Wojny wandejskie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji nr 32229715 autora Kojoto |
m Wycofano edycje użytkownika 78.85.58.112 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Kojoto. |
||
Linia 35:
Po upadku dyktatury [[Jakobini|jakobinów]] władze [[Dyrektoriat]]u i część wojsk powstańczych rozpoczęły negocjacje, jednak wkrótce walki partyzanckie wybuchły na nowo. Ostatnie grupy partyzantów wandejskich przetrwały w lasach do [[1800]] r. Powstanie rojalistyczne wybuchło w Wandei ponownie w [[1815]] r., w okresie [[100 dni Napoleona|"stu dni"]] [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonaparte]].
Krwawe stłumienie powstania przez wojska [[rewolucja francuska|rewolucyjne]] uznawane jest często za pierwszy nowożytny przykład [[ludobójstwo|ludobójstwa]]<ref>[http://www.genocidetext.net/gaci_origins.pdf Jones, Adam Genocide: A Comprehensive Introduction p.7 (Routledge/Taylor & Francis Publishers Forthcoming 2006)]</ref>. Według francuskich historyków [[Stéphane Courtois|Stéphanea Courtoisa]] i [[Reynald Secher|Reynalda Séchera]] prawda na temat masowych zbrodni popełnionych w Wandei, jest do dziś tematem tabu. Secher nazywa to poddawaniem ciągłemu ''"pamięciobójstwu"'' (fr. ''"mémoricide"''). We Francji liczne kontrowersje budziło
Z wojen wandejskich inspiracje czerpał miedzy innymi [[Włodzimierz Lenin|Lenin]]. Gdy w 1917 r. objął władzę w [[Rosja|Rosji]] powiedział: ''Musimy eksterminować Kozaków. To nasza Wandea''<ref>James Ryan, ''Lenin's Terror: The Ideological Origins of Early Soviet State Violence'', Routledge, 2012, s. 128.</ref>.
|