Władysław Korczyc: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot zmienia odwołania do szablonu {{order}}; zmiany kosmetyczne |
Pernambuko (dyskusja | edycje) źródła/przypisy, drobne redakcyjne |
||
Linia 27:
W 1911 ukończył gimnazjum w [[Słonim]]iu. Od 1914 służył w armii rosyjskiej. Oficer [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii carskiej]] w stopniu chorążego z 1917. Uczestnik [[I wojna światowa|I wojny światowej]] i [[II wojna światowa|II wojny światowej]].
Był uczestnikiem [[Rewolucja październikowa|rewolucji październikowej]] oraz [[Wojna domowa w Rosji|wojny domowej w Rosji]].<ref>"Słownik historii Polski", Wiedza Powszechna, Warszawa 1973, str.187, hasło "Korczyc Władysław"</ref> Od listopada 1917 w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. W latach 1918–1919 pracował jako księgowy w administracji Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie [[Wojna polsko-bolszewicka|polsko-bolszewickiej]] po stronie sowieckiej. Był m.in. w latach 1920-21 dowódcą polskich kursów czerwonych dowódców. Po wojnie 1920 oficer zawodowy. Uczestnik [[Wojna domowa w Rosji|wojny domowej w Rosji]], m.in. w 16 Dywizji Piechoty na Froncie Południowym. W latach 1920–1921 dowódca kursu w Szkole Czerwonych Komunardów, następnie dowódca 49 pułku piechoty, komendant Szkoły Oficerskiej w 17 Dywizji Piechoty. Od 1931 szef sztabu 14 Korpusu Piechoty. Ukończył [[Akademia Wojskowa im. Michaiła Frunzego|Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego]]. Więziony i torturowany od 9 maja 1938 do 12 stycznia 1940 w okresie [[Wielki terror (ZSRR)|wielkiej czystki]]. Przeżył, gdyż udawał obłąkanego, podając nazwiska z [[Trylogia|Trylogii]] [[Henryk Sienkiewicz|Sienkiewicza]]. Od 1940 ponownie na stanowiskach w szkolnictwie wojskowym – starszy wykładowca w Akademii im. Michaiła Frunzego. Od grudnia 1941 na stanowiskach dowódczych w [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Szef sztabu 26 Dywizji Piechoty, dowódca 245 Dywizji Piechoty i 182 Dywizji Piechoty, zastępca dowódcy 34 Armii.
W maju 1944 został skierowany do Wojska Polskiego i w dniu 22 maja wyznaczony na stanowisko szefa sztabu [[1 Armia Polska w ZSRR|1 Armii Polskiej w ZSRR]]<ref>Zarządzenie Nr 38/KG nowo mianowanego szefa sztabu 1 armii z dnia 22 maja 1944 roku w: ''Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych'', tom I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1958, s. 61.</ref>. 29 lipca 1944 został szefem sztabu [[1 Armia Wojska Polskiego|1 Armii Wojska Polskiego]]. 1 września 1944 [[Prezydium Krajowej Rady Narodowej]] mianowało go członkiem [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1944)|Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego]], a Naczelne Dowództwo WP – szefem [[Sztab Główny Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego|Sztabu Głównego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego]]. 4 października 1944 przejął od gen. dyw. [[Zygmunt Berling|Zygmunta Berlinga]] dowodzenie 1 Armią Wojska Polskiego. 31 grudnia 1944 zastąpił gen. bryg. [[Bolesław Zarako-Zarakowski|Bolesława Zarako-Zarakowskiego]] na stanowisku szef Sztabu Głównego WP. 18 lipca 1945 został pierwszym szefem [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego Wojska Polskiego]]. Jednocześnie od 14 grudnia 1949 był [[Ministerstwo Obrony Narodowej|wiceministrem Obrony Narodowej]]. W latach 1952–1954 był słuchaczem Wyższego Kursu Akademickiego w Wyższej Akademii Wojskowej im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie<ref>W tym czasie obowiązki szefa SG WP pełnił gen. dyw. [[Borys Pigarewicz]].</ref>. 8 lutego 1954 został zwolniony z zajmowanych stanowisk i powrócił do ZSRR.
| |||