Isaías Medina Angarita: Różnice pomiędzy wersjami

28 kwietnia 1941 wenezuelski Kongres Narodowy wybrał go w pierwszej turze na prezydenta kraju. Uzyskał 120 głosów, jego jedyny rywal [[Rómulo Gallegos]] – 13. Zaprzysiężony 5 maja 1941<ref name="ven"/>. Jako prezydent Medina Angarita kontynuował demokratyczną transformację kraju zainicjowaną przez jego poprzednika, Lopeza Contrerasa. Jego rząd zezwolił na legalną działalność [[Komunistyczna Partia Wenezueli|Komunistycznej Partii Wenezueli]] oraz [[Akcja Demokratyczna|Akcji Demokratycznej]], wprowadził wybory bezpośrednie do kongresu i nadał kobietom prawo głosu, zwolnił więźniów politycznych i pozwolił na powrót uchodźców. W 1945 jako pierwszy w historii rząd wenezuelski podjął próbę przejęcia przez państwo kontroli nad zasobami naturalnymi Wenezueli oraz próbował przeprowadzić reformę rolną<ref name="gaw">M. F. Gawrycki, ''Wenezuela i rewolucja (boliwiariańska) w Ameryce Łacińskiej'', Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008, ISBN 978-83-7611-040-0, s.14–15</ref>.

 

 

Zmuszony do opuszczenia kraju, Medina Angarita osiadł w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]. Tam w 1952 doznał wylewu krwi do mózgu. W 1952 umożliwiono mu powrót do Caracas, gdzie zmarł rok później wskutek [[Tętniak|anewryzmu]]<ref name="ven"/>.