Oblężenie Smoleńska (1632–1634): Różnice pomiędzy wersjami

 

Najbardziej newralgicznym odcinkiem był fragment murów ostrzeliwany przez rosyjską baterię "Kot". Ponieważ baszty, mimo zawalenia się górnych części, lepiej wytrzymywały ostrzał niż mury, zostały dodatkowo wzmocnione przez obrońców. Między basztami a wałem zbudowano drewniano-ziemne fortyfikacje, tworzące kilka zamkniętych obwodów, dzięki czemu nawet po zawaleniu murów Rosjanie nie mieli wolnego wstępu do wnętrza twierdzy. Z obu boków tych umocnień zbudowano czworokątne [[blokhauz]]y z potężnych bali jodłowych wypełnionych ziemią. Z tego powodu szturmujący Smoleńsk Rosjanie musieli dostać się nie tylko pod czołowy ogień prowadzony z walu, ale także pod ogień boczny. Ustawione na wałach działa kontrolowały zagrożony odcinek Smoleńska.

 

Gdy w końcu maja hetman polny Krzysztof Radziwiłł ciężko zachorował i musiał opuścić Krasne, regimentarzem mianowany został wojski mścisławski Jakub Madaliński i on kierował w czerwcu działaniami dywersyjnymi przeciwko armii Szeina. Wszystkie wysyłane pod Smoleńsk w celach dywersyjnych oddziały wracały do Krasnego z wieściami o rosyjskich przygotowaniach do szturmu.

 

Do ostatniego większego zasilenia wojsk rosyjskich oblegających Smoleńsk doszło w sierpniu 1633 roku, kiedy to przybyło 2400 żołnierzy - pułk rajtarów [[Charles d'Ebert|Charlesa d'Eberta]] wzmocniony dragonami. Siły te umieszczono na niewielkim wzgórzu między umocnionym obozem Prozorowskiego a redutami Damma, dokąd nie sięgały działa obleganej twierdzy. Cała więc jazda rosyjska skupiona została na zachód od Smoleńska, skąd wciąż groziły działania dywersyjne prowadzone przez siły hetmana polnego Radziwiłła oraz skąd spodziewano się przybycia odsieczy króla Władysława IV.

 

== Odsiecz ==