Historia szermierki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Linki zewnętrzne: drobne merytoryczne
Usunięte fragmenty wołające wręcz o pomstę do nieba, zawierające stek bzdur i powtarzające plotki, jak na przykład to, że raz powalony rycerz nie mógł się już sam podnieść, że miecze miały 2 metry, a zbroje warzyły 50 kilogramów.
Linia 10:
== Średniowieczne – czasy ciężkich mieczów i jeszcze cięższych zbroi ==
[[Plik:MS 44 A 8 1v.jpg|thumb|200px|right|]]
Również w średniowieczu najważniejszą bronią był miecz. Średniowieczne miecze były bardzo ciężkie (ważyły nawet 2-3 kilogramy) co pozwalało na rozbicie równie ciężkich [[Zbroja|zbroi przeciwnika]] (ich waga dochodziła czasami do 50 kg), długie (czasami nawet do 2 metrów), zwykle obosieczne i często dwuręczne. Walczący takimi mieczami nie mogli być zbytnio ruchliwi. Technika nie miała większego znaczenia (choć jednak stosowano cięcia i pchnięcia zamykające, zwody, zasłaniano się [[Jelec (broń)|jelcem]]). Walka była dość prosta, brutalna a o zwycięstwie decydowała przede wszystkim siła i wytrzymałość fizyczna. Rycerz powalony na ziemię nie mógł się już sam podnieść i stawał się bezbronny. Walki na miecze często kończyły się [[Walka wręcz|walką wręcz]]. W XIII wieku pojawiły się miecze przeznaczone do pchnięć (a potem miecze kolne), którymi starano się trafiać w słabe miejsca zbroi co wymagało większej precyzji przy prowadzeniu broni. W walkach konnych wykorzystywano [[Kopia (broń)|kopie]].
 
W owym czasie wyróżnić można trzy typy [[pojedynek|pojedynków]]: [[Pojedynek sądowy|pojedynki sądowe]] (tzw. Sądy Boże), pojedynki [[Honor (pojęcie moralne)|honorowe]] i pojedynki [[Rycerstwo|rycerskie]]. Sądy Boże były zbrojnymi pojedynkami oskarżyciela z oskarżonym – wierzono wówczas, że winny musi przegrać bo jak to wyraził [[Augustyn z Hippony|św. Augustyn]]: ''Podczas pojedynku typu sąd boży Pan Bóg patrzy szeroko otwartymi oczyma, bacząc, by niewinnemu nie stała się krzywda''. Sądy Boże były pojedynkami na śmierć i życie. Ich powodem bywała zwykle [[Obelga|słowna obraza]] albo czyn, który godził w dobre imię. Przed walką uzgadniano co w walce wolno, a czego nie wolno. Można było jednak posłużyć się zastępcą, którego zwano ''championem''.
 
W kulturze [[Dwór monarszy|dworskiej]] rozkwitł zwyczaj organizowania [[Turniej rycerski|turniejów rycerskich]]. Turnieje takie wywodziły się z ćwiczeń wojskowych (przygotowywać miały do realnych pojedynków wojennych) były też jednocześnie pewna formą dworskiej rozrywki. W pojedynkach stosowano broń tępą lub ostrą. Takie "zabawy" często kończyły się jednak niejednokrotnie ciężkimi ranami lub [[śmierć|śmiercią]] biorących w nich udział rycerzy. Ogłaszano je na kilka miesięcy wcześniej by rycerze z odległych krajów mogli przybyć na czas. Jeśli, jakaś dama złożyła oświadczenie, że dany rycerz zachował się wobec niej w sposób łamiący etykietę dworską był wykluczany z udziału w turnieju. Na dziedzińcach [[zamek|zamków]] lub pod murami miasta budowano amfiteatralną widownię z lożą dla książąt, księżniczek i dam dworu a miastu nadawano odświętny wygląd. Z okazji tej do miast ściągali też wędrowni [[Trubadurzy (literatura)|trubadurzy]], sztukmistrzowie i linoskoczkowie – niektórzy z nich występowali podczas wystawnej uczty wystawianej wieczorem na [[zamek|zamku]].