Wojna o Chaco: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Przyczyny konfliktu: drobne redakcyjne |
m Popups: Ujednoznacznienie linku z Iwan Bielajew na Iwan Bielajew (generał), WP:SK |
||
Linia 41:
== Charakter wojny ==
Duże znaczenie dla obu armii mieli najemnicy. Szef sztabu generalnego Boliwii – gen. Hans Kundt (''de facto'' dyktator kraju) był niemieckim weteranem z [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Chilijscy najemnicy oraz [[Czechy|czeska]] misja wojskowa doradzały Boliwijczykom na polu bitwy. W służbie paragwajskiej znajdowało się dwóch "białych" rosyjskich generałów, którzy uciekli z Rosji po przegranej z bolszewikami, byli to gen. [[Iwan Bielajew (generał)|Bielajew]] (poprzednio członek sztabu gen. Wrangla) oraz gen. Ern. Pod koniec wojny armię paragwajską szkoliła i wyposażała włoska misja wojskowa.▼
▲Duże znaczenie dla obu armii mieli najemnicy. Szef sztabu generalnego Boliwii – gen. Hans Kundt (''de facto'' dyktator kraju) był niemieckim weteranem z [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Chilijscy najemnicy oraz [[Czechy|czeska]] misja wojskowa doradzały Boliwijczykom na polu bitwy. W służbie paragwajskiej znajdowało się dwóch "białych" rosyjskich generałów, którzy uciekli z Rosji po przegranej z bolszewikami, byli to gen. [[Iwan Bielajew|Bielajew]] (poprzednio członek sztabu gen. Wrangla) oraz gen. Ern. Pod koniec wojny armię paragwajską szkoliła i wyposażała włoska misja wojskowa.
Podczas gdy Boliwijczycy stosowali europejską taktykę wojskową, Paragwajczycy stworzyli swoją własną strategię walki, która opierała się na doświadczeniach rodzimych dowódców (którzy mogli poznać błędy Europejczyków, służąc jako ochotnicy w wojskach francuskich w czasie I wojny światowej). Najwybitniejszym dowódcą okazał się paragwajski generał, a później marszałek José Félix Estigarribia. Z mistrzostwem potrafił wykorzystać znajomość terenu Indian [[Guarani]] służących w paragwajskiej armii i zaszczepić duch braterstwa pomiędzy żołnierzami. Starał się unikać wojny w okopach, jako statycznego starcia, preferował natomiast manewr i wielokrotnie dzięki temu doprowadzał do okrążenia i zniszczenia przewyższających go liczebnie sił boliwijskich.
Taktyka stosowana przez Kundta okazała się bezużyteczna wobec śmiałych poczynań Estigarribii, który obchodził umocnienia i okopy boliwijskie, doprowadzając wielokrotnie do odcięcia przeciwników (taktyka ta przynosiła znakomite efekty, o czym świadczy liczba 30 tys. Boliwijczyków, którzy znaleźli się w niewoli, podczas gdy w Boliwii znajdowało się tylko 3 tys. Paragwajczyków). Duże zasługi dla Paragwajczyków poczynili rosyjscy generałowie. [[Iwan Bielajew (generał)|Bielajew]] i Ern zaprojektowali szereg ziemnych umocnień. Były to umocnione "wyspy" oporu, w skład których wchodziły moździerze, [[karabin maszynowy|karabiny maszynowe]], druty kolczaste i [[Mina (wojskowość)|miny]]. "Wyspy" te wzajemnie się ubezpieczały i uzupełniały swoje pola ostrzału tak, że Boliwijczycy często znajdowali się w krzyżowym ogniu, będąc wobec niego bezradnym.
== Wyczerpanie stron konfliktu ==
Linia 64 ⟶ 63:
Natomiast miraż naftowego bogactwa prysł ostatecznie, gdy nie odkryto tu żadnych złóż. Tak więc wojna ta okazała się jedynie niepotrzebnym przelewem krwi ludzi, którzy oddawali swe życie za kawałek nieprzyjaznego i nieprzydatnego terenu.
== Bibliografia ==
* {{cytuj książkę |nazwisko=de Quesada |imię=Alejandro |rok=2011 |url=http://www.ospreypublishing.com/store/The-Chaco-War-1932%E2%80%9335_9781849084161 |tytuł=The Chaco War 1932-35: South America’s greatest modern conflict |wydawca=Osprey Publishing |isbn=978-1-84908-416-1}}
Linia 75 ⟶ 74:
[[Kategoria:Wojny w Ameryce Południowej|Chaco, o wojna]]
{{
[[ar:حرب تشاكو]]
| |||