Richard Virenque: Różnice pomiędzy wersjami

{{Źródła|data=2010-12 }}

'''Richard Virenque''' (ur. [[19 listopada]] [[1969]] w [[Casablanca|Casablance]], [[Maroko]]) - były– francuski [[kolarstwo szosowe|kolarz szosowy]]. Był specjalistą od jazdy w górach, siedmiokrotnie zdobywał koszulkę [[Lider klasyfikacji górskiej|najlepszego górala]] w [[Tour de France]] (rekord). Ofensywny i waleczny styl jazdy Virenque'a dały mu wielką popularność we własnym kraju i wkrótce stał się bożyszczem Francuzów, którzy nadali mu przydomek ''Ryszard Lwie Serce'' (z powodu wielkiego serca do walki, które okazywał szczególnie podczas wielu maratońskich, górskich ucieczek - nierzadko solowych). Jego znakiem rozpoznawczym był podniesiony w górę palec wskazujący za każdym razem, kiedy wygrywał etap.

W pierwszym roku występów w barwach Festiny Virenque poprawił się o kilka lokat jeśli chodzi o zajęte miejsce w klasyfikacji generalnej Tour de France (z 25. w 1992 roku na 19.), lecz jedyne zwycięstwo odniósł na trasie Tour du Limousin - sierpniowej etapówki, która ukończył w ogólnym rozrachunku na drugim miejscu. Prawdziwym przełomem był dla niego sezon 1994, a w szczególności dwunasty etap TdF prowadzący znów przez Pireneje tym razem z [[Lourdes]] do [[Luz-Ardiden]]. Tego dnia na [[Col du Tourmalet]] zgubił współtowarzyszy ucieczki i do mety dotarł z przewagą aż 4:34 nad drugim na mecie (po spóźnionym kontrataku z peletonu) Włochem [[Marco Pantani]]m i 7:42 nad liderem Baskiem [[Miguel InduráinIndurain|Miguelem Indurainem]]. Dzień później został wiceliderem wyścigu, lecz słaba postawa na górskiej czasówce do [[Morzine]]-Avoriaz zdegradowała go tuż przed końcem wyścigu na piąte miejsce w generalce. Na pocieszenie zostało mu bezdyskusyjne (jego pierwsze) zwycięstwo w [[Lider klasyfikacji górskiej|klasyfikacji górskiej]] Touru. Jeszcze tego samego lata dał się poznać z dobrej strony w wyścigach klasycznych. Najpierw zajął drugie miejsce za Mołdawianinem [[Andrei Tchmil|Andreiem Tchmilem]] w bretońskim semi-klasyku [[Grand Prix Ouest France-Plouay|GP Ouest France-Plouay]] (Wielka Nagroda Zachodniej Francji). Pięć dni później na trudnej trasie wokół słynącego ze starożytnych zabytków [[Agrigento]] na Sycylii zdobył brązowy medal [[Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym|Mistrzostw Świata w wyścigu ze startu wspólnego]] (złoto wywalczył jego o trzy lata starszy kolega z reprezentacji i zarazem grupy [[Luc Leblanc]]).

Dzięki temu mógł wrócić do peletonu jeszcze w trakcie sezonu 2001, a ponieważ drużyna Polti już nie istniała pomocną dłoń wyciągnął doń [[Patrick Lefevre]], menadżer belgijskiej ekipy Domo-Farm Frites. Również i tym razem Virenque potrafił się szybko i godnie zrewanżować za okazane mu zaufanie. Uczynił to podczas wyścigu z pozoru najmniej odpowiadającego jego górskim talentom. Na trasie "klasyku sprinterów" [[Paryż-Tours|spod Paryża do Tours]] uciekł już na 12 kilometrze, współpracował przez ponad 230-kilometrów z największym wśród swych rodaków specem od tego typu akcji [[Jacky Durand|Jackym Durandem]] po czym nie tylko go zgubił, lecz jeszcze będąc skazanym na niemal pewne "wchłonięcie" z powodzeniem odparł pościg rozpędzonego peletonu. Virenque po przejściach choć miał już najlepsze lata za sobą, stał się jednak człowiekiem bardziej świadomym swych kolarskich walorów i niedostatków. W erze totalnej dominacji Armstronga na scenie Tour de France jego szanse na wymarzone zwycięstwo w tym wyścigu bezpowrotnie uleciały. Jego nowa ekipa Domo celowała przede wszystkim w [[klasyk (kolarstwo)|wyścigi klasyczne]]. W tej sytuacji podczas "Wielkiej Pętli" miał raczej status wolnego strzelca i jako taki stawiał sobie realistyczne cele tj. kolejne zwycięstwa w klasyfikacji górskiej i na górskich odcinkach. Z trzech ostatnich występów w Tour de France (choć zajmował w "generalce" miejsca dość odległe tzn. szesnaste, szesnaste i piętnaste) wyniósł w sumie: dwie dalsze koszulki najlepszego górala (2003-04) oraz trzy sukcesy etapowe (w 2002 roku triumfował na prowansalskim szczycie, "świętej górze Touru" - [[Mont Ventoux]], w 2003 raz jeszcze w Morzine i "na pożegnanie" w tym roku po rajdzie przez [[Masyw Centralny]] do [[Saint-Flour (Cantal)|Saint-Flour]]). Co więcej w jubileuszowym Tourze 2003 po wspomnianym triumfie w Morzine, do którego dojechał z przewagą ponad czterech minut nad grupą faworytów raz jeszcze, choć znów tylko na dobę, założył [[Żółta koszulka lidera Tour de France|żółtą koszulkę lidera]].

W roku [[2003]] po raz szósty utrzymał koszulkę w czerwone grochy i wyrównał tym samym rekord ustanowiony przez [[Federico Bahamontes]]a i [[Lucien Van Impe|Luciena van Impe]]. Na Tour de France 2004 Virenque wygrał 10. etap z [[Limoges]] do [[Saint-Flour (Cantal)|Saint-Flour]] w dniu narodowego święta Francji i tym samym odniósł siódme etapowe zwycięstwo w Torze w swojej karierze. W tym czasie jeździł w barwach belgijskiej drużyny [[Omega Pharma-Quick Step|Quick Step-Davitamon]], która później przekształciła się w [[Omega Pharma-Quick Step|Quick Step]].