Wojny albigeńskie: Różnice pomiędzy wersjami

W listopadzie [[1225]] [[Rajmund VII z Tuluzy]], tak jak jego ojciec, został ekskomunikowany. Na czele kolejnej krucjaty stanął król Francji [[Ludwik VIII Lew]], wkraczając na tereny katarów w czerwcu [[1226]]. Miasta i zamki poddawały się bez oporu. Jedynie [[Awinion]] podlegający nominalnie [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|cesarzowi niemieckiemu]] stawił opór i został wzięty po trzymiesięcznym oblężeniu we wrześniu 1226 roku. [[Ludwik VIII Lew|Ludwik VIII]] zmarł [[8 listopada]], a jego następcą został jego 12-letni syn [[Ludwik IX Święty|Ludwik IX]]. Władająca w zastępstwie nieletniego monarchy matka, królowa Francji [[Blanka Kastylijska]], pozwoliła na kontynuację krucjaty pod wodzą Humberta de Beaujeu. W roku [[1227]] padło [[Labécède-Lauragais|Labécède]], a w [[1228]] [[Vareilles (Creuse)|Vareilles]] i Tuluza. Pomimo tych sukcesów królowa [[Blanka Kastylijska|Blanka]] zaoferowała [[Rajmund VII z Tuluzy|Rajmundowi VII]] układ przywracający mu władzę nad Tuluzą w zamian za jego wystąpienie przeciwko katarom, zwrot całej własności Kościoła Katolickiego, przekazanie swoich zamków i zniszczenie fortyfikacji Tuluzy. Znajdujący się w beznadziejnej sytuacji Rajmund zgodził się na te warunki i podpisał [[Traktat paryski (1229)|traktat]] w kwietniu [[1229]] roku w [[Meaux]]. Następnie został aresztowany, potem biczowany i przez krótki czas więziony.