochotników. Arabski Komitet Narodowy już przed wybuchem wojny nabył broń, prowadził szkolenia ochotników, rekwirował pojazdy i organizował usługi medyczne w obu miastach. Wielkość sił arabskich milicji działających na tym obszarze ocenia się na około 1 tys. ochotników, którzy byli uzbrojeni w [[karabin]]y, [[pistolet maszynowy|pistolety maszynowe]], 15 [[karabin maszynowy|karabinów maszynowych]], 5 [[ciężki karabin maszynowy|ciężkich karabinów maszynowych]], 25 [[armata przeciwpancerna|armat przeciwpancernych]], oraz dwa lub trzy [[samochód pancerny|samochody pancerne]] uzbrojone w karabiny maszynowe<ref name="kadish">{{cytuj stronę | url = http://www.accessmylibrary.com/coms2/summary_0286-11881944_ITM | tytuł = Myths and historiography of the 1948 Palestine War revisited: the case of Lydda | data dostępu = 2011-09-04 | autor = Alon Kadish, Avraham Sela | opublikowany = 2005-09-22 | praca = Access my Library | data = | język = en}}</ref>. Dodatkowo w Liddzie znajdowało się 125 jordańskich żołnierzy z 5 Kompanii Piechoty, a całością obrony dowodził emerytowany sierżant z Legionu Arabskiego. Arabski oficer został mianowany wojskowym gubernatorem obu miast<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.palestine-studies.org/enakba/Memoirs/Munayyer,%20The%20Fall%20of%20Lydda.pdf | tytuł = The Fall of Lydda | data dostępu = 2011-09-04 | autor = Walid Khalidi | opublikowany = | praca = Palestine Studies | data = | język = en}}</ref>.
ObszaruW Latrunobszarze broniłprzyszłych 4walk Regimentznajdowały Legionusię Arabskiego,trzy jordańskie bataliony piechoty z 4 Regimentu dowodzonydowodzonego przez pułkownika [[Habis al-Majali]]. SiłyNa tesamym liczyłypoczątku 600rozejmu, żołnierzynajbardziej zmęczony walkami 5 Batalion opuścił rejon Latrun w celu reorganizacji. WPo samympowrocie forciezajął brytyjskiejon policjipozycje stacjonowałna niewielkilinii garnizon[[Biddu]] wojskowy- [[Nabi Samwil]]. Zluzowany został w ten sposób 1 Batalion, aktóry przeszedł większośćdo sił zajęłaodwodu wzgórzastacjonujących położonena bardziejpółnoc naod wschód[[Nablus]]u. 4 Batalion obsadziłrównież zachodniąopuścił część grzbietuLatrun, 2i Batalionpo Zmotoryzowanyodpoczynku zajął stanowiskapozycje weobronne wschodniejna częściwzgórzach grzbietuna północ od [[Szaar HaGai]]. SiłyRejon rezerwyfortu stanowiłbrytyjskiej policji Latrun obsadził 2 RegimentBatalion. dowodzonyDo przezobrony majorawysuniętych Geoffrey'amiast Lockett'aLidda i al-Ramla skierowano 5 kompanię, którą wzmocniono 500 ochotnikami. Siły te liczyłynie 2dysponowały czołgami. Każdy z batalionów dysponował około 14 000pojazdami żołnierzyopancerzonymi. Artylerię stanowiło 8 [[haubicoarmata 25-funtowa|haubic 25-funtowych]], 8 [[armata 6-funtowa|armat 6-funtowych]], 10 [[armata 2-funtowa|przeciwpancernych armat 2-funtowych]] i 16 [[moździerz]]y. Całością sił jordańskich dowodził [[John Bagot Glubb]]<ref name="morris"/>. Dodatkowo w wiosce [[Majdal Jaba]] stacjonował [[Irak|iracki]] [[batalion]] piechoty.
=== Siły żydowskie ===
Zadanie przeprowadzenia Operacji Danny otrzymał [[Jigal Allon]], a jego zastępcą był [[Icchak Rabin]]. Aby osiągnąć zamierzone cele pod ich dowództwo powierzono pięć [[brygada|brygad]]. Były to [[Brygada Pancerna Harel|Brygada Harel]] dowodzona przez Josefa Tabenkina, i przerzucona z północy [[Brygada Jiftach]] dowodzona przez Szulamit Cohena. Obie te brygady w owym czasie dysponowały pięcioma batalionami piechoty. Nowo powstała [[8 Brygada Pancerna IDF|8 Brygada Pancerna]] posiadała dwa bataliony (82 Batalion czołgów i 89 Batalion Zmechanizowany komandosów - dowodził nią Icchak Sadeh). Siły pancerne posiadały dwa czołgi [[Mk VIII Cromwell|Cromwell]] i pięć lekkich czołgów [[Hotchkiss H-35]], oraz 30 samochodów opancerzonych różnych typów. Dodatkowo do operacji wyznaczono po dwajeden batalionybatalion z [[Brygada Alexandroni|Brygady Alexandroni]] i dwa bataliony [[Brygada Pancerna Kiryati|Brygady Kiryati]]. Wsparcie zapewniało 30 dział artylerii. Działającą dotychczas na centralnym froncie [[7 Brygada Pancerna IDF|7 Brygadę Pancerną]] przerzucono na północ. Ogółem w operacji miało wziąć udział około 6 tys. żołnierzy, w tym wielu z elitarnych jednostek [[Palmach]]<ref name="morris"/>.
Plan operacji zakładał, że w pierwszej kolejności nastąpi okrążenie arabskich miast Lidda i al-Ramla. Odcięto by w ten sposób możliwość udzielenia pomocy obrońcom przez główne siły Legionu Arabskiego. W celu okrążenia obu miast, z północnego zachodu miała nacierać 8 Brygada Pancerna, a od południowego zachodu Brygada Jiftach. Brygady Kiryati zabezpieczała południowo wschodnią flankę atakujących sił, natomiast Brygada Harel otrzymała zadanie utworzenia linii obronnej na wschód od miast i powstrzymanie ewentualnych jordańskich kontrataków. Obie brygady przeznaczone do przeprowadzenia natarcia miały spotkać się w wiosce [[Ben Szemen]], gdzie zamierzano zamknąć okrążenie. Stąd miało być także wyprowadzone natarcie na miasto Liddę, a następnie al-Ramlę<ref>{{cytuj książkę | autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948 roku i jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 206 | isbn = | język = pl| data dostępu = 2011-12-22}}</ref>.
== Przebieg operacji ==
=== Pierwsza faza ===
Operacja rozpoczęła się w nocy z 9 na 10 lipca 1948 od nalotu [[Siły Powietrzne Izraela|izraelskich samolotów]] na miasta Lidda i Ramla. Bombardowanie było obliczone na wywołanie paniki wśród ludności cywilnej i obniżenie moralów obrońców. Równocześnie izraelskieBrygada siłyKiryati lądoweostrzelała przeprowadziłypozycje jednoczesnejordańskie natarciew zrejonie północymiasta al-Ramla i południa,przeprowadziła biorąckilka wdrobnych kleszczedziałań obszardywersyjnych, obu miast. Siły arabskie działająceobliczonych na tym terenie wydawałyodciągnięcie sięuwagi tymod początkowogłównego zupełniecelu zaskoczoneoperacji.
OdW północynocy wz kierunku9 na miasto10 Liddalipca nacierałynatarcie z północnego zachodu rozpoczęła 8 Brygada Pancerna. Jej dowódca, BrygadaIcchak KiryatiSadeh, ipodzielił Brygadaswoje Alexandroni.siły Jeszczena przeddwie północąkolumny: 9(1) lipca82 zajęłyBatalion oneczołgów wspierany przez 44 Batalion piechoty z Brygady Kiryati ruszył na opuszczoną brytyjską [[baza lotnicza Lidda|bazę lotniczą Lidda]], wioskę [[Dajr Tarif]], ai wdawną następnychbazę godzinachwojskową przy wiosce [[Bajt Nabala]]; (2) 89 Batalion zmechanizowany wspierany przez 33 Batalion z Brygady Alexandroni ruszyły na wioski [[Kula (Palestyna)|Kula]] i [[al-Tira (Ramla)|al-TiręTira]], by następnie skręcić w kierunku wioski Bajt Nabala. WPierwsza ciągukolumna stanowiła trzon nacierających sił, podczas gdy druga kolumna stanowiła ochronę północno wschodniego skrzydła wojsk. Natarcie było realizowane pod osłoną nocy i napotykało na większy opór Arabów. Jeszcze przed północą zajęto wioskę Dajr Tarif, a w następnych godzinach al-Tirę. Już za dnia dziennego zajęto wioski [[Rantija]], [[Wilhelma (Jafa)|Wilhelma]], Kula i opuszczoną brytyjską [[baza lotnicza Lidda|bazę lotniczą Lidda]]<ref name="gelber">{{cytuj książkę | autor = Yoav Gelber | tytuł = Palestine, 1948: war, escape and the emergence of the Palestinian refugee problem | url = http://books.google.com/books?id=0_buePy517UC&pg=PA159#v=onepage&q&f=false | wydawca = Sussex Academic Press | miejsce = | data = | rok = 2001 | miesiąc = | strony = 159 | isbn = | język = en | data dostępu = 2011-09-04}}</ref>. PółnocneTymczasem skrzydłoJordańczycy zamierzałopośpiesznie kontynuowaćprzegrupowali natarcieswój wnajlepszy kierunku1 południowoBatalion wschodnimLegionu Arabskiego, jednakktóry wrozpoczął rejoniekontratakować moszawucelem [[Keremodbicia Benwiosek Szemen]]Dajr napotkałoTarif nai siłyBajt LegionuNabala. ArabskiegoZwiązał ion stoczyłowalką zżydowski nimi89 ciężkąBatalion walkęzmechanizowany. Tymczasem od południa rozpoczęłanacierał natarcie1 BrygadaBatalion Brygady Jiftach. iNapotkał Brygadaon Harel,na któreopór wokoło nocy200 zajęłyarabskich wioskęochotników w wiosce [[al-BarrijaInnaba]]. WPo ciągujej dniazdobyciu Brygadakontynuowano Jiftachnatarcie przeprowadziłazajmując manewrkolejne okrążającywioski Liddę[[Danijal]], [[Kharruba]] i Ramlę od wschodu[[Jimzu]]. OdciętoWioski wbyły tenopuszczone, sposóba arabskieżydowscy siłyżołnierze wnatychmiast miastachpo odich ewentualnejzajęciu, pomocyprzystępowali Legionu Arabskiego zdo rejonuwysadzania Latrundomów. W trakciegodzinach tegopopołudniowych manewru1 napotkanoBatalion nadotarł opórdo okołowyznaczonego 200 arabskich ochotnikówcelu w wiosce [[InnabaBen Szemen]]. Poi jejprzystąpił zdobyciudo kontynuowanozabezpieczania natarciewschodniego zajmującskrzydła kolejnefrontu w rejonie wioski [[DanijalBudrus]]. Równocześnie do walki włączył się 3 Batalion, [[Kharruba]]który szybkim marszem dotarł w rejon Ben Szemen i zajął pozycje w gotowości do ataku na miasto Lidda. Oczekiwano przy tym na dotarcie 82 Batalionu czołgów, [[Kulaktóry miał uczestniczyć w szturmie na miasto. Jego natarcie było jednak powolne, ponieważ część czołgów i pojazdów opancerzonych cierpiała na liczne usterki techniczne. Mocno to spowolniło tempo natarcia<ref>{{cytuj książkę (Palestyna)|Kula]] autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948 roku i [[Jimzu]]jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 207-208 | isbn = | język = pl| data dostępu = 2011-12-23}}</ref>.
Rankiem 11 lipca siłydowództwo Palmachzdecydowało, podjęłyże próbę3 wdarciaBatalion sięBrygady doJiftach miastaprzeprowadzi Liddasamodzielne odnatarcie na wschoduLiddę, natarcie utknęło jednak w winnicach Hztim, już na terenie miasta. Izraelskie samoloty rozrzuciły wówczas nad oboma miastami ulotki wzywające mieszkańców do poddania się<ref name="lydda">{{cytuj książkę | autor = Benny Morris | tytuł = Operation Dani and the Palestinian Exodus from Lydda and Ramle in 1948 | url = http://www.jstor.org/pss/4327250 | wydawca = Middle East Journal | miejsce = | data = | rok = 1986 | miesiąc = | strony = 86-87 | isbn = | język = en | data dostępu = 2011-09-04}}</ref>. Przywódcy społeczności arabskiej w Ramli podjęliobawiali wówczassię możliwości pogromu mieszkańców i w obliczu nacierających wojsk żydowskich podjęli decyzję o poddaniu się ioraz wpuszczeniu do miasta wojsk izraelskich, które nałożązgodnie z zawartym stępnym porozumieniem miały nałożyć na miasto [[godzina policyjna|godzinę policyjną]]. Jednak obecniprzebywający w Liddziemieście arabscy ochotnicy byliodmówili zdecydowanipodporządkowania nasię walkędecyzji o poddaniu miasta i zapowiedzieli kontynuację walki<ref name="refugee">{{cytuj książkę | autor = Benny Morris | tytuł = The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited | wydawca = Cambridge University Press | miejsce = Cambridge | rok = 2004 | strony = 427-428 | isbn =}}</ref>. Tymczasem 8na Brygadapółnocy, Pancernapo toczyłaodparciu ciężkiewszystkich walkijordańskich ataków, dowodzący 89 Batalionem zmechanizowanym [[Mosze Dajan]] bez porozumienia z Legionemdowództwem, Arabskimpozostawił na liniach obronnych jedną kompanię, a na czele pozostałych dwóch kompanii ruszył w rejoniekierunku wioskimoszawu [[BudrusKerem Ben Szemen]]. DopieroOsłabienie ote godziniewykorzystali 16:00Jordańczycy, 89którzy Batalionprzeprowadzili komandosówjeszcze dotarłjeden kontratak i odbili wioskę Dajr Tarif, tworząc w rejonten miastasposób Liddawyłom w pozycjach izraelskich i rozpocząłstwarzając natarciezagrożenie oddla północywschodniego skrzydła głównych sił żydowskich. DowodzącyOkoło nimigodziny 16:00, w rejon Ben Szemen dotarli komandosi z 89 Batalionu. [[MoszeJigal DajanAllon]] zdecydował się użyć ich do szturmu na miasto Lidda. Mosze Dajan przeprowadził wówczas bardzo ryzykowny manewr. iZaładował kolumnąon 150 żołnierzy na 8 [[willys MB|jeepów]], 6 ciężarówek oraz jeden [[pojazd półgąsienicowy|pojazdów półgąsienicowych]]. wdarłTaką siękolumną pomimozmechanizowaną ciężkiegoobjechał ostrzałupozycje doarabskie centrumi z innej strony wdarł się do miasta. Kolumna pojazdów przejechała przez oba miasta strzelając do wszystkich napotkanych ludzi, wywołując zamieszanie wśród arabskich obrońców. Dotarcie do [[Ramla (stacja kolejowa)|stacji kolejowej Ramla]] zajęło im 47 minut. BatalionIzraelczycy podczas tej "szarży" utraciłstracili 9 zabitych i 21 rannych, natomiast po stronie arabskiej było ponad 100 zabitych. Wysoka liczba arabskich ofiar wynikała głównie z faktu, że izraelscy żołnierze nosili [[kefija|kefije]], a na samym przedzie kolumny jechał samochód pancerny zdobyty na Legionie Arabskim. Wielu mieszkańców mogło myśleć, że są to siły jordańskie wkraczające do miasta. Było to powodem, że wielu arabskich ochotników wychodziło na ulice aby przywitać nadciągające posiłki<ref name="kadish"/>. Oszołomieni całym rajdem Arabowiejordańscy wyszliżołnierze naz ulice5 machająckompanii, białymiopuścili flagamipozycje -obronne braki byłoskupili jednaksię formalnejw posterunku policji ([[kapitulacja|kapitulacjifort Tegart]].) Wieczoremw doLiddzie. miastaDecyzja zaczęłyta wkraczaćmiała siłyjednak Brygadybardzo Jiftachzły (okołowpływ 300-400na żołnierzy)pozostałych obrońców, podczasponieważ gdydzięki większośćniej arabskichdo ochotnikówmiasta wycofaławkroczył sięteraz w3 stronęBatalion RamliBrygady iJiftach, dalejprzełamując do Latrunwieczora resztki oporu. JedynieWieczorem jordańscyizraelscy legioniścidowódcy pozostaliprzeprowadzili wrozmowy dawnymz posterunkuprzywódcami brytyjskiejspołeczności policjiarabskiej mandatowejw sprawie formalnej ([[fort Tegartkapitulacja|kapitulacji]]). wNatomiast centrumjordańscy Liddy.żołnierze Apelowali oniapelowali do swojego głównego dowództwa o przysłanie posiłków na pomoc<ref name="gelber"/>. W godzinach nocnych sytuacja w mieście była niezwykle skomplikowana. Nieliczni izraelscy żołnierze znajdujący się pośrodku dużej arabskiej społeczności czuli się bardziej jak więźniowie, niż zdobywcy miasta. Równocześnie,Ich pozycje były nieustannie ostrzeliwane przez arabskich snajperów ukrywających się po domach. Dowództwo izraelskiej operacji usiłowało w rejoniejakiś Jerozolimysposób siłypomóc własnym żołnierzom, i poleciło siłom [[Brygada Pancerna Etzioni|Brygady Etzioni]] zajęłyaby przeprowadziły działania dywersyjne w obszarze Jerozolimy, i wysiedliływ wioskęten sposób odciągnąć uwagę dowództwa Legionu Arabskiego. W rezultacie zajęta została i wysiedlona arabska wioska [[al-Jura]].
Rankiem 12 lipca od godzin rannych siły izraelskie starały się zabezpieczyć wschodnie skrzydło przed ewentualnym atakiem Legionu Arabskiego. W tym celu zajęto wioski [[al-Muzajri'a]] i [[al-Hadiha]]. Doszło takżedoszło do starcia 32 Batalionu z Brygady Alexandroni z irackim batalionem w rejonie wioski [[Majdal Jaba]]. Walki te toczyły się w ramach prowadzonej równolegle [[Operacja Betek|Operacji Betek]] (11-12 lipca)<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.alexandroni.org/site.php?battle=betek | tytuł = Operacja Betek | data dostępu = 2011-09-12 | autor = | opublikowany = | praca = Brygada Alexandroni | data = | język = he}}</ref>. Natomiast Brygadana wschód od miasta Lidda zajęto wioski [[al-Muzajri'a]] i [[al-Hadiha]], w których utworzono wysuniętą linię obrony na wypadek kontrataku Legionu Arabskiego. Przed południem żołnierze Brygady Kiryati wkroczyłarozpoczęli wkraczanie do miasta al-Ramla (delegacja przywódców społeczności arabskiej poddała miasto). OkołoDla godzinydalszych 11:30losów domieszkańców miastaobu Liddamiast dotarłynajważniejszym odbył stronyjednak wschodniejrajd przeprowadzony około godziny 11:30 przez trzy jordańskie [[samochód pancerny|samochody pancerne]] Legionu Arabskiego dowodzone przez por. Hamadallaha al-Abdullaha. OtworzyłyDotarły one od wschodu do przedmieści Liddy i otworzyły ogień zabijając 2 izraelskich żołnierzy ioraz raniąc 12 kolejnych. Wymiana ognia trwała około trzydziestu minut, po czym jordańskie pojazdy wycofały się. Mieszkańcy Liddymiasta uznali jednak, że odgłosy walki oznaczają frontalny atak Legionu Arabskiego idącego miastu z odsieczą. Będąc o tym przekonani, zaczęli strzelać z okien i dachów domów do izraelskich żołnierzy, których straty zaczęły gwałtownie rosnąć. Żołnierze 3 Batalionu z Brygady Jiftach wpadli w panikę i zaczęliodpowiedzieli strzelaćogniem, strzelając do wszystkich napotkanych ludzi. Ich odczucia zagrożenia mogły być uzasadnione, ponieważ byłastanowili to grupagrupę około 400 żołnierzy otoczonaotoczonych pośrodku wrogiego miasta przez co najmniej 40 tys. Arabów. Dowodzący Mosze Kelman kazał żołnierzom strzelać do każdego wrogiego celu poruszającego się po ulicach. Podczas dochodzenia zeznał, że nie miał wyboru, ponieważ nie było szans na dotarcie posiłków, a ostrzał był prowadzony ze wszystkich stron i nie można było określić kierunku ataku<ref name="kadish"/>. W trakcie bitewnego zamieszania, izraelscy żołnierze wrzucali do domów granaty aby wypędzić z nich ukrywających się snajperów, a następnie strzelali do wybiegających mieszkańców. Raport sporządzony przez oficera wywiadu Jeruham Cohena ocenił liczbę zabitych Arabów na 250 zabitych<ref name="lydda"/>. Palestyński historyk Aref al-Aref podaje dużo wyższe liczby: 426 zabitych, w tym 179 którzy zginęli w [[meczet|meczecie]] Dahmash. Zdarzenie to nazwano masakrą ludności cywilnej<ref name="refugee"/>. Historyk Benny Morris podaje, że dzień wcześniej tysiące muzułman zebrało się w dwóch meczetach. Podczas walk ulicznych w mieście, izraelscy żołnierze zaczęli wyprowadzać chrześcijan do pobliskiego klasztoru prawosławnego, pozostawiając w meczecie muzułmanów obawiających się masakry. Gdy niektórzy z nich zaczęli uciekać, żołnierze omyłkowo otworzyli ogień. W zamieszaniu na dziedziniec meczetu wrzucono granaty i wystrzelono pociski przeciwpancerne<ref>{{cytuj książkę | autor = Spiro Munayyer | tytuł = The Fall of Lydda | url = http://www.palestine-studies.org/enakba/Memoirs/Munayyer,%20The%20Fall%20of%20Lydda.pdf | wydawca = Journal of Palestine Studies | miejsce = | data = | rok = 1998 | miesiąc = | strony = 93-94 | isbn = | język = en | data dostępu = 2011-09-04}}</ref>. Historycy Alon Kadish i Avraham Sela piszą, że przy meczecie doszło do strzelaniny. Z jego wnętrza padły strzały, na co Izraelczycy odpowiedzieli ogniem. Odpalony pocisk przeciwpancerny zabił około 30-95 osób przebywających wewnątrz (tak duża rozbieżność danych wynika z dużych różnic w relacjach naocznych świadków)<ref name="kadish"/>. Po kilku godzniach walk powstanie w Liddzie zostało stłumione.
WTymczasem w forcie policji w centrum Liddy nadal przebywali jordańscy żołnierze. Legion Arabski nie mógł przyjść im z pomocą, a głównodowodzący John Bagot Glubb nakazał 5 kompanii wycofanie się z miasta. Rozkaz ten został wykonany w nocy z 12 na 13 lipca. Jordańczycy wymknęli się z miasta, wykorzystując luki w liniach żydowskich. W trakcie tej samej nocy, siły izraelskie zajęły wioskę [[Abu al-Fadl]] położoną na zachód od Ramli. Tymczasem część sił Brygady Harel przeszła Drogą Birmańską w rejon Jerozolimy i zajęły wioski [[Suba (Palestyna)|Suba]], [[al-Lawz]] , [[Sara (Palestyna)|Sara]] oraz [[Sataf]]. Rankiem 13 lipca izraelskie dowództwo nakazało przymusową ewakuację mieszkańców miast Lidda i Ramla. Cywile szli pieszo niosąc na rękach swój dobytek i dzieci. Najpierw szli siedem kilometrów do wioski [[Bajt Nabala]], następnie kolejnych dwanaście do wioski [[Barfilija]]. Marsz odbywał się podczas bardzo wysokich temperatur. Ludzie najpierw porzucali dobytek, następnie umierały osoby starsze, schorowane i dzieci. Zginęło około 350 osób. Dopiero po dotarciu do jordańskich linii, cywile byli przewożeni ciężarówkami do Ramallah. W ciągu dwóch dni w ten sposób wysiedlono około 50 tys. mieszkańców. W Liddzie i Ramli pozostało zaledwie 2,3 tys. Arabów<ref>{{cytuj książkę | autor = Haim Yacobi | tytuł = The Jewish-Arab City: Spatio-politics in a Mixed Community | wydawca = Routledge | miejsce = | data = | rok = 2009 | miesiąc = | strony = 39 | isbn = | język = en}}</ref>. W dniachopuszczonych odmiastach 14doszło do 16przypadków lipcarabunku trwałypozostawionego ciężkiemienia walki o wioskęarabskiego. [[al-MalhaDawid Ben Gurion]] na wieść o tym nakazał natychmiast karnie wycofać z miast 3 Batalion. Sytuacja rodziła juednak potrzebę znalezienia trwałego rozwiązania problemu porzuconego mienia arabskiego. Ben Gurion zdecydował się więc powołać administrację wojskową Terytoriów Okupowanych, ana 15czele lipcaktórej zajętostanął wioskęgenerał [[alAvner Elimelech. Dysponował on oddziałem żołnierzy, którzy posiadali prawo otwierania ognia do osób rabujących pozostawione mienie<ref name="zaopatrzen">{{cytuj książkę | autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-Burj]]arabska 1948 roku i jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 212 | isbn = | język = pl| data dostępu = 2011-12-23}}</ref>.
=== Druga faza ===
Po zajęciu Liddy i al-Ramli, dowództwo izraelskie miało płynnie przejść do realizacji drugiej fazy Operacji Danny. Wszystkie oddziały znajdowały się na pozycjach wyjściowych i oczekiwały na rozkazy, aby móc kontynuować natarcie w kierunku Ramallah. Po przeciwnej stronie znajdował się Legion Arabski, którego zapasy amunicji znajdowały się na wyczerpaniu. John Bagot Glubb informował króla Abdullaha, że w przypadku kontynuowania żydowskiego natarcia, jedynym rozwiązaniem będzie rozpocząć wycofywanie wojsk za linię rzeki [[Jordan (rzeka)|Jordan]]. W przeciwnym razie, kolejne jednostki będą wyczerpywać amunicję i pod naporem wojsk żydowskich będą ulegać zniszczeniu. W obliczu całkowitej klęski czyniono rozpaczliwe próby pozyskania amunicji. [[Syria]], [[Irak]] i [[Egipt]] zobowiązały się dostarczyć pewne ilości uzupełnień, jednak z powodów logistycznych wymagało to czasu. Równocześnie jordańscy dyplomaci usiłowali wymóc na Wielkiej Brytanii dostarczenie zaopatrzenia Legionowi Arabskiemu, jednak Brytyjczycy byli nieugięci i utrzymali embargo na dostawy broni na Bliski Wschód<ref name="zaopatrzen"/>.
Do przeprowadzenia drugiej fazy operacji izraelskie dowództwo wyznaczyło Brygadę Kiryati, Brygadę Jiftach, Brygadę Harel i 8 Brygadę Pancerną. Po przegrupowaniu sił ta część operacji rozpoczęła się w nocy z 15 na 16 lipca 1948. Natarcie rozpoczęła Brygada Kiryati, która zajęła położone na północ od wzgórza Latrun wioski [[Salbit]] i [[Bir Ma'in]]. Celem tych działań było dotarcie do drogi z Latrun do Ramallah i jej zablokowanie, aby nie mogły tędy dotrzeć posiłki. Wioski te były bronione przez około 150-200 żołnierzy Legionu Arabskiego, którzy zostali zmuszeni do wycofania się.
Sytuacja po stronie żydowskiej uległa jednak mocnej zmianie. Na froncie południowym trwała [[Operacja An-Far]] (9-15 lipca), która przekształciła się w ciężkie walki obronne toczone przez [[Brygada Givati|Brygadę Givati]]. Załamanie się linii obronnych na południu wiązałoby się z koniecznością natychmiastowego przerzucenia posiłków. Izraelczycy praktycznie nie dysponowali żadnymi rezerwami, a więc decyzja taka wiązałaby się z koniecznością uszczuplenia sił na froncie centralnym. Oznaczałoby to postawienie dużego znaku zapytania nad dalszą możliwością kontynuowania Operacji Danny. I tak tutejsze siły zostały mocno zmniejszone przez wycofanie z linii walki 8 Brygady Pancernej. W trakcie dotychczasowych walk większość czołgów 82 Batalionu doznała różnych usterek technicznych, których naprawa miała zająć około tygodnia czasu. Podjęto więc decyzję, że 89 Batalion zmechanizowany Mosze Dajana zostanie przegrupowany na front południowy. Dodatkowym poważnym problemem było pojawienie się bardzo dużego zagrożenia dla bezpieczeństwa [[Droga Birmańska (Izrael)|Drogi Birmańskiej]], będącej jedyną linią komunikacyjną łączącą Jerozolimę z pozostałą częścią kraju. Na południe od tej strategicznej drogi znajdowała się arabska wioska [[Artuf]], w której rejonie niespodziewanie pojawiła się egipska kompania ciężkiej artylerii chroniona przez ochotników z [[Bracia Muzułmańscy|Bractwa Muzułmańskiego]]. Dodatkowo Jordańczycy skierowali w ten obszar 135 swoich żołnierzy z 12 kompanii, wcześniej operującej w rejonie [[Hebron]]u. Wielkość tych sił stanowiła realne zagrożenie dla Drogi Birmańskiej, i izraelskie dowództwo musiało przegrupować Brygadę Harel. Poza ochroną Drogi Birmańskiej postawiono jej zadania poszerzenia korytarza komunikacyjnego poprzez zajęcie i wysiedlenie wiosek arabskich położonych na południe od drogi. Wszystkie te działania odciągały w czasie rozpoczęcie drugiej fazy Operacji Danny. Przy tym wszystkim izraelskie dowództwo nie posiadało żadnych wywiadowczych informacji o rzeczywistej sytuacji Legionu Arabskiego - o dyslokacji jednostek, problemach z zaopatrzeniem i trudnej sytuacji dowództwa. Wojska jordańskie przez cały czas spostrzegano jako silnego i niezwykle niebezpiecznego przeciwnika. Dawid Ben Gurion zdawał sobie przy tym sprawę, że nieuchronnie zbliża się czas narzucenia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ kolejnego zawieszenia broni, a więc, jeśli chciano znaleźć jakieś rozstrzygnięcia, należało jak najszybciej rozpocząć działania operacyjne. Zmieniono więc cele postawione przed drugą fazą Operacji Danny, rezygnując z ofensywy na Ramallah i wyrzucenia wojsk jordańskich z Palestyny. Jigal Allon otrzymał rozkaz zdobycia fortu Latrun i sąsiedniej strategicznie położonej wioski [[Imwas]], a następnie udrożnienia tradycyjnej drogi komunikacyjnej do Jerozolimy. W tym celu rozpoczęła się dyslokacja oddziałów. Na własnych pozycjach pozostała Brygada Alexandronii, broniąca północnej flanki na styku z wojskami irackimi i jordańskimi. Irakijczycy jednak nie angażowali się w walki, ograniczając swoje działania jedynie do sporadycznego ostrzału artyleryjskiego. Jednak sama obecność dużego zgrupowania wojsk irackich wymuszała na izraelskim dowództwie utrzymywanie linii obronnych rozciągających się od moszawu [[Kfar Sirkin]] po górę [[góra Karmel|Karmel]] na północy. Brygada Harel przesunęła swoje kompanie w rejon zalesionych wzgórz położonych wokół Drogi Birmańskiej. Otrzymała ona także wzmocnienie w postaci jednego batalionu z [[Brygada Pancerna Etzioni|Brygady Etzioni]]. Główne natarcie na Latrun miały wykonać bataliony Brygady Kiryati i Brygady Jiftach.
Rankiem 16 lipca Brygada Harel rozpoczęła natarcie od strony południowo wschodniej. Po zajęciu wiosek [[Kasla]], [[Dajr Amr]] i [[Iszwa]] żołnierze usiłowali zająć pozycje na grzbiecie górskim Latrun, znaleźli się jednak pod ciężkim ostrzałem artyleryjskim. Po kilku godzinach walki i kontratakach Legionu Arabskiego, zostali w końcu zepchnięci zachowując kontrolę nad kilkoma wzgórzami. W sumie Izraelczycy stracili 23 zabitych i wielu rannych<ref>{{cytuj książkę | autor = Icchak Levi | tytuł = Nine Measures: The Battles for Jerusalem in the War of Independence | wydawca = Ma'arachot | miejsce = | data = | rok = 1986 | miesiąc = | strony = 466 | isbn = | język = en}}</ref>. Około godziny 17:30 Jordańczycy przeprowadzili kontratak, usiłując odzyskać wioskę al-Burj, na północ od Latrun. Natarcie piechoty wspierało 12 [[transporter opancerzony|transporterów opancerzonych]]. Izraelscy żołnierze zdążyli już jednak dobrze ufortyfikować swoje pozycje obronne i odparli natarcie, niszcząc przy tym dwa transportery. Straty żydowskie wyniosły 3 zabitych i 7 rannych, natomiast Jordańczycy stracili 30 zabitych i 50 rannych<ref>{{cytuj książkę | autor = Elhanan Oren | tytuł = On the way to the city, Operation Dani | wydawca = Publishing Systems | miejsce = | data = | rok = 1976 | miesiąc = | strony = | isbn = | język =}}</ref>.
Wykorzystując chwilową przerwę w walkach, żołnierze żydowskiej organizacji paramilitarnej [[Irgun Cwai Leumi|Irgun]] zaatakowali 14 lipca położoną na południowy zachód od Jerozolimy arabską wioskę [[al-Malha]]. Starcie przerodziło się w zaciętą walkę, w którą zaangażowano żołnierzy [[Palmach]], wchodzących w skład Brygady Etzioni. Po ciężkich walkach wioska została zdobyta 15 lipca, jednak starcia w tym rejonie trwały jeszcze przez następny dzień. Mieszkańcy al-Malhy uciekli do pobliskiego miasta [[Betlejem]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.palestineremembered.com/Jerusalem/al-Maliha/index.html | tytuł = Welcome To al-Maliha | data dostępu = 2011-12-24 | autor = | opublikowany = | praca = Palestine Remembered| data = | język = en}}</ref>. Działania te nie zmyliły jednak Jordańczyków. Dowódca wojsk jordańskich, generał John Bagot Glubb uważał, że główny nacisk kolejnej żydowskiej ofensywy będzie skierowany na wioskę [[Beit Sira]], na kierunku natarcia na Ramallah. Dlatego John Bagot Glubb wycofał z obszaru Latrun dwie kompanie 2 Batalionu (zajęły pozycje przy Beit Sira) oraz 5 samodzielną kompanię piechoty (zajęła pozycje na Wzgórzu Radarowym). Poza tym, na linii [[Biddu]] - [[Nabi Samwil]] pozycje zajmował 5 Batalion. Wzgórza na północ od [[Szaar HaGai]] zajmował 4 Batalion, natomiast obszaru samego fortu Latrun bronił 2 Batalion. W odwodzie znajdowała się jedna kompania z 1 Batalionu. Izraelczycy przygotowali plan swojego natarcia w zupełnej nieświadomości dyslokacji sił jordańskich, co zostało okupione wysokimi stratami. Jigal Allon podzielił swoje siły na dwa zgrupowania, które miały wykonać natarcia podczas dwóch kolejnych nocy. W pierwszej nocy Brygada Harel miała przeprowadzić dywersyjny atak na Wzgórze Radarowe. Natomiast Brygada Jiftach miała zająć wioskę [[Barfilija]]. Uderzenia te były obliczone na odwrócenie uwagi jordańskiego dowództwa od głównego celu natarcia. Pozostający w odwodzie 4 Batalion Brygady Harel miał utrzymać linię obronną [[al-Tira (Ramla)|al-Tira]]-[[Ben Szemen]]-[[Jimzu]]-[[al-Qubab]]-[[Khulda]]. W drugiej nocy Brygada Harel miała zaatakować fort Latrun od wschodu, natomiast Brygada Jiftach zająć wioskę Beit Sira. Batalion rezerwowy miał w kluczowym momencie bitwy wejść na pole walki i zająć wioskę [[Salbit]], w celu zamknięcia okrążenia pozycji jordańskich w Latrun<ref>{{cytuj książkę | autor = Michał Jadwiszczok | tytuł = Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948 roku i jej wpływ na formowanie się Izraelskich Sił Obronnych | url = https://repozytorium.amu.edu.pl/jspui/bitstream/10593/693/1/Jadwiszczok_PhD.pdf | wydawca = Wydział Historyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | miejsce = Poznań | rok = 2010 | strony = 217-218 | język = pl| data dostępu = 2011-12-24}}</ref>.
17 lipca Legion Arabski przeprowadził serię kontrataków bardziej na północy, usiłując odzyskać wioskę Kula. Rejonu tego bronili żołnierze z Brygady Alexandroni. Walki były bardzo ciężkie i wioska kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk. W nocy z 17 na 18 lipca 4 Batalion Brygady Harel zajął wioskę [[Artuf]], położoną na południowy wschód od Latrun. W ten sposób zaciskał się pierścień okrążenia wokół Latrun. Rankiem 18 lipca zajęto wioskę [[Islin]] na południowy wschód od Latrun, a następnie [[Szilta]] położoną bardziej na północy. W kolejnych godzinach Legion Arabski przeprowadził zdecydowany kontratak nacierając z rejonu Ramallah w kierunku na wioskę Bajt Nabala. Jordańscy żołnierze wspierani przez samochody pancerne i ciężki ostrzał artyleryjski, wyparli Izraelczyków ze Wzgórza 318 i grzbietu górskiego Korichor. W bitwie Żydzi utracili 45 zabitych i musieli oddać drogę prowadzącą do Latrun. W ten sposób sytuacja stawała się coraz bardziej niekorzystna dla Izraelczyków. ▼
Pierwsze wyprzedzające działania rozpoczęto w nocy z 14 na 15 lipca, kiedy to Brygada Jiftach bardzo szybko opanowała wioskę Barfilija. W następnej nocy, z 15 na 16 lipca rozpoczęto realizację drugiej fazy Operacji Danny. Brygada Jiftach miała zająć skrzyżowanie przy wiosce Beit Sira, jednak żołnierze błędnie określili w ciemnościach swoją pozycję i pomyłkowo zajęli położone bardziej na południe wioski [[al-Burj]] i [[Bir Ma'in]]. W rejonie tym doszło do pierwszego starcia z jordańskimi żołnierzami, którzy szybko wycofali się. Pomyłka była niezwykle kosztowna, ponieważ atak na Beit Sirę miał sugerować, że głównym celem natarcia jest Ramallah, i skłaniać Jordańczyków do osłabienia obrony Latrun. Przesunięcie jednak nocnego natarcia bardziej na południe, wyraźnie wskazywało, że celem jest Latrun. Brygada Jiftach usiłowała naprawić swoją pomyłkę i rozpoczęła walki o wioskę Beit Sira. Tymczasem izraelska artyleria rozpoczęła ostrzał fortu Latrun, a następnie 43 Batalion Brygady Kiryati zajął wioskę Salbit. Sprawiało to wrażenie, że główne natarcie na Latrun będzie skierowane od północy, bądź zachodu. Główne natarcie rozpoczął jednak od południowego wschodu 6 Batalion Brygady Harel. Zajął on wioski [[Kasla]], [[Dajr Amr]] i [[Iszwa]]. Rankiem z zajętych wzgórz dostrzeżono, że wszystkie jordańskie linie obronne pozostają na swoich miejscach. Jordańczycy przeprowadzili natychmiast kontratak, przeprowadzony siłami 3 kompanii 4 Batalionu, który wspierało kilka samochodów pancernych. Pod ich naporem Izraelczycy wycofali się, tracąc 23 zabitych i wielu rannych<ref>{{cytuj książkę | autor = Icchak Levi | tytuł = Nine Measures: The Battles for Jerusalem in the War of Independence | wydawca = Ma'arachot | miejsce = | data = | rok = 1986 | miesiąc = | strony = 466 | isbn = | język = en}}</ref>. Oznaczało to niepowodzenie ataku na fort policji, ponieważ z pozycji 6 Batalionu miał dalej nacierać 4 Batalion, który w tej sytuacji nie mógł wejść na pole bitwy. Tymczasem zaalarmowani Jordańczycy rozkazali rozlokowanemu bardziej na północ 1 Batalionowi zaatakowanie wioski [[Kula (Palestyna)|Kula]], z której po krótkiej walce wyparto Izraelczyków. Jordańscy żołnierze nie zamierzali jednak kontynuować natarcia i bardzo szybko wycofali się. Kiedy żydowscy żołnierze powrócili na swoje stanowiska, Jordańczycy pownowili atak. Takie utarczki w tym rejonie trwały do wieczora, kiedy to jordański 1 Batalion przegrupował się w rejon wioski Beit Sira. Obronę tych pozycji jordańskie dowództwo uważało za najważniejszą. Około godziny 17:30 Jordańczycy przeprowadzili kontratak na wioskę al-Burj. Natarcie piechoty wspierało 12 [[transporter opancerzony|transporterów opancerzonych]]. Izraelscy żołnierze zdążyli już jednak dobrze ufortyfikować swoje pozycje obronne i odparli natarcie, niszcząc przy tym dwa transportery. Straty żydowskie wyniosły 3 zabitych i 7 rannych, natomiast Jordańczycy stracili 30 zabitych i 50 rannych<ref>{{cytuj książkę | autor = Elhanan Oren | tytuł = On the way to the city, Operation Dani | wydawca = Publishing Systems | miejsce = | data = | rok = 1976 | miesiąc = | strony = | isbn = | język =}}</ref>.
Do frontalnego ataku na fort policji Latrun doszło na godzinę przed wejściem w życie drugiego zawieszenia broni w Palestynie. W dniu 18 lipca o godzinie 18:00 siły Brygady Jiftach wspierane przez artylerię i dwa czołgi [[Mk VIII Cromwell]] z 8 Brygady Pancernej rozpoczęły natarcie. Izraelscy żołnierze ukrywający się za czołgami zdołali dotrzeć na odległość 500 metrów od fortu, jednak około godziny 18:15 jeden z czołgów został uszkodzony przez pocisk przeciwpancerny i musiał wycofać się. Pozostałe siły czekały na jego powrót po usunięciu uszkodzenia mechanicznego, i wznowiły atak około godziny 19:30. Po pół godzinie wstrzymano dalsze natarcie i wycofano żołnierzy. W tym natarciu zginęło około 12 izraelskich żołnierzy<ref>{{cytuj książkę | autor = Ariè Itzchaki | tytuł = Latrun. The Battle for the road of Jerusalem | wydawca = | miejsce = Jerusalem | data = | rok = 1982 | miesiąc = | strony = | isbn = | język =}}</ref>. ▼
▲W nocy z 17 na 18 lipca , Legionnie Arabskiwykorzystany przeprowadziłwcześniej serięw kontratakówwalce bardziej4 naBatalion północy,Brygady usiłującHarel odzyskaćprzeprowadził wioskęnatarcie Kula.na Rejonupołudnie tegood broniliDrogi żołnierzeBirmańskiej, zzajmując Brygadywioski Alexandroni[[Islin]], [[Artuf]]. WalkiTutejszy byłyposterunek bardzopolicji ciężkiezajmowali iwcześniej wioskaEgipcjanie, kilkakrotniektórzy przechodziłateraz zwycofali rąksię, doobawiając rąk.się, Wże nocypodjęcie zprzez 17nich nawalki 18mogłoby lipcaoznaczać 4większą Batalionżydowską Brygadyofensywę Hareli zająłodcięcie wioskęich [[Artuf]],od położonąswoich nagłównych południowysił wschód odna Latrunpołudniu. W ten sposób zaciskałżydowscy siężołnierze pierścieńbez okrążeniawalki wokółzabezpieczyli Latrun.od Rankiempołudnia 18Drogę lipcaBirmańską, zajętoa wioskętakże [[Islin]]przejęli nakontrolę południowynad wschódzachodnim odfragmentem Latrun,linii akolejowej następnieprowadzącej [[Szilta]]z położonąTel bardziejAwiwu nado północyJerozolimy. W kolejnych godzinach Legion Arabski przeprowadził zdecydowany kontratak nacierając z rejonu Ramallah w kierunku na wioskę Bajt Nabala. Jordańscy żołnierze wspierani przez samochody pancerne i ciężki ostrzał artyleryjski, wyparli Izraelczyków ze Wzgórza 318 i grzbietu górskiego Korichor. W bitwie Żydzi utracili 45 zabitych i musieli oddać drogę prowadzącą do Latrun. W ten sposób sytuacja stawała się coraz bardziej niekorzystna dla Izraelczyków.
▲Do frontalnego ataku na fort policji Latrun doszło na godzinę przed wejściem w życie drugiego zawieszenia broni w Palestynie. W dniu 18 lipca o godzinie 18:00 siły batalionu piechoty Brygady Jiftach wspierane przez artylerię i dwa czołgi [[Mk VIII Cromwell|Cromwell]] z 8 Brygady Pancernej rozpoczęły natarcie. Izraelscy żołnierze ukrywający się za czołgami zdołali dotrzeć na odległość 500 metrów od fortu, jednak około godziny 18:15 jeden z czołgów został uszkodzonywyeliminowany przez usterkę techniczną (pocisk przeciwpancernyzablokował isię musiałw wycofać[[zamek się(broń)|zamku]]). PozostałeDowódca siłydrugiego czekałyczołgu nazdecydował, jegoże powrótnie popozostanie usunięciusamemu uszkodzeniana mechanicznegopolu bitwy, i wznowiłyrównież wycofał się. Po naprawieniu zamka armatniego, atak wznowiono wieczorem około godziny 19:30. Po pół godzinie wstrzymano dalsze natarcie i wycofano żołnierzy. W tym natarciu zginęło około 12 izraelskich żołnierzy<ref>{{cytuj książkę | autor = Ariè Itzchaki | tytuł = Latrun. The Battle for the road of Jerusalem | wydawca = | miejsce = Jerusalem | data = | rok = 1982 | miesiąc = | strony = | isbn = | język =}}</ref>.
Już po wejściu w życie zawieszenia broni, Izraelczycy zajęli wioski [[al-Latrun]] i [[Szilta]]. Jordańczycy oprotestowali jednak te działania i międzynarodowi obserwatorzy sił [[UNTSO]] zmusili żołnierzy żydowskich do wycofania się.
== Reakcje i następstwa ==
Operacja Danny zakończyła się bardzo dużym sukcesem strategicznym Izraelczyków. Pomimo, że nie osiągnięto zakładach pierwotnie celów, to znacząco poszerzono kontrolowany obszar zajmując dwa kluczowe miasta - Liddę i Ramlę. Były to jedne z największych ośrodków przemysłowych kraju, w których znajdował się najważniejszy węzeł kolejowy Palestyny. Dodatkową zdobyczą było jedyne w kraju międzynarodowe lotnisko, które po wojnie przemianowano z Lidda na Lod. W wyniku wysiedlenia tutejszej ludności arabskiej zlikwidowano naturalne zaplecze Arabskiej Armii Wyzwoleńczej i zmniejszono zagrożenie dla obszaru miejskiego Tel Awiwu. Ważnym strategicznie sukcesem było także poszerzenie korytarza Drogi Birmańskiej.
Operacja Danny zakończyła się częściowym sukcesem Izraelczyków. Nie udało im się co prawda zająć strategicznego wzgórza Latrun i odblokować tradycyjnej drogi komunikacyjnej z wybrzeża do Jerozolimy, osiągnęli jednak niezaprzeczalny sukces w postaci zmniejszenia zagrożenia obszaru Tel Awiwu. Siły Obronne Izraela zajęły w tym rejonie wiele wiosek i dwa kluczowe miasta - Liddę oraz Ramlę. Zajęto port lotniczy oraz węzeł kolejowy w Lidzie. Dodatkowo poszerzono korytarz Drogi Birmańskiej, zajmując część wiosek położonych w jej pobliżu. Większość mieszkańców uciekła, a tych którzy pozostali, systematycznie wysiedlano.
Jordańczycy również spostrzegali operację jako swój własny sukces, ponieważ udało im się utrzymać najważniejsze pozycje obronne. Dowództwo Legionu Arabskiego z niecierpliwością jednak wyczekiwało wejścia w życie zawieszenia broni, ponieważ zapasy były na wyczerpaniu. Przedłużenie walk o kolejne dni mogło zakończyć się katastrofą dla Jordańczyków.
== Zobacz też ==
|
