Wawrzyniec Potocki: Różnice pomiędzy wersjami

'''Wawrzyniec Potocki herbu Szeliga''' z Wielkiego Potoka, dziedzic na Wrzącej, Korczynie i Sierosławiu. Syn Jana Potockiego i Zofii z Żegockich. Z małżeństwa z Agnieszką z Chwaliszewskich pozostawił synów Florentyna i Teodora.

 

Po uwięzieniu Pułaskiego w Dańkowicach Wawrzyniec Potocki objął funkcję marszałka związkowego, a następnie skupił wokół siebie pozostałe siły w tym synów Józefa Pułaskiego (Franciszka, Kazimierza i Antoniego). W dniu 8 marca 1769 roku kierował Wawrzyniec Potocki (a nie Kazimierz Pułaski jak twierdzi A. Pietrow, a za nim wszyscy pozostali) obroną fortyfikacji Okopów Św. Trójcy.

Po załamaniu się konfederacji w dniu 24 kwietnia 1770 r. został przydzielony postanowieniem Generalności pod rozkazy Józefa Zaremby, komendanta generalnego województw wielkopolskich. Był obecny 20 i 21 czerwca 1771 r. w Dziąłoszynie podczas rozmów pomiędzy Ksawerym Branickim a Zarembą w sprawie poddania się królowi. Potocki opowiadający się za dalszą walką sprzeciwiał się rozmową kapitulacyjnym. Zaremba 22 czerwca w uzgodnieniu z Branickim i Ożogowem odesłał Potockiego w Łęczyckie jako najbardziej przeszkadzającego pertraktacjom. Wawrzyniec Potocki w dniu 25 czerwca 1771 roku z około 350 ludźmi zatrzymał się na noc w Charchwie i Charchówku. Rankiem dał się zaskoczyć przez Mojżesza Langa. Spotkanie miało bardziej charakter jednostronnej rzezi niż regularnej bitwy. Lang kazał wszystkich wziętych do niewoli pozabijać. Z całej "bitwy ocalało zaledwie 30 ludzi poległo 200 konfederatów, a wśród nich broniąc się do końca również Wawrzyniec Potocki herbu Szeliga.