HMS Hawke (1891): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Bibliografia: drobne techniczne |
m drobne techniczne |
||
Linia 36:
20 września 1911 roku HMS "Hawke" zderzył się w cieśninie [[Solent]] z [[transatlantyk (statek)|transatlantykiem]] [[RMS Olympic|"Olympic"]]. Krążownik został wciągnięty pod burtę znacznie większego statku pasażerskiego, tracąc w zderzeniu dziobnicę<ref> Nigel Cawthorne: ''Wraki, tragedie i katastrofy morskie''. Warszawa 2009, str. 78-79. ISBN 978-83-11-11454-8.</ref>.
Po rozpoczęciu I wojny światowej znaczna część starych krążowników Royal Navy została decyzją [[Admiralicja brytyjska|Admiralicji]] skierowana do patrolowania [[Morze Północne|Morza Północnego]]. 15 października 1914 roku, płynąc w zespole wraz z bliźniaczymi [[HMS Endymion (1894)|"Endymion"]] i [[HMS Theseus (1896)|"Theseus"]], został zaatakowany przez niemieckiego [[U-Boot]]a U-9, dowodzonego przez kapitana [[Otto Weddigen]]a, wsławionego [[zatopienie brytyjskich krążowników przez U-9|zatopieniem trzech krążowników]] 22 września 1914 roku. Trafiony w burtę na wysokości przedniego komina "Hawke" zatonął w ciągu mniej niż dziesięciu minut. Wraz z okrętem zatonęło 527 oficerów i marynarzy (w tym dowódca, komandor Hugh P. E. T. Williams), uratowano około 70. Część rozbitków uratował znajdujący się w pobliżu norweski frachtowiec, pozostałych skierowany na miejsce katastrofy lider [[HMS Swift (1910)|"Swift"]]. Dowódcy towarzyszących "Hawke" krążowników, pomni tragedii z 22 września, nie odważyli się rozpocząć akcji ratunkowej w rejonie przebywania wrogiego okrętu podwodnego i odpłynęli na pełnej prędkości<ref>Andrzej Perepeczko: ''Wojenne szczęście U-9''. "Nowa Technika Wojskowa" 5/2000. {{ISSN
{{Przypisy}}
| |||