Krytyka biblijna: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze dziesięciolecia XX w. były czasem ożywionych dyskusji i napięć, które powodowała obawa, że badania krytyczne mogą zaszkodzić teologicznej integralności i roli Pisma Świętego. Katoliccy [[Teolog|teolodzy]] bardzo uważnie studiowali wyniki prac badaczy protestanckich. W 1943 r., [[Pius XII]] ogłosił [[encyklika|encyklikę]] biblijną ''[[Divino afflante Spiritu]]'' (pierwsze łacińskie słowa ancykliki). Papież przedstawił pozytywne nauczanie na temat rodzajów literackich w Biblii. Otworzyło to nowe perspektywy pogłębionej naukowej refleksji. Do szczególnego wzmożenia studiów doszło w okresie [[Sobór watykański II|Soboru Watykańskiego II]]. W studiach [[Teologia|teologicznych]] intensywnie korzystano z wyników badań krytycznych. W kwietniu 1964 r. ukazała się instrukcja ''O historycznej prawdzie Ewangelii''. 18 listopada 1965 r., Sobór ogłosił Konstytucję dogmatyczną o ''Objawieniu Bożym [[Dei Verbum]]''. Przedstawiono w niej katolicką naukę o [[Objawienie|Objawieniu]] i jego przekazywaniu, o Boskim natchnieniu Pisma Świętego i jego interpretacji, o Starym i Nowym Testamencie oraz o Piśmie Świętym w życiu Kościoła. Po Soborze, studia krytyczne Biblii weszły w fazę pełnego rozwoju. Nie trzeba było więcej podawać racji usprawiedliwiających zajmowania się nimi.

 

 

W dniach 5-26 października 2008 roku miał miejsce w [[Rzym|Rzymie]] [[Synod Biskupów|Synod biskupów]] poświęcony [[Słowo Boże|Słowu Bożemu]] w życiu Kościoła. Wydana przez [[Benedykt XVI|Benedykta XVI]] adhortacja ''[[Verbum Domini]]'' zawiera podsumowanie i syntezę katolickiej refleksji na temat krytyki biblijnej.

Za ojca tej dziedziny uznaje się [[Orygenes]]a (zm. ok. [[254]]), który w dziele ''Heksapla'', porównującym różne wersje, stworzył cały system znaków dla oznaczania rozbieżności między poszczególnymi rękopisami. Epoka [[Odrodzenie|Odrodzenia]] zaowocowała studiami krytycznymi. W [[1514]] r. w Hiszpanii na [[Uniwersytet Alcalá de Henares|Uniwersytecie Alcala]] opublikowano wielojęzyczne wydanie Nowego Testamentu. Rozwijane następnie przez [[Erazm z Rotterdamu|Erazma z Rotterdamu]]. Richard Simon w [[1678]] r. wydał ''Historię krytyczną Starego Testamentu'', którą [[Jacques-Bénigne Bossuet|Bossuet]] skrytykował, doprowadzając do zniszczenia nakładu. W [[1689]] r. Simon wydał ''Historię krytyczną Nowego Testamentu''. W swej pracy notował i wykorzystywał uwagi [[Ojcowie Kościoła|Ojców Kościoła]]. Dziełami tymi zasłużył sobie na nazwę ''ojca krytyki tekstu''. Był atakowany tak przez katolików, jak przez protestantów, którzy widzieli w jego pracach zagrożenie dla przyjętych dotąd wersji tekstów świętych. Jego kontynuatorem był J. Mill ([[1645]]-[[1707]]), J. J. Wettstein ([[1693]]-[[1754]]), który wprowadził zwyczaj umieszczania aparatu krytycznego przy wydawanym tekście biblijnym. Wydał ''Novum Testamentum graece et latine'' (''Nowy Testament po grecku i łacinie''). Z jego pracy korzystali w XIX w. [[Konstanty Tischendorf|K. von Tischendorf]], B. F. Westcott, F.J.A. Hort, H. von Soden, Gregory i in.<ref>{{Cytuj książkę | autor = K. Romaniuk | autor link = Kazimierz Romaniuk | tytuł = Wprowadzenie do krytyki tekstu Starego i Nowego Testamentu | strony = 17-22}}</ref>.

 

 

== Bibliografia ==

{{Bibliografia start}}

* {{Cytuj książkę | rozdział = Krytyka biblijna | autor r = Harrington W.J. | autor = Tenże | tytuł = Klucz do Biblii | inni = [[Roland de Vaux|R. de Vaux OP]] (wstęp), J. Marzęcki (przekład) | wydawca = IW PAX | miejsce = Warszawa |wydanie = 1 |rok = 1982 |strony = 50-56| isbn = 83-211-0277-8}}

*{{Cytuj książkę | autor = Romaniuk K. | autor link = Kazimierz Romaniuk | tytuł = Wprowadzenie do krytyki tekstu Starego i Nowego Testamentu | strony = 169 | miejsce = Poznań-Warszawa-Lublin | wydawca = Księgarnia św. Wojciecha | rok = 1975 }}