Lockheed YF-12: Różnice pomiędzy wersjami

Jako, że F-108 nigdy nie wyszedł po za etap makiety, nie było możliwości przetestowania w praktyce pocisków AIM-47. Aby jednak zebrać niezbędne doświadczenia w ich użyciu, poddano modyfikacji jeden z bombowców [[Convair B-58 Hustler]] (o numerze 55-665)<ref name="Goodall"/>. Odpowiednie porozumienie Convair podpisał z siłami powietrznymi 17 października 1958 roku<ref name="Landis, Jenkins"/>. Maszyna została przystosowana do przenoszenia pojedynczego pocisku AIM-47, systemu chłodzenia i urządzeń telemetrycznych. Jako że B-58 nie był wyposażony w wewnętrzną komorę bombową, pocisk umieszczono w dużym podkadłubowym zasobniku (przygotowano dwa tego typu zasobniki<ref name="Steve Pace"/>). 2 sierpnia 1959 roku ukończono modyfikacje związane z przystosowaniem B-58 do przenoszenia uzbrojenia i wysłano maszynę do zakładów Hughesa w celu zamontowania radiolokatora. Antenę radaru umieszczono w dziobie samolotu, w efekcie czego został on wydłużony w stosunku do standardowego B-58 o ponad 2 metry<ref name="Landis, Jenkins"/>. Tak zmodyfikowany B-58 otrzymał nazwę własną ''Snoopy'' (z powodu wydłużonego nosa, który według autorów nazwy upodabniał maszynę do bohatera kreskówek, [[Snoopy|Snoopy'ego]])<ref name="Landis, Jenkins"/>. W sierpniu 1961 roku po raz pierwszy wystrzelono AIM-47 z wyrzutni naziemnej<ref name="Jenkins, Landis"/>. W styczniu 1962 roku ukończono próby z pociskami niekierowanymi, mające na celu zbadanie zachowania się pocisku w locie i ocene jego osiągów. 15 stycznia 1962 roku wystrzelono kierowany pocisk AIM-47 a celem był bezzałogowy [[Lockheed F-80 Shooting Star|QF-80]]<ref name="Landis, Jenkins"/>. 25 maja 1962 roku miało miejsce pierwsze odpalenie AIM-47 z pokładu Snoop'ego<ref name="Steve Pace"/>. Maszyna znajdowała się na wysokości około 11 000 metrów a celem był ponownie QF-80 oddalony o około 25 km. Pocisk przeszedł w odległości około 2 m od celu co w warunkach bojowych równałoby się jego zniszczeniu<ref name="Landis, Jenkins"/>. Nie wszystkie próby przebiegały pomyślnie. Odpalnie jakie odbyło się 21 lutego 1963 roku do celu jakim był Vought Regulus II spowodowało rozpad pocisku w locie jeszcze przed przechwyceniem celu. W lutym 1964 roku miało miejsce ostatnie odpalenie AIM-47 z pokładu B-58<ref name="Steve Pace"/>, po którym całe niezbędne wyposażenie zdemontowano z samolotu a sama maszyna została wycofana z eksploatacji<ref name="Landis, Jenkins"/>. Próby uzbrojenia na YF-12A rozpoczęły się 16 kwietnia 1964 roku kiedy to załoga w składzie pilot Jim Eastham i operator uzbrojenia Ray Scalise dokonała pierwszego odpalenia pocisku AIM-47 z pokładu samolotu<ref name="Steve Pace"/>. Użyty w badaniu pocisk nie był kierowany<ref name="Landis, Jenkins"/>. Po opuszczeniu komory w jakiej przenoszona była rakieta, opadała ona około 12 metrów w dół i dopiero wtedy uruchamiany był silnik rakietowy pocisku<ref name="Steve Pace"/>. 18 marca 1965 roku załoga w składzie Jim Eastham (pilot) i John Archer (operator uzbrojenia) dokonała pierwszego kierowanego odpalenia pocisku AIM-47, którgo celem był Ryan Q-2C<ref name="Steve Pace"/>. 28 września 1965 roku dokonano pierwszego dopalenia AIM-47 z YF-12A lecącego z prędkością 3,2 Ma na wysokości 23 km. Celem ponownie był Q-2C lecący w odległości około 58 km. Rakieta minęła cel w odległości 1,8 metra co w praktyce równało się przechwyceniu<ref name="Steve Pace"/>. Największą odległością w jakiej przchwycono cel było 230 km<ref name="Michał Fiszer"/>. 22 marca 1966 roku zestrzelono Q-2C lecący na wysokości zaledwie 500 metrów podczas gdy YF-12A (trzeci egzemplarz) leciał na wyskościwysokości 23 000 m z prędkością 3,15 Ma<ref name="Steve Pace"/>. W kwietniu w tym samym roku rozpoczetorozpoczęto strzelania do celów, którym były [[Boeing B-47 Stratojet|QB-47 Stratojet]]. Łącznie wykonano dwanaście kierowanych odpaleń AIM-47<ref name="Michał Fiszer"/> osiągając skuteczność rzędu 90%<ref name="Steve Pace"/>.

Siły powietrzne zainteresowane były jeszcze jednym wykorzystaniem nowego samolotu. Śledzeniem strategicznych pocisków rakietowych. Pierwsze takie próby przy użyciu radiolokatora AN/ASG-18 wykonano jeszcze maszyną B-58 Snoopy<ref name="Landis, Jenkins"/>. Celem były rakiety [[LGM-30 Minuteman I]] startujące z [[Vandenberg Air Force Base]]. Radiolokator na YF-12A wykorzystywany był do śledzenia rakiet [[SM-68B Titan II]] i [[Atlas D]]. W przypadku Titana, parametry stacji radilokacyjnejradiolokacyjnej okazały się za słabe aby śledzić pocisk, który był za szybki dla bramki prędkości kątowych śledzenia celu, tak Atlas D śledzony był od startu aż do wzbicia się na wysokość przekraczającą możliwość podniesienia anteny radaru na pokładzie YF-12A<ref name="Michał Fiszer"/>.