Teofil Maresch: Różnice pomiędzy wersjami

|grafika =

|data urodzenia =

|miejsce urodzenia =

|data śmierci =

|stanowiska =

|wojny i bitwy =

|późniejsza praca =

|odznaczenia =

|commons =

'''Teofil Karol Maresch''' (ur. [[1 sierpnia]] [[1888]] w [[Brzeżany|Brzeżanach]], zm. [[18 października]] [[1972]] w [[Liverpool]]u) – [[Generał|generał brygady]] [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]], sędzia [[Najwyższy Sąd Wojskowy|Najwyższego Sądu Wojskowego]].

W [[1912]] ukończył studia we [[Lwów|Lwowie]], gdzie działał w w [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]] i [[Związek Strzelecki "Strzelec"|Związku Strzeleckim]]. Pracował potem jako adwokat. W okresie sierpień [[1914]] - lipiec [[1917]] w [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygadzie Legionów Polskich]]. Podporucznik z października 1914. Po [[kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]] powrócił do praktyki adwokackiej.

Powołany do Wojska Polskiego w czerwcu [[1919]]. Od czerwca [[1919]] - stycznia [[1921]] sędzia śledczy Wojskowego Sądu Okręgowego w [[Warszawa|Warszawie]]. Styczeń 1921 - sierpień [[1926]] kierownik Wojskowego Sadu Rejonowego w [[Twierdza Modlin|Modlinie]], W [[1922]] został zweryfikowany w stopniu [[major]]a, w korpusie oficerów [[Audytor (sędzia wojskowy)|audytorów]] ze starszeństwem z [[1 czerwca]] [[1919]]. Od sierpnia [[1926]] do marca [[1932]] podprokurator, a potem sędzia orzekający Wojskowego Sadu Okręgowego nr I w Warszawie. Posądzany o udział w zatuszowaniu sprawy gen. [[Włodzimierz Zagórski (generał)|Włodzimierza Zagórskiego]]. [[Podpułkownik]] audytor z 1 stycznia [[1927]]. Marzec - maj 1932 sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego. Pułkownik audytor z 1 stycznia 1932. Maj 1932 - styczeń [[1933]] zastępca szefa [[Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych|Departamentu Sprawiedliwości]] [[Ministerstwo Spraw Wojskowych|Ministerstwa Spraw Wojskowych]] i [[Naczelna Prokuratura Wojskowa|naczelny prokurator wojskowy]]. Generał brygady z 1 stycznia [[1933]]. Styczeń 1933 - wrzesień [[1939]] szef Departamentu Sprawiedliwości [[Ministerstwo Spraw Wojskowych|MSWojsk.]]. We wrześniu 1939 był naczelnym szefem Służby Sprawiedliwości w [[Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego (1939)|Naczelnym Dowództwie WP]].

Po [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] internowany w [[Rumunia|Rumunii]], w [[1941]] rząd [[Ion Antonescu|I. Antonescu]] wydał go znalazł się w niewoli niemieckiej. Jeden z jedenastu [[generałowieGenerałowie polscyWojska Polskiego|polskich generałów]] więzionych przez Niemców w [[Dorsten]] i [[Dössel]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]].