Ignacy Zelek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Ważniejsze realizacje: +zdjęcie |
lit. |
||
Linia 3:
W latach 1900 -1905 uczęszczał do Szkoły Ludowej w Gorlicach. W latach 1906–08 przebywał wraz z rodziną w Bustenarii na Nizinie Wołoskiej w Rumunii, w rejonie zagłębia naftowego. Będąc w Rumunii Ignacy uczęszczał w latach 1906–07 do niemieckiej szkoły Knaben und Madchen Volks Schule „Steaua Romana” w Bustenarii. Po powrocie w rodzinne strony uczył się w latach 1908-11 w Cesarsko–Królewskiej Szkole Przemysłu Drzewnego w Kołomyi, gdzie był słuchaczem wydziału rzeźby. Następnie studiował na [[Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie|Akademii Sztuk Pięknych]] w [[Kraków|Krakowie]] w pracowni [[Konstanty Laszczka|Konstantego Laszczki]], gdzie od początku należał do wyróżniających się studentów. Tu uczył się przez siedem semestrów, z przerwą wojenną i odbywaniem służby wojskowej.
Podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] Zelek zgłosił się jako ochotnik do formowanych przez Józefa Piłsudskiego legionów i służył w nich od 6 sierpnia 1914 r. do 15 marca 1917 r. Brał m.in. udział w walkach na froncie austriacko-rosyjskim. W 1916 r. przebywał w szpitalu w Pradze, gdyż w czasie działań wojennych został postrzelony w kolano. Podczas tego pobytu uczęszczał jako ekstern do pracowni rzeźby monumentalnej [[Josef Václav Myslbek|Josefa
W roku [[1920]] zdecydował się na wyjazd do Torunia, tu poznał zamieszkałego również od niedawna w Toruniu rzeźbiarza [[Wojciech Durek|Wojciecha Aleksandra Durka]] pochodzącego z Małopolski. Wspólnie z nim założył wkrótce pracownie „Rzeźba” mieszczącą się przy ul. Sukienniczej 2+4. Obaj artyści na początku 1921 roku wstąpili do [[Konfraternia Artystów|Konfraterni Artystów]], którą założył [[Julian Fałat]]. Pracownia przy ul. Sukienniczej, prowadzona wspólnie z Wojciechem Durkiem, istniała do 1923 roku. Od 1923 do 1935 Zelek posiadał pracownię przy ul. Reja 6. Durek natomiast pozostał w Toruniu do czerwca 1925 r., jednakże artyści aż do śmierci utrzymywali kontakty zarówno zawodowe jak i przyjacielskie. W 1935 r. przeprowadził się na ul. Mickiewicza 109, gdzie otworzył dwie pracownie.
Większość prac rzeźbiarskich Ignacego Zelka została zniszczona w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Po wojnie pracował przeważnie na zlecenia kościelne głównie na Wybrzeżu.
=== Ważniejsze realizacje ===
* Ołtarz polowy przy kościele garnizonowym św. Katarzyny w Toruniu i ołtarz główny tamże
| |||