Theodor Eicke: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
przecinek przed "który" |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 41:
6 lipca, zaledwie dwa tygodnie po rozpoczęciu operacji „Barbarossa”, Eicke został ranny, gdy jego samochód wjechał na minę. Na kilka miesięcy opuścił dywizję. Wrócił dopiero we wrześniu 1941 r. i dowodził nią podczas starć między Jeziorami Ilmen i Seliger, a następnie w morderczych walkach podczas rosyjskiej kontrofensywy zimowej i oblężenia [[Bitwa pod Demiańskiem|Demiańska]]. Po ich zakończeniu Eicke wymógł na przełożonych wycofanie dywizji z frontu wschodniego i jej odtworzenie.
Odbudowana we Francji dywizja „Totenkopf” została przekształcona w dywizję pancerną SS i włączona w skład elitarnego I Korpusu Pancernego SS. Gdy po klęsce pod [[Bitwa stalingradzka|Stalingradem]] załamał się niemiecki front w południowej Rosji korpus, a wraz z nim dywizja „Totenkopf” zostały przerzucone pod [[Charków]] i odegrały decydującą rolę w zwycięskiej kontrofensywie, która przyniosła Niemcom ustabilizowanie sytuacji. Była to dla Eickego ostatnia bitwa. [[26 lutego]] [[1943]] roku samolot łącznikowy [[Fieseler Fi 156 Storch]], którym leciał w celu zlokalizowania pułku pancernego
1 marca 1943 roku informacja o śmierci Eickego została podana publicznie, Hitler w peanie na cześć człowieka, który w tak ,,''wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju sposób służył Rzeszy''", ogłosił, że 3 pułk grenadierów pancernych, dla uhonorowania zmarłego założyciela i dowódcy dywizji ''Totenkopf'',otrzymał imię ''''THEODORA EICKEGO''''
| |||