Atanazy I (patriarcha Konstantynopola): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
cd. |
||
Linia 41:
|www =
}}
'''Atanazy I''' ([[język grecki|gr.]]: Αθανάσιος Α΄, ''Athanasios I'', ur. ok. 1235, zm. ok. 1315) - święty Kościoła prawosławnego, patriarcha [[Konstantynopol]]a od 14 października 1289 do 16 października 1293 i ponownie od 23 czerwca 1303 do września 1309<ref>Venance Grumel, ''Traité d'études byzantines'', « La Chronologie I. », Presses universitaires de France, Paryż, 1958, s. 437</ref>.
== Życie ==
Atanazy urodził się około 1235 roku w [[Edirne|Adrianopolu]] w rodzinie pobożnych rodziców Jerzego i Eufrozyny. Na chrzcie otrzymał imię Aleksy. Jako młodzieniec potajemnie opuścił dom rodziny i udał się do [[Saloniki|Tesaloniki]] gdzie złożył śluby zakonne i przyjął imię Akacjusz. Po święceniach przebywał w [[Klasztor Esfigmenu|klasztorze Esfigmenu]] (na górze [[Athos|Atos]]) i św. Łazarza w Galicji (w pobliżu [[Efez]]u). Odbył pielgrzymkę do [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]], odwiedził [[Jerozolima|Jerozolimę]] i [[Synaj|górę Synaj]]. Przez długi czas żył jako pustelnik na górze Latros (niedaleko [[Milet]]u), a następnie na Górze Świętego Auksencjusza w [[Bitynia|Bitynii]]. Powróciwszy do klasztoru św. Łazarza, spędził w nim osiem lat. W tym czasie przyjął święcenia kapłańskie. Stamtąd udał się na górę Atos do [[Klasztor Karakalu|klasztoru Karakalu]], a następnie na górę Ganos w Tracji, gdzie stopniowo zaczęli się wokół niego gromadzić bracia. Sława świątobliwego życia Atanazego dotarła w tym czasie na dwór cesarski<ref name="Bar">{{cytuj stronę|url=http://www.pravenc.ru/text/76936.html |tytuł=Afanasij|autor=Barabanow N. D. }}</ref>.
Atanazy wziął udział w synodzie blacherneńskim w 1285 roku. W 1289 roku z woli cesarza. [[Andronik II Paleolog|Andronika II Paleologa]] został wyniesiony na stolicę patriarszą Konstantynopola. Jako patriarcha, zadziwił wszystkich głęboką ascezą i długimi nocnymi czuwaniami. "Spał na gołej ziemi, nie mył nóg, zawsze chodził na piechotę, i miał charakter, którym odznaczają się tylko ludzie mieszkający w górach i jaskiniach". Uważając, że życie społeczne powinno się stosować do nakazów Ewangelii, Atanazy surowo ganił moralność i porządki panujące w stolicy, domagał się przywrócenia dyscypliny w Kościele, nakazywał biskupom, którzy opuścili swoich wiernych i prowadzili życie w Konstantynopolu, powrót do swoich diecezji. Działalność Atanazego wywołała niezadowolenie ludności Konstantynopola i duchowieństwa, które zmusiło patriarchę 16 października 1293 roku do zrzeczenia się urzędu i udania się do stołecznego klasztoru Ksirolof. Opuszczając katedrę patriarszą, Atanazy napisał ekskomunikę na rodzinę cesarską, biskupów, duchowieństwo i zwykłych ludzi i umieścił ją w szparze ściany katedry Hagia Sophia. Odnaleziona rok później ekskomunika wywołała wielkie wzburzenie w stolicy<ref name="Bar"/>.
Podczas pobytu w klasztorze, Atanazy zachował wpływ na cesarza, który po 10 latach, w czerwcu 1303 roku, ponownie wezwał go na stolicę patriarszą (okazją stało się spełnione proroctwo o trzęsieniu ziemi). Podczas swojego drugiego patriarchatu Atanazy skupił się na kwestiach prawa i moralności, a także na polityce socjalnej cerkwi. Prowadził aktywną działalnośc charytatywną, zwłaszcza w czasie klęski głodu. Dążył do wzmocnienia roli monastycyzmu w życiu Kościoła i społeczeństwa i podniesienia pozycji patriarchatu w imperium. Antyłacińska postawa Atanazego wpłynęła na ograniczenie kontaktów Cesarstwa z Zachodem. Opozycja biskupów i duchowieństwa doprowadziły we wrześniu 1309 roku do powtórnego ustąpienia Atanazego ze stanowiska patriarchy. Ostatnie lata życia spędził w klasztorze Ksirolof, gdzie zmarł w podeszłym wieku. Wkrótce po śmierci zaczął odbierać cześć jako święty<ref name="Bar"/>.
{{Przypisy|2}}
| |||