7 Łużycka Dywizja Piechoty: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→7 Dywizja Piechoty w latach 1944-1945: źródła/przypisy |
drobne redakcyjne |
||
Linia 28:
'''7 Łużycka Dywizja Piechoty''' (7 DP) - [[związek taktyczny]] [[Piechota|piechoty]] [[Ludowe Wojsko Polskie|ludowego Wojska Polskiego]].
== Formowanie dywizji ==
[[Dywizja]] została [[formowanie|sformowana]] w okresie od września do października 1944 roku w rejonie [[Krasnystaw|Krasnegostawu]] oraz od października do stycznia 1945 roku, rejonie [[Radzyń Podlaski|Radzynia Podlaskiego]], w składzie [[2 Armia Wojska Polskiego|2 Armii WP]]. Struktura organizacyjna i obsada personalna przedstawiała się następująco:
* Dowództwo 7 Dywizji Piechoty
Linia 38:
W czasie formowania dywizji w jej szeregach doszło do największej [[dezercja|dezercji]] w ludowym Wojsku Polskim. W nocy z 12 na 13 października, w rocznicę [[bitwa pod Lenino|bitwy pod Lenino]], z szeregów 31 pp zdezerterowało 2 oficerów oraz 665 żołnierzy i podoficerów (26% stanu pułku), na wieść o przegrupowaniu dywizji. Wg krążących wśród żołnierzy plotek dywizja miała zostać wywieziona z Polski do ZSRR, lub skierowana na front japoński co prawdopodobnie było bezpośrednią przyczyną dezercji. Bardziej prawdopodobną przyczyną była szeroko prowadzona akcja propagandowa pozostających w konspiracji członków Armii Krajowej. W wyniku tego zdarzenia rozformowano 31 pp (numerację 31 w ludowym WP przywrócono dopiero 13 kwietnia 1963 roku), a w jego miejsce sformowano 37 pp i zmieniono dowódcę dywizji.
21 stycznia 1945 roku w Radzyniu Podlaskim odbyła się ceremonia wręczenia [[Polskie sztandary wojskowe|sztandaru]] 7 DP ufundowanego przez społeczeństwo miasta i [[Powiat radzyński|powiatu radzyńskiego]]. Sztandar wręczył dowódca 2 Armii, gen. dyw. [[Karol Świerczewski]]<ref name="Big">{{cytuj książkę|nazwisko=Bigoszewska|imię=Wanda|tytuł=Sztandary ludowego Wojska Polskiego 1943 - 1974| strony =58 - 61}}</ref>.▼
▲=== Marsze i działania bojowe ===
16 kwietnia 1945 roku dywizja sforsowała [[Nysa Łużycka|Nysę Łużycką]] na południe od [[Rothenburg/O.L.|Rothenburga]]. Po przełamaniu pierwszej linii obrony niemieckiej dywizja zaległa. 33 pp prowadził ciężkie boje o miejscowości [[Lodenau]] i [[Neusorge (Rózbork)|Neusorge]]. Pod koniec dnia dywizja zdobyła [[przyczółek]] szerokości 3 km i głębokości 1 km. 17 kwietnia sytuacja nie uległa zmianie. 18 kwietnia dywizja uzyskała niewielkie sukcesy. W dniach 19-20 kwietnia walczyła o [[Rietschen]] i [[Daubitz]]. W następnych dniach dywizja wyszła na rubież [[Tzschelln]]-[[Boxberg/O.L.|Boxberg]]-[[Kreba-Neudorf|Hirschwalde]]-[[Sproitz]]. 24 kwietnia walczyła z niemieckim przeciwnatarciem.
{|
Linia 49 ⟶ 48:
|}
==Sztandar dywizji==
▲21 stycznia 1945 roku w Radzyniu Podlaskim odbyła się ceremonia wręczenia [[Polskie sztandary wojskowe|sztandaru]] 7 DP ufundowanego przez społeczeństwo miasta i [[Powiat radzyński|powiatu radzyńskiego]]. Sztandar wręczył dowódca 2 Armii, gen. dyw. [[Karol Świerczewski]]<ref name="Big">{{cytuj książkę|nazwisko=Bigoszewska|imię=Wanda|tytuł=Sztandary ludowego Wojska Polskiego 1943 - 1974| strony =58 - 61}}</ref>.
== Dywizja w okresie pokoju ==
Po zakończeniu działań wojennych w składzie 2 Armii WP od 10 czerwca 1945 r. przystąpiła do ochrony granicy zachodniej na odcinku [[Mużaków]] - [[Kopaczów]]. Sztab rozlokowano w [[Lubań (województwo dolnośląskie)|Lubaniu]]. Dowództwa pułków stacjonowały w : 33 pp w [[Mirsk]]u, 35 pp w [[Zgorzelec|Zgorzelcu]], 37 pp w [[Bogatynia|Bogatyni]], 38 pal w [[Jędrzychowice (powiat zgorzelecki)|Jędrzychowicach]].
Linia 72 ⟶ 73:
{{main|2 Warszawska Dywizja Zmechanizowana|}}
== Dowódcy dywizji ==
* płk Tadeusz Piotrowski (25 VIII - 13 IX 1944)<ref name="Kom"></ref>
* płk Józef Melder (13 IX - 15 X 1944)<ref name="Kom"></ref>
| |||