Oblężenie Poznania (1704): Różnice pomiędzy wersjami

W roku [[1703]] Szwedzi [[Zdobycie Poznania przez Szwedów (1703)|zajęli Poznań]] pozostawiając w nim kilkusetosobową załogę wojskową. Kilka miesięcy później król August połączył się z [[Moskwa|Moskwą]] i wkroczył na ziemie [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. W tym samym czasie pod [[Poznań]] nadciągnęły wojska szwedzkie w sile 6000 ludzi. Dnia [[18 sierpnia]] [[1704]] r. obie strony stoczyły pierwszą potyczkę, w wyniku której Szwedzi wycofali się w kierunku [[Toruń|Torunia]]. Po tym sukcesie [[Saksonia|Sasi]] pod przez kilka dni niepokoili załogę szwedzką Poznania, po czym na rozkaz króla zawrócili do [[Warszawa|Warszawy]]. Pod miastem pozostały jedynie polskie chorągwie pospolitego ruszenia, które skutecznie blokowały miasto. Wkrótce siły te wzmocnione zostały piechotą saską Brandta oraz częścią piechoty moskiewskiej Johana Patkula. Gdy we wrześniu, dowodzący załogą szwedzką generał Arwed Axel Mardefeld dowiedział się o nadciągających posiłkach, które prowadził generał Johan August MeierfeldMeijerfeldt, postanowił zaatakować załogę polską. Dnia [[20 września]] Szwedzi po krótkiej potyczce przepędzili odziałoddział pospolitego ruszenia w [[Stęszew|Stęszewie]]. Cztery dni później wojsko Meijerfeldta zajęło stanowiska na przedmieściach Poznania. Tym samym siły szwedzkie w mieście osiągnęły liczbę 3000 ludzi oraz 14 armat. Gdy po paru dniach pod miastem pojawiły się wojska saskie Brandta w sile 3500 ludzi oraz Patkula 6000 ludzi Patkula, Szwedzi rozpoczęli przygotowania do obrony.

*Kazimierz Jarochowski: Zdobywcy i okupanci staropolskiego Poznania. Wydawnictwo Miejskie, Poznań 2007.