Ferdinand Čatloš: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
infobox
poprawa linków, infobox
Linia 2:
| polityk = Ferdinand Čatloš
| grafika = [[Plik:05591 Ferdinand Čatloš, Franz Karmasin, Sanok Slovak invasion of Poland (1939).JPG|center|250px]]
| opis grafiki = Gen. Ferdinand Čatloš (po lewej) i [[Franz Karmasin]] (w środku) na [[Rynek w Sanoku|rynku w Sanoku]], wrzesień 1939; [[Atak słowacki na Polskę 1939]]
| data urodzenia = 7 października 1895
| miejsce urodzenia = [[Liptovský Peter]]
Linia 14:
| następca =
| odznaczenia = {{order|EK|2}}
| commons = Category:Ferdinand Čatloš
| quote =
}}
'''Ferdinand Čatloš''' (ur. [[7 października]] [[1895]], [[Liptovský Peter]], zm. [[16 grudnia]] [[1972]], [[Martin (Słowacja)|Martin]]) - [[Słowacja|słowacki]] generał.
 
[[Podpułkownik]] przedwojennej [[Wojsko Czechosłowacji (1918-1938)|armii czechosłowackiej]]. W [[1938]] roku nawiązał współpracę z księdzem [[Jozef Tiso|Jozefem Tiso]]. Zajmował stanowisko ministra obrony Słowacji. Podczas [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] dowodził [[Armia Polowa "Bernolak"|Armią "Bernolak"]], walczącą u boku [[III Rzesza|Trzeciej Rzeszy]]. Walczył przeciwko [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związkowi Radzieckiemu]].
 
W [[1944]] roku uznał, że III Rzesza nie będzie stroną zwycięską w wojnie, w związku z tym opracował plan przewrotu i zaprowadzenia dyktatury wojskowej. Junta miałaby zmienić front, opowiadając się po stronie ZSRR, a przeciw III Rzeszy i jej sojusznikom. W szczególności Čatloš liczył na wojnę z [[WęgryKrólestwo Węgier (1920-1946)|WęgramiKrólestwem Węgier]]. Čatloš pomógł wysłać [[4 sierpnia]] 1944 roku samolot partyzancki do Związku Radzieckiego. Delegacja SNR (Slovenská Národná Rada) dostarczyła w zamian [[23 sierpnia]] jego propozycje ZSRR. Jego plan został jednak przez SNR odrzucony, tak jak kolejne próby zbliżenia się do partyzantki. Kiedy [[29 sierpnia]] wybuchło [[Słowackie Powstanie Narodowe]], urażony Čatloš odwodził rodaków od uczestnictwa w nim. Jego słów posłuchała głównie armia stacjonująca w zachodniej Słowacji, która nie miała informacji o wcześniejszym wybuchu powstania. Pomagał również Niemcom w rozbrojeniu oddziałów w [[Bratysława|Bratysławie]]. Wtedy jednak ponownie zmienił front, uciekając do powstańców. Ci jednak po radiowej konsultacji z prezydentem Czechosłowacji [[Edvard Beneš|Edvardem Benešem]] uznali go za niewiarygodnego i aresztowali. Został przekazany partyzantom pochodzenia radzieckiego razem z gen. [[Jozef Turanec|Jozefem Turanecem]], którzy przewieźli ich samolotem do [[Kijów|Kijowa]], a potem do [[Moskwa|Moskwy]].
 
W roku [[1947]] skazany w procesie przez Słowaków na 5 lat więzienia, został przedterminowo zwolniony w [[1948]] roku. Do końca życia przebywał w mieście [[Martin (Słowacja)|Martin]], gdzie pracował jako urzędnik.