Jim Corbett: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (Robot dodał da:James J. Corbett |
poprawa błędu ortograficznego z "próbowano go od tego odwieźć" na "próbowano go od tego odwieść" |
||
Linia 30:
Tytuł światowy stracił Corbett 17 marca 1897, kiedy to został znokautowany w 14. rundzie przez [[Bob Fitzsimmons|Boba Fitzsimmonsa]] na ringu w [[Carson City]]. Początkowo górował nad challengerem, z czasem zaczął jednak zdradzać oznaki zmęczenia i w 14. rundzie Fitzimmons trafił go potężnym ciosem w [[splot słoneczny]]. Mistrz padł na deski i nie był w stanie się podnieść. Był całkowicie świadomy, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa i w takiej pozycji został wyliczony. Potem zabiegał o rewanż, ale Fitzimmons obawiał się go i unikał powtórnej walki, oddając wreszcie tytuł w ręce Jima Jeffriesa.
Jeffries był byłym uczniem i sparingpartnerem Corbetta. 11 maja 1900 w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] doszło między nimi do pojedynku, który istotnie wyglądał jak starcie mistrza z uczniem. Corbett dał pokaz pięściarstwa, był szybszy od rywala i zadawał o wiele więcej ciosów. Tak walka wyglądała przez 22 rundy pojedynku zakontraktowanego na 25 rund. Przed 23. starciem Corbett miał powiedzieć do swych sekundantów: „No to teraz im pokażę, że umiem nie tylko tańczyć, ale również walczyć jak mężczyzna”. Bezskutecznie próbowano go od tego
Potem doszło między tymi rywalami do jeszcze jednej walki. 14 sierpnia 1903 w [[San Francisco]]. Tym razem jednak pojedynek nie był tak emocjonujący. Corbett miał już 37 lat i dawnej szybkości pozostało tylko wspomnienie. Jeffries szybko znalazł sposób na starego mistrza. W 10 rundzie Corbett został znokautowany. Ta walka zakończyła jego sportową karierę.
| |||