Bessarion: Różnice pomiędzy wersjami

Pochodził z Trebizondu. Studiował w Konstantynopolu. W 1423 roku wstąpił do monasteru, przyjmując imię zakonne Bessarion. W 1431 roku przyjął swięcenia kapłańskie. Studiował w Konstantynopolu u Jerzego Gemista-Pletona. W [[1437]] roku został prawosławnym metropolitą Nicei. Był zwolennikiem unii z Kościołem rzymskokatolickim. UczestniczyłW latach 1438-1439 uczestniczył w Soborzepracach Florenckim,[[Sobór gdziew zaakceptowałFerrarze|soboru katolickąw naukęFerrarze]] oi ''[[FilioqueSobór florencki|soboru florenckiego]]. Jako przedstawiciel Kościoła Wschodniego podpisał dekret [[Unia florencka|unii florenckiej]]''. W grudniu [[1439]] papież [[Eugeniusz IV]] mianował go kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli; od tego czasu przeszedł na służbę w kurii papieskiej. Po przybyciu do Włoch przeprowadził zewnętrzną i wewnętrzną reformę włoskich oo. bazylianów i otoczył ich opieką<ref name="Enc329"/>. Pełnił wiele funkcji kościelnych, m.in. był protektorem kilku zakonów, tytularnym arcybiskupem Teb (od [[1440]]), arcybiskupem Manfredonii i archimandrytą Sycylii (1447-49), [[łaciński patriarchat Jerozolimy|tytularnym patriarchą Jerozolimy]] (21 października [[1449]] - 13 marca [[1458]]), legatem w [[Bolonia|Bolonii]], Romanii i Marchii Ankońskiej (1450-55), administratorem apostolskim diecezji Mazzara (1449-58) i [[Pampeluna]] (1458-62), opatem komendatoryjnym [[Grottaferrata]] (od [[1462]]) i kilkakrotnie kamerlingiem św. Kolegium Kardynałów. W marcu [[1449]] awansował do rangi kardynała-biskupa, otrzymując kolejno diecezje podmiejskie Sabina (marzec-kwiecień [[1449]]), Tusculum (kwiecień [[1449]] - październik [[1468]]) i ponownie Sabina (od października [[1468]]), zachowując ''in commendam'' dotychczasowy tytuł prezbiterialny. Przyczynił się w znacznym stopniu do rozkwitu nauk humanistycznych i renesansu we Włoszech. Jego biblioteka liczyła kilkaset manuskryptów; osobiście przetłumaczył szereg prac greckich autorów na łacinę, m.in. [[Platon]]a. Wspierał ideę krucjaty przeciwko Turkom w celu odzyskania Konstantynopola, kilkakrotnie służył jako legat papieski dla zjednania władców europejskich dla tej idei. Bezskutecznie próbował przekonać cara Iwana III do unii z Kościołem katolickim. Po śmierci kardynała [[Izydor (metropolita kijowski)|Izydora]] w kwietniu [[1463]] Bessarion otrzymał tytuł [[Łaciński patriarcha Konstantynopola|łacińskiego patriarchy Konstantynopola]]. Na kolejnych konklawe w [[konklawe 1455|1455]], [[konklawe 1458|1458]], [[konklawe 1464|1464]] i [[konklawe 1471|1471]] był poważnym kandydatem do tronu papieskiego, nigdy jednak nie uzyskał tej godności<ref>najbliżej tego był w 1455 roku, gdy uzyskał 8 głosów na 15 i zabrakło mu już tylko 2 do zwycięstwa, jednak jego kandydatura została storpedowana przez kardynałów francuskich i hiszpańskich i w rezultacie papieżem został [[Kalikst III]]</ref>. Sprawował też funkcję [[Dziekan kolegium kardynalskiego|dziekana św. Kolegium Kardynałów]]. Zmarł w opactwie św. Jana Ewangelisty w [[Rawenna|Rawennie]] podczas powrotu z nieudanej legacji we Francji i Burgundii, mając 69 lat.