Bruk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m nowa sekcja, przeniesienie ilustracji |
|||
Linia 16:
* kostka Bauma<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.zyciewarszawy.pl/artykul/543429.html|tytuł=''Kostka Bauma do lamusa''|opublikowany=zyciewarszawy.pl|data=13 grudnia 2010|data dostępu=}}</ref>
[[Plik:Laska (woj. zachodniopomorskie).jpg|Droga brukowa z kamieni polnych we wsi [[Laska (województwo zachodniopomorskie)|Laska]]|thumb|250px|left]]▼
Obecnie brukowe kostki betonowe produkowane są metodą wibroprasowania, czyli zagęszczenia betonu przez jednoczesne wibrowanie i prasowanie (nacisk). Do produkcji używa się mieszanek betonowych o małej zawartości wody, czasem z dodatkiem [[kruszywo budowlane|kruszyw]] w postaci kolorowych [[grys]]ów lub [[Substancje barwiące|pigmentów]] barwiących kostkę w całym przekroju lub (jako dwuwarstwowe) w wierzchniej warstwie. Materiał cechuje duża wytrzymałość i trwałość (materiał po zagęszczeniu cechuje mała nasiąkliwość, z którą wiąże się znaczna mrozoodporność). W zależności od przeznaczenia kostkę produkuje się w różnych, standardowych grubościach:
* 4 cm (nieobciążone chodniki)
Linia 32 ⟶ 31:
Niejednokrotnie zdarza się, zwłaszcza współcześnie, że nowa kostka brukowa posiada tzw. [[wykwit wapienny|wykwity]]. Nie jest to wada produkcyjna, a zjawisko naturalne, które jednak rzutuje na wygląd estetyczny kostki. Na rynku są dostępne preparaty pomagające niwelować przebarwienia, jednakże na całkowite ich wyeliminowanie potrzeba około trzech lat. Znikają one na skutek reakcji powolnego przechodzenia [[Węglan wapnia|CaCO<sub>3</sub>]] w łatwo rozpuszczalny Ca(HCO<sub>3</sub>)<sub>2</sub> pod wpływem działania miękkiej [[deszcz|wody deszczowej]] i [[Dwutlenek węgla|CO<sub>2</sub>]] (CaCO<sub>3</sub>+H<sub>2</sub>O+CO<sub>2</sub> ⇒ Ca(HCO<sub>3</sub>)<sub>2</sub>). Wykwity tracą się także w wyniku ścierania się użytkowanej powierzchni.
== Bruk z kamienia polnego ==
* Do lat 50. XX w. często stosowano nawierzchnie z kamienia polnego (tzw. "kocie łby"), układanego ręcznie, zaletą był tani miejscowy materiał i wysoka trwałość, natomiast główną wadą była nierówna powierzchnia, utrudniająca szybką jazdę samochodem. Obecnie sporadycznie stosuje się nawierzchnię z kamienia polnego podczas rekonstrukcji otoczenia obiektów zabytkowych (np. dziedzińce obronnych zamków). Problemem napotykanym przy rekonstrukcji jest niemal całkowity brak fachowców znających tajniki układania wytrzymałego bruku. Dzisiaj głównymi zaletami są malowniczy wygląd (szczególnie w pobliżu zabytków architektury lub kompleksów zieleni, a także całkowicie naturalny, ekologiczny surowiec. Do dzisiaj nawierzchnie z polnego kamienia można spotkać na niektórych drogach polnych, wiejskich lub leśnych, a także w zabytkowych dzielnicach miast. Niestety do dzisiaj rozbierane są jezdnie posiadające wartość zabytkową (budowane w XVIII i XIX wieku) i zastępowane kostką betonową.▼
{|
▲[[Plik:Laska (woj. zachodniopomorskie).jpg|Droga brukowa z kamieni polnych we wsi [[Laska (województwo zachodniopomorskie)|Laska]]|thumb|250px
||
▲
|}
{{commons|Cobblestone}}
{{przypisy}}
| |||