Prasa gadzinowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1:
[[Plik:Goniec Krakowski 1943.04.16.JPG|thumb|16 kwietnia 1943 Goniec Krakowski poinformował czytelników o zbrodni na polskich oficerach w lesie pod Smoleńskiem; fragment wystawy przed Krzyżem Katyńskim w Krakowie, w dniu 18 kwietnia 2010]]
'''Gadzinówka''' – pismo służące za pieniądze niecnej sprawie, korzystające z gadzinowego funduszu<ref>Słowník języka polskiego: Tom 2;Tom 2, 1960</ref>; bliskoznaczne: brukowiec, piśmidło, szmatławiec - powszechne w czasach [[Okupacja niemiecka w Polsce 1939-1945|okupacji niemieckiej]] i [
Współpraca z prasą gadzinową była uznawana przez [[Polskie Państwo Podziemne]] za [[kolaboracja|kolaborację]]. Najbardziej znane tytuły to: "[[Nowy Kurier Warszawski]]", "[[Kurier Częstochowski]]" , "[[Goniec Krakowski]]", "[[Dziennik Radomski]]", "[[Goniec Codzienny]]", "[[Ilustrowany Kurier Polski (gadzinówka)|Ilustrowany Kurier Polski]]", "[[Gazeta Lwowska (gadzinówka)|Gazeta Lwowska]]" , "[[Fala (tygodnik)|Fala]]"
W czasach [[Otto von Bismarck|Ottona von Bismarcka]] utworzono tajny „fundusz gadzinowy” (niemieckie Reptilienfond), którego celem było pozyskiwanie przychylności dziennikarzy mających rozpowszechniać informacje propagandowe - korzystne z punktu widzenia okupanta. Od nazwy funduszu powstało określenie gadzinówka oznaczające prasę służącą okupantowi lub systemowi totalitarnemu. Za pierwszą z takich gazet w Polsce uchodzi "Godzina Polski", wydawany podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] przez proniemieckiego "króla prasy" na [[Śląsk]]u, Adama Napieralskiego<ref>{{cytuj książkę|autor=[[Henryk Zieliński]]|tytuł=[[:s:Historia Polski (Henryk Zieliński)|Historia Polski 1914-1939]]|wydawca=Ossolineum|miejsce=Wrocław|data=1983|strony=[[:s:Strona:Zielinski Historia Polski-rozdzial1.djvu/033|39]]|isbn=83-04-00712-6}}</ref>
| |||