Junior Reid: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Reggae man (dyskusja | edycje) m szablon |
|||
Linia 4:
| tło = artysta_solowy
| opis_zdjęcia = Junior Reid we wrześniu 2011 roku
| link_do_zdjęcia =
| imię_nazwisko = Delroy Reid
| pseudonim =
| data_urodzenia = 3 czerwca 1965
| miejsce_urodzenia = [[Kingston (miasto na Jamajce)|Kingston]]
| pochodzenie = {{państwo|JAM}}
| data_śmierci =
| miejsce_śmierci =
| instrument =
| typ_głosu =
| gatunek = [[reggae]]<br />[[roots reggae]]<br />[[dancehall]]
| zawód =
| aktywność =
| wytwórnia = [[Greensleeves Records]]<br />[[RAS Records]]<br />Big Life Records<br />J.R. Productions
| powiązania =
| albumy =
| single =
| współpracownicy =
| wyróżniony_instrument =
| zespół = Voice of Progress<br />[[Black Uhuru]]
| cytaty =
| www =
}}
Linia 31:
== Biografia ==
Urodził się i dorastał w slumsowej dzielnicy Waterhouse District. W wieku 14 lat nagrał swój pierwszy singel pt. "Speak The Truth", wydany przez należący do [[Augustus Pablo|Augustusa Pablo]] label Rockers International. Utwór zdobył pewną popularność w Wielkiej Brytanii, dzięki czemu młody wokalista nawiązał współpracę z londyńską wytwórnią Negus Roots Records; jej nakładem ukazały się dwa jego kolejne single: "Sister Dawn" (1980) oraz "If I" (1981). Wkrótce potem wraz z Sammym Tracym i Terrym McDermottem założył trio wokalne pod nazwą Voice of Progress, które w roku 1982 wydało płytę długogrającą ''Mini Bus Driver'' (wznowioną także w latach 90. pod tytułem ''Shadow After Dark''). Grupa promowała ją trasą koncertową po Anglii, rozpoczęła także prace nad kolejnym albumem, jednak muzycy pokłócili się i zespół rozpadł się przed zakończeniem nagrań. Materiały z zarejestrowanych wtedy sesji ukazały się na wraz z utworami [[Don Carlos (muzyk)|Don Carlosa]] na składance ''Firehouse Clash'', wydanej w roku 1986 przez wytwórnię Live & Learn Records. Wobec takiego obrotu spraw, Reid zamierzał nagrać wspólny krążek ze swoim najlepszym przyjacielem, [[Hugh Mundell]]em. Plany te pokrzyżowała jednak nagła tragiczna śmierć młodego wokalisty, której przyszło mu być świadkiem (siedzieli razem w samochodzie, gdy Mundell został zastrzelony; motyw ten będzie przewijał się kilkukrotnie w późniejszych tekstach Reida).
Rok 1985 przyniósł dwa pierwsze albumy studyjny Reida, debiutancki ''[[Boom-Shack-A-Lack]]'' i wydany niedługo po nim ''[[Original Foreign Mind]]''. Obie płyty spotkały się ze znakomitym przyjęciem słuchaczy i krytyków, choć już wtedy pojawiły się pierwsze zarzuty o kopiowanie przez niego stylu [[Michael Rose|Michaela Rose'a]], frontmana słynnej grupy [[Black Uhuru]], od śmierci [[Bob Marley|Boba Marleya]] będącej najbardziej rozpoznawalnym symbolem muzyki reggae na świecie. Kiedy jednak mimo oczywistego szczytu popularności zespołu Rose postanowił odejść by kontynuować karierę solową, właśnie ze względu na charakterystyczny "waterhouse style" Reid okazał się być idealnym kandydatem na jego miejsce. Jako główny wokalista Black Uhuru zaśpiewał na dwóch nowych krążkach zespołu: bardzo wysoko ocenianym, nominowanym do [[nagroda Grammy|nagrody Grammy]] w kategorii [[Nagroda Grammy w kategorii Best Reggae Album|najlepszy album reggae]] ''[[Brutal]]'' (1986) i nieco mniej entuzjastycznie przyjętym ''[[Positive (album)|Positive]]'' (1987). Wkrótce jednak Reid z lidera przerodził się w największy balast planującej wielką trasę koncertową po USA formacji, kiedy to odmówiono mu wydania amerykańskiej [[wiza|wizy]] (powodem było znalezienie przez jamajską policję w jego domu [[marihuana|marihuany]]). Wskutek tego, a także z powodu osobistych nieporozumień z [[Duckie Simpson]]em, Reid w nie najlepszej atmosferze zakończył współpracę z zespołem.
Linia 51:
{{Junior Reid}}
{{DEFAULTSORT:Reid, Delroy}}▼
[[Kategoria:Jamajscy wokaliści]]
[[Kategoria:Muzycy dancehallowi]]
[[Kategoria:Muzycy reggae]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1965]]
▲{{DEFAULTSORT:Reid, Delroy}}
[[de:Junior Reid]]
| |||