Harald Sinozęby: Różnice pomiędzy wersjami

Harald Sinozęby wprowadził do Danii [[chrześcijaństwo]] przyjmując chrzest około roku [[965]]. Legenda mówi, że gdy wahał się, kto jest silniejszym bogiem – [[Odyn]] czy [[Jezus Chrystus|Chrystus]] – przekonał go kapłan niemiecki Poppo demonstrując przeniesienie rozpalonego do białości kawałka żelaza gołą ręką<ref>{{Harvnb|Czapliński|s=37}}</ref>.

W [[956]] Harald zaangażował się w sprawy wewnętrzne [[Norwegia|Norwegii]], początkowo jako obrońca swej siostry Gunhildy (owdowiałej po wygnanym [[Władcy Norwegii|norweskim królu]] [[Eryk Krwawy Topór|Eryku Krwawym Toporze]]), później już z zamiarem przejęcia terytorium norweskiego. Udało mu się to, zapanował w południowej części Norwegii, natomiast część północną oddał (nie zrzekając się nad nią zwierzchnictwa) możnemu norweskiemu [[jarl]]owi [[Haakon Sigurdsson|Håkonowi]]. Król wspomagał też księcia [[Normandia|Normandii]] [[Ryszard I Nieustraszony|Ryszarda I Nieustraszonego]] w walce z królem [[Francja|Francji]] [[Ludwik IV Zamorski|Ludwikiem IV Zamorskim]].

Istotnym aspektem polityki Haralda były próby uniezależnienia się od [[NiemcyŚwięte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|NiemiecI Rzeszy]]. W tym celu sprzymierzył się w latach 70. [[X wiek]]uwieku z [[Obodryci|Obodrytami]] - Harald za żonę wziął [[Tofa obodrycka|Tofę]], córkę księcia obodryckiego [[Mściwoj (książę Obodrzyców)|Mściwoja]]<ref>{{cytuj pismo|nazwisko=Nowacki|imię=Bartosz|tytuł=Sojusz słowiańsko-wikiński|czasopismo=Świat Nauki|wydawca=Prószyński Media|wolumin=nr. 8 (240)|issn=0867-6380|data=sierpień 2011|strony=16}}</ref><ref>{{Harvnb|Czapliński|s=39}}</ref>. Harald planował zajęcie tzw. [[Haithabu]], terenów położonych w [[Szlezwik]]u niegdyś będących pod kontrolą duńską. Jednak wojna z Niemcami skończyła się dla Duńczyków niepomyślnie; w [[974]] cesarz niemiecki [[Otton II (cesarz rzymski)|Otton II]] zajął południową [[Półwysep Jutlandzki|Jutlandię]]. Później Sinozęby popierał Słowian Połabskich podczas wielkiego powstania, które wybuchło w [[983]] roku. Również stosunki z Håkonem w Norwegii nie rozwijały się korzystnie – odmówił on przyjęcia chrześcijaństwa i zerwał stosunki z Danią.

Sytuacja ta, w połączeniu z nawrotem poprzedniej wiary w Danii, bardzo osłabiła pozycję Haralda. Już w [[980]] – za życia ojca – królem ogłosił się syn Sinozębego, [[Swen Widłobrody]]. Po nasileniu się tego konfliktu, podsycanego przez wychowawcę Swena, poganina [[Palnatoki|Palnatoke]], ranny Harald zbiegł do [[Jomsborg]]a, gdzie wkrótce zmarł od odniesionych ran ([[Gesta Cnutonis]], [[Adam z Bremy]], [[Agrip]]).

Przydomek ''Sinozęby'' być może wziął się od sinego (sczerniałego) zęba, który częściowo wybity w potyczce lub w wypadku uległ martwicy{{fakt|data=2010-03}}, gdyż w staronorweskim blá ("siny"„siny”) znaczyło także "czarny"„czarny” lub "ciemny"„ciemny”, dlatego kupców arabskich Wikingowie zwali „blámenn” – „ciemnoskórzy”. Duńscy historycy hipotezę „czarnego zęba” uważają jednak za mało prawdopodobną<ref name="DKID">{{cytuj książkę | nazwisko = Lauring | imię = Palle | autor link = Palle Lauring | tytuł = Danske konger og dronninger | wydawca = Aschehoug | data = 2005 | język = da | isbn = 87-11-22285-9 | strony = 17 | rozdział = Harald Blåtand}}</ref>. Za życia Haralda raczej nie nazywano go w ten sposób; przydomek najpewniej nadano później.