[[Plik:Cathars expelled.JPG|right|300px|Katarzy wygnani z [[Carcassonne]] w 1209.]]
'''Wojny albigeńskie''' zwane także '''krucjatą przeciw albigensom''' albo '''krucjatą katarską''' ([[1209]] – [[1229]]).
Wojny albigeńskie wyryły się w ludzkiej pamięci z wielu powodów. Jednym z nich było stosowane podczas tej wojny okrucieństwo, wyjątkowe nawet jak na średniowieczne obyczaje. Kościół, by zachęcić króla i rycerstwo francuskie do walki z herezją, przyrzekł władzę nad podbitymi ziemiami północnofrancuskiej szlachcie oraz królowi Francji, którzy działali jako katoliccy najemnicy, zdobywając dla Francji regiony, które w tym okresie kulturalnie i językowo bliższe były Katalonii. Krucjata albigeńska odegrała znaczącą rolę w tworzeniu i organizacji zarówno [[Zakon Kaznodziejski|zakonu dominikanów]] jak i [[Inkwizycja#Inkwizycja średniowieczna|średniowiecznej inkwizycji]].
== Przyczyny ==
[[Kościół katolicki]] zawsze gorliwie zajmował się gałęziami chrześcijaństwa uważanymi za [[Herezja|heretyckie]], lecz przed XII wiekiem grupy te składały się z niewielkiej liczby członków, wędrownych kaznodziei i małych lokalnych sekt. [[Katarzy]] w Langwedocji reprezentowali całkowicie odmienny ruch, który miał charakter masowy. Takiego fenomenu Kościół katolicki nie widział od czasów [[arianizm]]u i [[marcjonizm]]u, znanych u zarania [[Chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]].
W dwunastym wieku większość tego, co dziś stanowi południową Francję było pod wpływem [[Katarzy|katarów]], a wiara ta wciąż się rozprzestrzeniała na sąsiednie obszary. Kataryzm wraz z innymi ruchami religijnymi tego okresu, takimi jak [[waldensi]], pojawiał się w nowo zakładanych miejscowościach. Pomimo, że idee katarów nie powstały w [[Langwedocja|Langwedocji]], która była jednym z najbardziej ludnych obszarów Europy tego czasu, to jednak tam katarska [[teologia]] odniosła największy sukces.
