Oratorium: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Dzieje oratorium: literóweczka
m →‎Oratorium w Polsce: drobne redakcyjne
Linia 44:
Za pierwsze oratorium skomponowane przez polskiego kompozytora uważane jest ''Audite mortales'' [[Bartłomiej Pękiel|Bartłomieja Pękiela]] powstałe w połowie XVII w. Pod koniec XVIII w. oratorium stało się gatunkiem dość popularnym, pisał je m.in. [[Jan Dawid Holland]]. W XIX w. oratoria komponował m.in. [[Józef Elsner]] ([[pasja]] ''Męka Chrystusa Pana'' . Europejską popularność zyskało oratorium ''Quo vadis'', wg powieści Henryka Sienkiewicza, skomponowane w 1907 przez [[Feliks Nowowiejski|Feliksa Nowowiejskiego]] i wielokrotnie wykonywane w wielu krajach, w tym w Watykanie.
 
W połowie XX wieku oratorium przeżyło pewną popularność; w czasach stalinowskich powstawały oratoria socrealistyczne. Po 1956 roku ich tematyka bywała już różnorodna: np. ''Odys płaczący'' (1962) [[Tadeusz Szeligowski|T. Szeligowskiego]], ''Dies irae'' poświęcone ofiarom Auschwitz (1962) [[Krzysztof Penderecki|K. Pendereckiego]], które po premierze wzbudziło wielkie kontrowersje właśnie z powodu tematyki. K. Penderecki jest autorem największej ilości utworów zaliczanych do tego gatunku. Największą popularność wśród nich zyskała ''[[Pasja według św. Łukasza (Krzysztof Penderecki)|Pasja wg św. Łukasza]]'' (1966). Do oratorium zaliczany bywa też utwór na głosy i orkiestrę ''Siedem bram Jerozolimy'' (1996).
 
Również poza Polską powstawały oratoria polskich kompozytorów. [[Aleksander Tansman]] skomponował ''Isaïe le prophète'' (Prorok Izajasz; 1950), [[Krzysztof Meyer]] ''Schöpfung'' (Stworzenie; 1999).