Teodor Parnicki: Różnice pomiędzy wersjami

| odznaczenia = {{order|OOP|KO}}{{order|OSP|1}}

| nagrody = nagroda paryskiej ''Kultury'' (1963), [[Nagroda Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka]] (1963, 1971), Państwowanagroda Nagrodapaństwowa ArtystycznaI stopnia (1972), nagroda Prezesa Rady Ministrów (1979), nagroda państwowa I stopnia (1984), nagroda Funduszu Literatury (1984), Nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1985)

Był synem Bronisława i Augustyny z Piekarskich. Jego ojciec studiował na [[Uniwersytet Techniczny w Berlinie|politechnice w Berlinie]], zaś po zdobyciu tytułu inżyniera wyjechał z rodziną do [[Moskwa|Moskwy]], gdzie pracował aż do wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Jako obywatel niemiecki zmuszony był do opuszczenia Moskwy – udał się do [[Ufa|Ufy]]. Gdy w [[1918]] zmarła matka Teodora, jego ojciec ożenił się ponownie z młodą Rosjanką, która spowodowała umieszczenie pasierba w korpusie kadetów w [[Omsk]]u, przeniesionego następnie do [[Władywostok]]u. W wieku 12 lat Teodor Parnicki, posługujący się na co dzień językiem rosyjskim albo niemieckim, uciekł do [[Harbin]]u w [[Mandżuria|Mandżurii]]. Pomogła mu Polonia harbińska, umieszczając chłopca w polskim [[Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Harbinie|Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Harbinie]]. Z trudem opanowując język polski w wieku 15 lat postanowił wrócić do Polski i zostać polskim pisarzem. Po maturze i śmierci ojca przyjechał do [[Lwów|Lwowa]] i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Jana Kazimierza]] (dziś Uniwersytet Lwowski) pod kierunkiem filologa, badacza twórczości [[Juliusz Słowacki|Juliusza Słowackiego]], prof. [[Juliusz Kleiner|Juliusza Kleinera]]. Poświęcił się jednocześnie [[Polonistyka|filologii polskiej]], [[anglistyka|anglistyce]] i [[Orientalistyka|orientalistyce]]. Jako znawca wygłaszał na Uniwersytecie Lwowskim cykle wykładów o [[Literatura rosyjska|literaturze rosyjskiej]]. W roku [[1928]] zaczął publikować swoje prace – od powieści sensacyjnych do historycznych. Powieść ''[[Aecjusz, ostatni Rzymianin]]'' przyniosła mu w nagrodę stypendium, dzięki któremu zwiedził [[Bułgaria|Bułgarię]], [[Grecja|Grecję]] i [[Turcja|Turcję]]. Wrócił do Lwowa tuż przed wybuchem [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Po zajęciu Lwowa przez wojska sowieckie został aresztowany i skazany na osiem lat więzienia. Odzyskał wolność w sierpniu [[1941]] i uzyskał stanowisko [[attaché]] kulturalnego przy ambasadzie polskiej w [[Kujbyszew (obwód nowosybirski)|Kujbyszewie]]. Opuścił [[ZSRR]] z [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-1942)|Armią Andersa]], ewakuując się najpierw do [[Teheran]]u, następnie do [[Jerozolima|Jerozolimy]], gdzie przebywał do roku [[1944]]. Przez następny rok, do [[1945]] przebywał w [[Meksyk]]u, gdzie był attaché kulturalnym w ambasadzie RP. Po wycofaniu przez Meksyk uznania [[Rząd RP na uchodźstwie|Rządu RP na Uchodźstwie]] i zamknięciu ambasady utrzymywał się z renty ufundowanej przez Polonię. Do Polski przyjeżdżał na krótko w latach 1963 i 1965, zaś w 1967 wrócił do kraju na stałe, zajmując się twórczością i nie dając się wciągnąć w działalność polityczną. W [[1972]] otrzymał nagrodę państwową I stopnia<ref>Dziennik Polski, rok XXVIII, nr 172 (8835), s. 3.</ref>.,

a w [[1986]] uhonorowany został tytułem "Zasłużony dla Kultury Narodowej". Zmarł w Warszawie w trakcie pracy nad 4-tomową kolejną powieścią historyczną.