[[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref>[[Ludwik Hass]], Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, [[1982]], s. 243.</ref>
Uważany powszechnie za architekta klęski [[wojny napoleońskie#Kampania rosyjska|kampanii rosyjskiej]] Napoleona. Niesłusznie, gdyż twórcą strategii polegającej na wciągnięciu [[Wielka Armia|Wielkiej Armii]] w głąb Rosji i jej późniejszym zniszczeniu był poprzednik Kutuzowa - [[Barclay de Tolly]]<ref>A.Uffindell, {{fakt|data=2010-03}}s.361.</ref>. Kutuzow pozostaje jednak jednym z głównych autorów tego sukcesu.
Urodził się w rodzinie generała porucznika inżynierainżynierii. Ukończył z wyróżnieniem Szlachecką Szkołę Oficerską Artylerii w [[1759]] roku i pozostał w niej jako wykładowca matematyki. W [[roku 1761]] chorąży i dowódca kompanii Astrachańskiego pułku piechoty. Od [[1762]] roku kapitan i adiutant generał gubernatora w [[Tallinn|Rewlu]]. W l.latach [[1764]] - [[1765]] dowodził pododdziałami i działał przeciwko wojskom konfederatów polskich.
Uczestnik wojen z [[Imperium Osmańskie|Turcją]]. W czasie [[V wojna rosyjsko-turecka|wojny 1768-1774]] na stanowiskach sztabowych - uczestnik walk koło Riaboj Mogiły, Łargi,Kałudze Kaługi i innych. W lipcu 1774 roku, dowodząc batalionem w bitwie pod wsią Szumy (obecnie Kutuzowka) na południe od [[Ałuszta|Ałuszty]] został ranny i stracił prawe oko.
W [[roku 1784]] mianowany na stopień generała majora i wyznaczony na dowódcę formułującego się Bugskiego Korpusu Strzeleckiego, z którym brał udział w [[VI wojna rosyjsko-turecka|wojnie rosyjsko-tureckiej 1787-1792]], walcząc u boku [[Aleksandr Suworow|Aleksandra Suworowa]]. Był doradcą Suworowa. Odznaczył się m.in. pod Oczakowem w roku [[1788]], gdzie dowodził 6 kolumną i gdzie był powtórnie ranny<!-- ros. Очаков --> oraz podczas zdobycia twierdzy [[Izmaił]] w roku [[1790]], potem w bitwach pod Babadagiem i Maczinem. W czasie [[wojna polsko-rosyjska 1792|wojny polsko-rosyjskiej 1792]] dowódca korpusu. Brał udział w [[bitwa pod Dubienką|bitwie pod Dubienką]]. W latach [[1794]] - [[1795]] poseł nadzwyczajny Rosji w Konstantynopolu. Doprowadził do zawarcia przez Rosję kilku korzystnych umów politycznych i gospodarczych. W [[1794]] wyznaczony na dyrektora Lądowego Szlacheckiego Korpusu Kadetów. W l. [[1795]] - [[1799]] naczelny dowódca i inspektor wojsk rosyjskich w [[Finlandia|Finlandii]]. Wykonywał także szereg zadań dyplomatycznych m. in. rozmowy z Prusami i Szwedami.
W [[1798]] mianowany generałem piechoty. Później generał gubernator na Litwie ([[1799]] - [[1801]]) i w Petersburgu (1801 - [[1802]]). W 1802 w opałach - zdymisjonowany. Zwolnił się ze służby i był w stanie spoczynku.
