Tu-22M: Różnice pomiędzy wersjami

|ciąg silnika = 2  ×  140,23  kN (2  ×  245,15  kN z dopalaniem)

Zarówno kadłub jak i skrzydła samolotu mają [[Konstrukcja półskorupowa|konstrukcję półskorupową]] z zintegrowanymi zbiornikami paliwa. Skrzydła samolotu podzielone są na część nieruchomą połączoną z kadłubem oraz ruchomą, której kąt skosu zmienia się automatycznie w czasie lotu w przedziale od 20° do 65° (dla Tu-22M3; wcześniejsze wersje miały mniejszy kąt maksymalny). Obie części łączą połączenia przegubowe. Każda ma budowę dwudźwigarową z hermetycznymi kesonami stanowiącymi zbiorniki paliwowe integralne. Ruch skrzydeł (zmianę skosu) zapewniają dwa silniki hydrauliczne ze śrubowymi siłownikami, poruszanymi dzięki dwóm niezależnym obwodom hydraulicznym (rozwiązanie zwiększające niezawodność). Przeguby umiejscowione są tak, aby obrót w pełnym zakresie nie powodował przesunięcia [[Profil lotniczy|względnego środka parcia]] o więcej niż 2%. Ponadto część ruchoma skrzydła wyposażona jest w tylnej części w dwuszczelinowe [[Klapa (lotnictwo)|klapy]] wychylane pod kątem 23° (do startu) i 40° (do lądowania) do reszty skrzydła, a także trójsekcyjne klapy na krawędzi natarcia. Usterzenie poziome umieszczone w części ogonowej ma konstrukcję [[Usterzenie płytowe|płytową]] i jest wychylane zgodnie lub różnicowo - w zakresie dużych kątów natarcia pełni rolę [[Powierzchnie sterowe|sterów przechylenia]]. Do sterowania poprzecznego służą też trójsekcyjne przerywacze na skrzydłach (przy małych i średnich kątach natarcia; samolot nie posiada klasycznych lotek). Usterzenie pionowe samolotu to klasyczna pojedyncza płetwa ogonowa z podziałem na ster i statecznik, zwężana ku górze. W dolnej jej części mieści się dodatkowy zbiornik paliwa. Ster kierunku jest [[Trymer (lotnictwo)|wyważony]] masowo oraz [[Odciążenie aerodynamiczne steru|odciążony aerodynamicznie]] (współczynnik kompensacji równy 15,1%).

Tu-22M napędzany jest dwoma [[silnik turbowentylatorowy|dwuprzepływowymi silnikami turboodrzutowymi]] typu Klimow [[NK-22]] lub [[NK-25]], każdy o maksymalnym ciągu z dopalaniem odpowiednio 196,1  kN lub 245,2  kN. Rozruszniki silników są pneumatyczne. Podwozie samolotu każdej z wersji jest trójpodporowe: z przodu koło podwójne, z tyłu zdwojone, sześciokołowe podwozie główne z hamulcami wyposażonymi w wentylatory chłodzące zasilane prądem trójfazowym o stałej częstotliwości. Podwozie chowane jest w całości do wnęk kadłubowych. W tylnej części kadłuba zamontowane są elektropneumatyczne wyrzutniki spadochronu hamującego złożonego z dwóch czasz o powierzchni 52 m² każda. Służy on skróceniu dobiegu lub przerwaniu rozbiegu samolotu w sytuacji awaryjnej.

System nawigowania samolotu jest bezwładnościowy; korzysta on z danych przekazywanych przez nawigacyjny [[radar dopplerowski]] DISS A322 Z. Do zadań bombardiersko-nawigacyjnych służy radiolokator umieszczony w przedniej części kadłuba (wykrywalność celów średniej wielkości już z odległości 150-200 150–200 km) oraz [[celownik (element broni)|celownik]] optyczny OBP-15T w owiewce pod kabiną. Za współpracę tych urządzeń odpowiada [[komputer]] pokładowy typu NI-50BM, a ich uzupełnienie stanowią dwa [[wysokościomierz]]e radiowe RW-18, system identyfikacji swój – obcy SRZO-2 (lub nowszy), dwa [[radiokompas]]y automatyczne ARK-15, odbiornik radiosygnałów MRP-56P, system przyrządowego lądowania SP-50 oraz pokładowe urządzenia bliskiej i dalekiej nawigacji. Łączność zewnętrzną samolotu zapewniają dwie radiostacje UHF R-832M i jedna HF R-846, a wewnętrzną – [[rozmównica pokładowa]] SPU-10. W skład tego kompleksu wchodzi również zestaw kodujący korespondencję radiową.

Do celów ofensywnych Backfire może być uzbrojony w kierowane pociski rakietowe klasy powietrze-powierzchnia oraz bomby o maksymalnej masie łącznej nie przekraczającej 24 000  kg. Do ich przenoszenia służy [[komora bombowa]] oraz cztery węzły podwieszeń (dwa podskrzydłowe i dwa pod obudowami wlotów powietrza do silników). Podstawowe środki rażenia to zestaw trzech pocisków powietrze-ziemia typu [[Ch-22|Raduga Ch-22]] (w kodzie NATO AS-4 Kitchen, zdolnych do przenoszenia [[Broń jądrowa#Bomba atomowa|głowic nuklearnych]]) rozmieszczonych symetrycznie: jeden pod kadłubem częściowo schowany na belce BD-45K oraz dwa pod skrzydłami na belkach BD-206. W normalnych warunkach samolot przenosi jednak tylko jeden taki pocisk.

Drugi wariant uzbrojenia Tu-22M stanowią kierowane pociski krótkiego zasięgu klasy powietrze-ziemia [[Ch-15|Raduga Ch-15]] (kod NATO AS-16 Kickback) używane do przełamywania obrony powietrznej przeciwnika i przenoszone na sześciomiejscowej obrotowej wyrzutni MKU-6 montowanej w komorze bombowej. W tym wariancie na węzłach zewnętrznych podwieszone mogą być kolejne cztery Ch-15 lub konwencjonalne [[Bomba lotnicza|bomby]] o [[Kaliber broni|wagomiarze]] do 500  kg, po dziewięć na jednej belce MBD3-U9-68 mocowanej do węzła (łącznie 36 bomb).

Ostatni wariant to bomby konwencjonalne o wagomiarze do 3000  kg podwieszone w komorze bombowej na belkach KD-4-105A lub KD-3-22R oraz (podobnie jak w wariancie drugim) 250 lub 500-kilogramowe bomby na węzłach zewnętrznych. Tu-22M może być również uzbrojony w bomby kierowane (laserowo lub telewizyjnie) typu [[KAB-1500]] i [[UPAB-1500]]; brak jest jednak informacji na temat sposobu ich przenoszenia.